ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ကုိ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ရွာေတြ ့ခဲ့တယ္

(က)

တစ္ေန ့။ တစ္ေန ့ဆုိေပမဲ ့မွတ္မွတ္ရရ၂၀၀၁ခုနွစ္ေလာက္ကတစ္ေန ့။
မေကြးပညာေရးေကာလိပ္ထဲကုိ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အမဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းအပ္တာကုိ လုိက္လာသြားခဲ့တာပါ။အဲဒီမွာ ၈တန္းနွစ္ကတစ္ေက်ာင္းတည္းတက္ခဲ့ရတဲ ့အမတစ္ ေယာက္နဲ ့အမွတ္မထင္ေတြ ့တယ္။ သူက တကၠသုိလ္ဒုတိယနွစ္ ျဖစ္ေနပါျပီ။ အဲဒီအမက
ေမာင္ေလး နင္ေရာဘယ္နွစ္ေရာက္ေနျပီ လဲ တဲ ့။ ကြ်န္ေတာ္ေျဖလုိက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္၉တန္းနဲ ့ေက်ာင္းထြက္လုိက္တာ အမ လုိ ့။ ဟယ္တဲ့။အျပန္လမ္းမွာ အဲဒီအမရဲ ့ဟယ္ ဆုိတဲ ့အသံက ကြ်န္ေတာ့္နားထဲကမထြက္ဘူး။ နွေျမာလုိက္တာ တဲ့။ ေက်ာင္းလာအပ္တဲ ့အမကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အားနာၾကည့္နဲ ့ၾကည့္ရင္းေျပာေသးတယ္။ နင္ အတန္းတစ္ခုခု ေရာက္ေနျပီ လုိ ့ေျပာ
လုိက္ရမွာတဲ့။ သူလည္း သိမွာမွ မဟုတ္တာတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ့သလဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ေသခ်ာတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ ေၾကကြဲ ခဲ့ရပါတယ္။ဘဝမွာပထမဆုံးမွတ္မွတ္ရရ ရွိခဲ့ရခဲ့ဖူးတဲ ့ေနာင္တပါပဲ။ ငါ ဘာလုိ ့ေက်ာင္းကေနထြက္ေျပးခဲ့မိတာလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္ ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္ေမးမိတယ္ ။ ဒါေပမယ္ ့ကြ်န္ေတာ့္ေမးခြန္းကုိ ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တုိင္မေျဖရဲခဲ့ပါဘူး

(ခ)

တစ္ေန ့။ ဒီတစ္ခါတစ္ေန ့ကေတာ့ ၂၀၀၂ ခုနွစ္က တစ္ေန ့ပါ။အညာရြာကေလးက အေဖနဲ ့အေမရဲ ့အိမ္ေအာက္က တန္းလ်ားေပၚမွာကြ်န္ေတာ္ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ျပီး အိပ္ေနမိတယ္။ အိပ္ေနမိတယ္ဆုိေပမယ့္ မေပ်ာ္ဘူး။ စိတ္က လြင့္ေနတယ္။ မ်က္လုံးေတြက ေသေနတယ္။အာရုံေတြက ေၾကာင္ေနတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ျပဳတ္ လာတာပါ။ ေတာင္တြင္းၾကီးမွာရွိတဲ ့ဦးၾကီးၿဖစ္သူရဲ ့ပြဲရုံကေန ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ျပဳတ္လာတာ။ တစ္ေန ့ကုိ လုပ္အားခ၂၀၀ ကေန အလုပ္ျပဳတ္ခ်ိန္အထိဆုိ တစ္ေန ့ ၅၀၀ သုိ ့မဟုတ္ ၆၀၀ေလာက္ရေနျပီ ထင္ပါတယ္။

တန္းလ်ားေပၚမွာေမွာက္ေနရင္း ကြ်န္ေတာ္ေတြးေနမိတာက ငါ ဘာလုပ္မလဲ ဆုိတာပါပဲ။ ငါ ဘာလုပ္မလဲ ။ငါ ဘာလုပ္မလဲ။ ကြ်န္ေတာ္အၾကိမ္ၾကိမ္ေတြးေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေျဖမရဘူး။

ေႏြၾကီးေပါ့။ အရမ္းပူပါတယ္။ အေဖနဲ ့အေမ က မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္ရွိေနတဲ့တန္းလ်ားတစ္လုံးစီီေပၚမွာ ေငးေမာတိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လုိ ့။သူတုိ ့ဘာေတြးေနတယ္ဆုိတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မသိပါဘူး။ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတုိ ့အားကုိးတဲ ့သားတစ္ေယာက္ သူေတာင္းစားခြက္ေပ်ာက္သလုိျဖစ္လာတာကုိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနၾကတာေနမွာပါပဲ။

အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ ေသေနတဲ ့ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္လုံးထဲကုိ စာရြက္တစ္ရြက္ေလလြင့္လာပါတယ္။ အဝါေရာင္ေလး။မေကြး အေဝးသင္ တကၠသုိ လ္ မွာတက္ေနတဲ ့ကြ်န္ေတာ့္အထက္က အမ ျဖစ္သူရဲ ့ ထုတ္မဖတ္တဲ ့ေက်ာင္းစာအုပ္ အထူၾကီးေတြနဲ ့အတူပါလာတဲ ့ဘယ္ေတာ့မွ နားေထာင္ေလ့မရွိတဲ ့တိတ္ေခြ မွာပါတတ္တဲ ့စာရြက္ေလး။ အဲဒီစာရြက္မွာ စာတန္းေလးတစ္ခုပါတယ္။

ပညာလုိ အုိသည္မရွိတဲ့။

အဲဒီစာကုိဖတ္ျပီးျပီးခ်င္း တန္းလ်ားေပၚလွဲေနရာကေန ခ်က္ခ်င္းထျပီး အေဖနဲ ့အေမ့ကုိ ကြ်န္ေတာ္ေျပာလုိက္တယ္။

ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းျပန္ေနခ်င္တယ္ လုိ ့။

အေဖနဲ ့အေမဟာ တစ္ေယာက္မ်က္နွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး မ်က္လုံးျပဴးကုန္တယ္။ အေမက ဟင္း လုိ ့တစ္ခြန္းဟစ္ျပီး သူ ့ေဆးလိပ္သူ ဆက္ေသာက္ေနတယ္။ အေဖက ဘာမွမေျပာဘူး။အိမ္ေရွ ့တလင္းထဲက ေလတုိက္ရင္ လြင့္လြင့္ပါေနတဲ့ အ၀ါေရာင္မန္က်ည္းရြက္အေၾကြေတြကုိ အဓိပါၸယ္မဲ ့ေငးၾကည့္ေနပါတယ္။

ခဏၾကာမွ အေဖက ေမးတယ္။ မင္းအသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အားရဝမ္းသာေျဖလုိက္တယ္။
၁၉ နွစ္။

(ဂ)

ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အေမေက်ာင္းလုိက္ပုိ ့တယ္။ ေက်ာင္းက ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ရြာနဲ ့၃ နာရီေလာက္ လွည္းနဲ ့သြားရတဲ ့ျမဳိ ့ကေလးမွာ။ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းသြားတက္တာ အထက္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္နဲ ့မတူဘဲ တကၠသုိလ္သြားတက္မယ့္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္နဲ ့ပုိတူေနမယ္ထင္ပါတယ္။ အသက္က ၁၉ နွစ္။ တက္ရမွာက ၉ တန္း။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ အသက္ ၁၅ နွစ္မွာ ၉တန္းတက္ရင္းလက္စေက်ာင္းထြက္ခဲ့တာဆုိေတာ့ ျပန္တက္ေတာ့လည္း ၉တန္းကပဲ ျပန္တက္ရပါတယ္။

ေက်ာင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ၾကီးတာဆုိလုိ ့ဆရာ ဆရာမေတြ ပဲရွိတယ္။ ဒါေတာင္ မူလတန္းျပေတြက ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ငယ္ၾကတယ္။အခ်ဳိ ့ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ဆရာ ထင္ၾကပါတယ္။

သူတုိ ့ဘာထင္ထင္ပါ၊ ကြ်န္ေတာ္ ကေတာ့ ေက်ာင္းသားပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသား အသစ္ကေလး လုိ ့ပဲ ထင္တယ္။ စာနဲ ့၃ နွစ္ေက်ာ္ ေဝးေနရတဲ ့ကြ်န္ေတာ္ဟာသူမ်ားေတြ မုန္ ့စားဆင္းရင္ေတာင္မဆင္းရဲဘူး။ စာကုိပဲ လုပ္ေနမိတယ္။ ၉ တန္းကေတာ့သာသာယာယာ ပါပဲ။ ေအာင္သြားတယ္ ။ ၁၀ တန္းေရာက္တယ္။ ၁၀ တန္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္အသက္ ၂၀။

(ဃ)

တစ္ေန ့။ ဒီတစ္ခါတစ္ေန ့ကေတာ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားၾကီးရဲ ့တစ္ေန ့ပါ။ဆရာမက ကြ်န္ေတာ္တုိ ့အတန္းသားအားလုံးေရွ ့မွာခုံေလးတစ္လုံးနဲ ့ထုိင္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့က ဆရာမေရွ ့မွာ မတ္တပ္ရပ္လုိ ့။ အခန္းအျပင္ဘက္မွာေပါ့။

အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ေက်ာင္းေပၚကုိ တုိက္ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ဝဲေနၾကတယ္။ စစ္ေရးေလ့က်င္တာမ်ဳိးျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေလယာဥ္ေတြကုိ ေမာ့ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ သိပ္လွတယ္။ေလယာဥ္ေတြဟာ ေလထဲမွာ ကြ်မ္းထုိး ေဝ့ဝုိက္ဝဲေနၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဆရာမအနားကပ္ျပီး ေမးလုိက္မိပါတယ္ ။ဆရာမ အဲဒီေလယာဥ္ပ်ံေတြက ဘယ္လုိ လူေတြမွ ေမာင္းခြင့္ရွိတာလဲ ခင္ဗ် လုိ ့။ ဆရာမက ေျဖတယ္။မင္းတုိ ့လုိ ေတာသားေတြ ေပါ့တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တကယ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ တကယ္လား ဆရာမဆုိေတာ့ တကယ္ေပါ့တဲ့။ ဒါဆုိ ေမာင္းခြင့္ရေအာင္ ဘယ္လုိၾကဳိးစားရမလဲ ဆုိေတာ့ အမွတ္ေကာင္းေအာင္ၾကဳိးစားတဲ့။ အမွတ္ ၃၈၀ ရေအာင္ ၾကဳိးစားတဲ့။

အမွတ္ ၃၈၀ဆုိတဲ ့ဆရာမအသံဟာ ကြ်န္ေတာ့္ နားထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေနခဲ့တယ္။အဲဒီေန ့ကစျပီး ကြ်န္ေတာ့္ေက်ာင္းစာအုပ္တုိင္းမွာ ၃၈၀ လုိ ့ေရးထားတယ္။၃၈၀။၃၈၀ ဆုိျပီးေတာ့ေပါ့ဗ်ာ ။

အဲဒီေန ့ကစျပီး ေဘာ္ဒါေဆာင္ကေကြ်းတဲ ့မနက္စာေတာင္ ကြ်န္ေတာ္မစားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မနက္စာစားခ်ိန္ကုိ စာက်က္ခ်ိန္ထဲ ထည့္လုိက္တယ္။ မထည့္လုိ ့လည္းမရဘူးေလ။ ေဘာ္ဒါမွာ ကြ်န္ေတာ္ကအည့ံဆုံး။ သခ်ာၤ ၁ မွတ္တန္ ေမးခြန္း ၅၀ ဖုိးေမးျပီး တစ္ပုဒ္မွားတစ္ခ်က္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ ၄၄ ခ်က္အရုိက္ခံရခဲ့တယ္။ အၾကီးဆုံးနဲ ့အည့ံဆုံးေက်ာင္းသားဟာ ကြ်န္ေတာ္ေပါ့။ အတူေန ၁၅/၁၆ အရြယ္ေက်ာင္းသားေတြက ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ္ည့ံပါလား ဆုိတဲ ့မ်က္လုံးေတြ နဲ ့တိတ္တဆိတ္ တြန္းအားေပးၾကတယ္။ကြ်န္ေတာ္ အခ်ိန္ေတြကုိေျခြတာသထက္ေျခြတာပစ္လုိက္တယ္။

ညအိပ္ခ်ိန္ ၁၁ နာရီ သတ္မွတ္ျပီး မီးပိတ္ စနစ္နဲ ့အေစာင့္ထား အိပ္ခုိင္းေပမဲ ့ အိမ္ကေန လက္နွိပ္ဓာတ္မီးျပန္မွာျပီး အေဆာင္မီးပိတ္တာနဲ ့ေစာင္ျခဳံထဲမွာ ကုိယ့္ဓာတ္မီးနဲ ့ကုိယ္ စာခုိးက်က္တယ္။ မနက္၅ နာရီ ထရတဲ ့အတြက္ အိပ္ခ်ိန္ဟာ တစ္ေန ့ ၃ နာရီ သာသာပဲ ရွိေနတတ္တယ္။

အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ ၁၀ တန္းတက္ေနတုန္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ ေဆးရုံတက္လုိက္ရတယ္။ တုိးတက္မႈကေတာ့ နွစ္ဝက္ စစ္ေဆးျခင္းမွာ တစ္ေဘာ္ဒါလုံး ကြ်န္ေတာ္ အဆင့္ ၂ ရခဲ့တယ္။ရမွတ္က ၄၁၃မွတ္။ ဒါေပမယ့္ကြ်န္ေတာ္ က ၃၈၀ ေလာက္သာ လုိခ်င္ခဲ့တာပါ။ ၃၈၀ဟာ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝေပါ့။

(င)

စာေမးပြဲၾကီးျပီးသြားေတာ့ အလုပ္ထုတ္ခဲ့တဲ ့ဦးၾကီးက ျပန္လိမ္မာလာတဲ ့ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အလုပ္ျပန္ခန္ ့တယ္။လုပ္အားခ တစ္ေန ့၈၀၀ ထင္တယ္။အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ့္ေက်ာင္းသားဘဝကုိ ေမးတယ္။ စာေမးပြဲ ေျဖနုိင္လားကေနအစ ၁၀တန္းေအာင္ရင္ ဘာလုပ္မလဲ အထိေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္က တုိက္ေလယာဥ္ၾကီးေမာင္းခ်င္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ တက္ရမယ့္အမွတ္မွီရင္ သူ လုပ္ေပးမယ္တဲ့။ ဦးၾကီးဆီက အဲဒီစကားကုိၾကားျပီးတဲ ့ေနာက္ပုိင္း ကြ်န္ေတာ့္အိပ္မက္ေတြဟာ ပုိျပီးေတာ့ ခ်ဳိလာၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ေခြ်းေတြဟာ အေရာင္ေတာက္လာၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ထမ္းေနရတဲ ့အိတ္ေတြဟာ ေပါ့ပါးေနခဲ့ၾကတယ္။ အဲသလုိနဲ ့ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္မယ့္ေန ့ကုိ ၃၈၀ ..၃၈၀ နဲ ့ျမည္ရင္းကြ်န္ေတာ္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။

တကယ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ေအာင္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္စာရင္းသြားၾကည့္တဲ ့ေန ့က ကြ်န္ေတာ့္ကုိ မင္းေအာင္လား ေမးတဲ ့လူရွိရင္ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ဆုိးတယ္။ ေအာင္လားေမးရမွာ မဟုတ္ဘူး။D ဘယ္နွစ္လုံးပါလည္းေမးရမွာ လုိ ့စိတ္ထဲက ေျပာေနမိတတ္တယ္။တကယ္တန္းက်ေတာ့ D တစ္လုံးမွ မပါ ပါဘူး။ သုိ ့ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ဦးၾကီးကေတာ့ အမွတ္စာရင္းသာ မွီပါေစ ငါ့တူ တဲ့။
ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ ယုၾံကည္ထားခဲ့တယ္။ အမွတ္၃၈၀ေတာ့ ရမယ္ လုိ ့ေပါ့။

(စ)

အမွတ္စာရင္း စာရြက္ကုိ ကုိင္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ရပ္ေနတယ္။ ဦးၾကီးရဲ ့ေကာင္တာစားပြဲေရွ ့မွာ ကြ်န္ေတာ္ရပ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ မွန္းထားတာက ၃၈၀ ။ တကယ္ရေတာ့ ၃၇၀ ကြက္တိ။ ျမန္မာစာနဲ ့အဂၤလိပ္စာကုိ D မွန္းထားေပမယ့္ အနည္းငယ္စီ လုိေနခဲ့တယ္။ ဦးၾကီးက ကြ်န္ေတာ့္ကုိတစ္လွည့္ အမွတ္စာရင္းကုိ တစ္လွည့္ၾကည့္ရင္းတစ္ခုခုကုိ ေတြးေနတယ္။ သူေတြးလုိ ့ဝမွ မင္းဘာလုပ္မလဲတဲ့...ေမးတယ္ ။

ကြ်န္ေတာ္ ေရေၾကာင္းသိပၸံတက္ခ်င္တယ္။

ေလေၾကာင္းသိပၸံမရတဲ ့အတြက္ ရတဲ ့ေရေၾကာင္းကုိ တက္မယ္ဆုိတဲ့စိတ္ကူးက အမွတ္စာရင္းနဲ ့တြဲပါလာတဲ ့တက္ေရာက္နုိင္တဲ ့ သက္ေမြးသင္တန္းေက်ာင္းေတြ ထဲက ေရေၾကာင္းကုိ ကြ်န္ေတာ္ေရြးထားခဲ့ပါတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးေမာင္းခြင့္မရရင္ တုိက္ေရယာဥ္ၾကီးေမာင္းမယ္ဆုိတဲ ့စိတ္ကူးမ်ဳိးနဲေပါ့။

ကြ်န္ေတာ့္စကားကုိၾကားတဲ ့ဦးၾကီးက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေတာင္တြင္းၾကီးတစ္ျမဳိ ့လုံး လက္ခ်ဳိးေရလုိ ့ရတဲ့အေရအတြက္ေလာက္သာရွိတဲ ့သူ အျမတ္တနုိးစီးတဲ ့viver ဆုိင္ကယ္ ေသာ့ကုိထုိးေပးတယ္။

ပန္းေတာမွာရွိတဲ ့မင္းအေဒၚဆီကုိသြား ျပီးေမး။ငါတစ္ေယာက္တည္းေတာ့မတတ္နုိင္ဘူး။ သူလည္း မင္းအေဒၚေတာ္တာပဲတဲ့။

ကြ်န္ေတာ္ ဆုိင္ကယ္နဲ ့အေဒၚ့ပြဲရုံဆီ ေျပးခဲ့တယ္။လမ္းမွာဆုိင္ကယ္ေပါက္လုိ ဖာရေသးတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။အိတ္ထဲမွာ ၇၀၀ ပါလုိ ့။

အေဒၚ့ဆီေရာက္ေတာ့ အမွတ္စာရင္းစာရြက္ကုိ ထုိးေပးလုိက္ျပီးကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေဒၚကလည္း အကုိကမွ အဲလုိေျပာရင္ ငါလည္း လုပ္ေပးမွာေပါ့တဲ့။

ကြ်န္ေတာ့္ဘဝရဲ ့အေပ်ာ္ဆုံးေန ့ေပါ့။ ၉တန္းနဲ ့ထြက္ေျပးျပီးအလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ေကာင္။ အမုိက္အမဲ။ မလိမ္မာခဲ့တဲ့ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဘဝတစ္ဆစ္ခ်ဳိးေျပာင္းေတာ့မယ္ ဘာညာဆုိတာထက္ ျဖစ္ခ်င္တာေလး ျဖစ္ခြင့္ရေတာ့မွာဆုိေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့။

ကြ်န္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ကုိ အလွပဆုံးစီးျပီး ဦးၾကီးဆီ ျပန္ေျပးခဲ့တယ္။တစ္လမ္းလုံးကြ်န္ေတာ့္မ်က္လုံးထဲမွာျမင္ေနတာကသေဘာၤျဖဴျဖဴၾကီးတစ္စင္းရဲ ့ဦးမွာ ယူနီေဖာင္းျဖဴျဖဴနဲ ့ခန္ ့ခန့္ညားညား ရပ္ေနတဲ ့ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ပါပဲ။

ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဦးၾကီးေကာင္တာစားပြဲ နဲ ့မနီးမေဝးမွာ ဆုိင္ကယ္ကုိရပ္ျပီး ဦးၾကီးကုိ အေဒၚကလည္း ကူမယ့္အေၾကာင္းေျပာျပရင္း အမွတ္စာရင္း စာရြက္ကုိ သူ ့ေရွ ့ေကာင္တာစားပြဲေပၚတင္ေပးလုိက္တယ္။

(ဆ)

ဦးၾကီးက ျငိမ္ေနတယ္။ အၾကာၾကီးပဲ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဦးၾကီးေရွ ့မွာ ရပ္ေနမိတယ္။ အၾကာၾကီးပဲေပါ့။ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနမိတာကုိ ဝန္ခံပါတယ္။

မင္း ဟုိဆုိင္ကယ္ကုိ ၾကည့္

ဦးၾကီးက ကြ်န္ေတာ္ရပ္ခဲ့တဲ ့ဆုိင္ကယ္ကုိ လက္ညွဳိးထုိးရင္းေျပာလုိက္လုိ ့ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆုိင္ကယ္ဆီဘုမသိဘမသိလုိက္ၾကည့္ရတယ္။

အဲဒီဆုိင္ကယ္ ဒီကေန ့ ၂၂ သိန္းတန္တယ္။ဒါေပမယ့္ သူဟာသူ ဘယ္ေလာက္တန္တန္ ဓာတ္ဆီမရွိရင္ တစ္လက္မမွ မေရြ ့ဘူး။ တန္ဖုိ းမရွိဘူး ကြ ။မင္းဘဝကလည္း အဲဒီဆုိင္ကယ္လုိပဲ။ မင္းဟာမင္းဘယ္ေလာက္ေတာ္ေတာ္အမွတ္ေကာင္းေကာင္း ေနာက္ကေထာက္ပ့ံနုိင္တဲ့ မိဘကမျပည့္စုံရင္ ဓာတ္ဆီမရွိတဲ ့ဆုိင္ကယ္လုိပဲ။ ဒီေတာ့ ငါ့တူရာ အေဝးသင္တက္ျပီး ရုိးရုိးဘြဲ ့ေလးယူ။ျပီးရင္ ငါ့လုိပဲ ပြဲရုံပုိင္ရွင္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ပါကြာ ။

ဟာ

ကြ်န္ေတာ့္တစ္ကုိယ္လုံးေလထဲလႊင့္သြားသလုိပဲ။ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လုံးထဲက မ်က္ရည္ေတြ က်လာတယ္။ အမွတ္စာရင္းစာရြက္ကုိၿပန္ယူၿပီး ကုိင္ထားတဲ ့ကြ်န္ေတာ့္လက္ဟာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနတယ္။ မ်က္ရည္ဟာ ရုိးရုိးက်တာမဟုတ္ဘူး။ တာက်ဳိးလာတဲ့ေရလုိ ဒလေဟာ က်တာ။ ကြ်န္ေတာ္ရႈိက္တယ္။ အသံမထြက္ဘူး။ကြ်န္ေတာ္ငုိတယ္။ ေခ်ာ့မယ့္သူမရွိဘူး။

အဲဒီေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာျဖစ္သြားမွန္း ကြ်န္ေတာ့္ကုိယ္ ကြ်န္ေတာ္ မသိေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္အသက္ရွိရဲ ့ေသခဲ့တယ္။

အဲဒီတုန္းက အထက္တန္းျပတစ္ေယာက္ရဲ ့ဝင္ခြင့္အမွတ္ဟာ၃၄၀ ပဲရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ အထက္တန္းျပ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ ဘာဆုိဘာမွ ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူးေလ။

ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္သြားတာက ခ်ဥ္ဖတ္ကေလး။ အမ်ဳိး ရဲ ့ခ်ဥ္ဖတ္။ ရြာရဲ ့ခ်ဥ္ဖတ္။ ျမဳိ ့ကေလးရဲ ့ခ်ဥ္ဖတ္။ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြရဲ ့ခ်ဥ္ဖတ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေပါင္းသင္းခ်င္သူ
မရွိသေလာက္အထိ။

ကြ်န္ေတာ္ဆုိးခဲ့တယ္။ က်လာတဲ ့အဂၤလိပ္စာေမဂ်ာဆုိတာေလးကုိေတာင္ ကြ်န္ေတာ္လွည့္ မၾကည့္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူကမွအဆက္အဆံမလုပ္ခ်င္ေတာ့တဲ့ လူ ့မုိက္အမဲတစ္ေကာင္အေသ အခ်ာ ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။

ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ဘယ္သူမွ ဆုံးမလုိ ့မရဘူး။ အေဖဟာ ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္ ခဏခဏတက္ေခါက္ရတယ္။ အေမဟာ ကြ်န္ေတာ့္ေပါင္မွာေခါင္းအပ္ျပီး ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငုိခဲ့ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ
တစ္ဘဝလုံးစာထက္ပုိျပီး ဆုိးသြမ္းခဲ့မိပါတယ္။

ဒါေပမဲ ့ကြ်န္ေတာ္ကံေကာင္းခဲ့တယ္။အဲဒီလုိ ဆုိးသြမ္းေနတဲ ့ကြ်န္ေတာ့္ကုိ လမ္းမွန္ေရာက္ေအာင္ပုိ ့ေပးခဲ့တဲ ့အရာေပၚလာခဲ့ပါတယ္။

အဲဒါကေတာ့ စာအုပ္ေတြပါပဲ။

(ဇ)

ကြ်န္ေတာ္ စာအုပ္ေတြကုိ ခ်စ္တယ္။ စာအုပ္ေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ခ်စ္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္စာေတြဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။မွတ္မွတ္ရရ ေတာင္တြင္းၾကီးက စာေပသမားေတြနဲ ့သိခြင့္ရခဲ့တယ္။ကဗ်ာ ဆရာ ေနပန္ဦး ။ ဆရာ ေမာင္ယဥ္ေဌး ေတာင္တြင္း။ စာေတြ ဖတ္ခဲ့တယ္။ ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္းျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ခြင့္မရတဲ ့လူငယ္ေတြရဲ ့ခံစားခ်က္ေတြကုိစာအုပ္ ေတြထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ ရွာေတြ ့ခဲ့တယ္။ အဆင္မေျပမႈေတြနဲ ့ရင္ဆုိင္ရတာဟာ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းမွ မဟုတ္ဘဲလုိ ့သိလာတယ္။ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ရရုံနဲ ့ဘဝပ်က္လုမတက္ လမ္းေပ်ာက္မုိက္မဲဆုိးသြမ္းခဲ့မိတဲ ့ကြ်န္ေတာ့္ကုိယ္ ကြ်န္ေတာ္ ရြံတယ္။ ဒီဘဝကုိ ေသပစ္လုိက္ျပီး ေနာက္ဘဝကုိ ခ်က္ခ်င္းကူးလုိ ့ရရင္ ဆုိတာမ်ဳိးအထိ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးဖူးတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့အဆင္မေျပမႈေတြကုိလည္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ေျပာျပခ်င္တယ္။ ေျပာလည္းေျပာျပခဲ့ဖူးတယ္။ အခ်ဳိ ့က နားေထာင္ျပီး ရယ္တယ္။ အခ်ဳိ ့က နားေတာင္မေထာင္ခဲ့ၾကဘူး။

ဘယ္ေတာ့မွ လူရာျပန္ဝင္မလာေတာ့မယ့့္ လူဆုိးလူသြမ္းေလးတစ္ေယာက္လုိ ဆက္ဆံခဲ့ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ဓာတ္မက်ဘူး။ကြ်န္ေတာ္ စာေတြ ဆက္ဖတ္ခဲ့တယ္။စာေတြဖတ္ျခင္းအားျဖင့္ ပုိက္ဆံမရွိေပမဲ့ နွစ္လုိဖြယ္ကမ႓ာေလာကတစ္ခုရွိေနတယ္ဆုိတာကုိ ကြ်န္ေတာ္ရွာေတြ ့ခဲ့တယ္။

အဆင္မေျပမႈတစ္ခုၾကဳံတုိင္း ၊ လူရယ္စရာတစ္ခုကုိ ျပဳလုပ္မိတဲ ့အခ်ိန္တုိင္း စာအုပ္တစ္အုပ္အုပ္ကုိ ဖတ္ပစ္လုိက္ျခင္းဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ စိတ္ေျဖရာျဖစ္လာတယ္။

(စ်)

စာအုပ္ေတြက ကုိယ့္အားကုိယ္ ကုိးတတ္ဖုိ ့ကြ်န္ေတာ့္ကုိ သင္ၾကားေပးခဲ့တယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ ့ဘဝတစ္ခုဟာအခြင့္အေရးတစ္ခုကုိ ဆုံးရႈံးသြားရုံမွ်နဲ ့ ျပဳိပ်က္မသြားသင့္ေၾကာင္း စာအုပ္ေတြေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ သိလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ကြ်န္ေတာ္ စာအုပ္ေတြနဲ ့မိတ္ေဆြ ျဖစ္လာတယ္။ စာအုပ္ေတြ ကုိအငမ္းမရ ဖတ္တတ္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ဘဝပ်က္ခဲ့တဲ ့
လူငယ္တခ်ဳိ ့ရဲ ့နာမည္ကုိ စာအုပ္ေတြထဲမွာကြ်န္ေတာ္ေတြ ့ခဲ့တယ္။သူတုိ ့ကုိ ကြ်န္ေတာ္႐ုိက်ဳိးတယ္။

(ည)

နုိင္ငံေရးေၾကာင့္ အရက္ေၾကာင့္ အခ်စ္ေၾကာင့္ ေငြေၾကာင့္ အမွတ္စာရင္းၾကာင့္ စသျဖင့္ လမ္းလြဲသြားခဲ့၊ဘဝတစ္ဖက္ ပ်က္သြားတဲ ့လူငယ္ေတြ အားလုံးရဲ ့ နာမည္ေတြအားလုံး
စာအုပ္ထဲမွာ ရွိေနတယ္ လုိ ့ကြ်န္ေတာ္ ယုံၾကည္တယ္။
(ဋ)

(ေနာက္ဆုံးေတာ့....) ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ကုိလည္း စာအုပ္ေတြထဲမွာ ရွာေတြ ့ခဲ့ပါတယ္။

လူခါး
FACES .မုခ မဂၢဇင္း
MARCH 2017