အခုတေလာခံစားေနရတဲ့ေရာဂါကေန ့လည္ေန ့ခင္းအိပ္မေပ်ာ္တာကစရမွာပဲကြာ။
ညညဆုိအလုပ္ထဲမွာလူေတြကအရမ္းက်ေတာ့အိပ္ငုိက္လုိ ့မရ။အိပ္ငုိက္ေနျပန္ရင္
လည္းလွမ္းလွမ္းဆဲေသးတယ္လူေတြက။တစ္ခါတစ္ခါတံခါးကုိဖြင့္မေပးလုိ ့ေျခေထာက္
နဲ ့ေဆာင့္ကန္လားကန္ရဲ ့။တစ္ခါတစ္ခါအေျပာအဆုိအေပါက္အလမ္းမတဲ့လုိ ့မုိက္ေၾကး
ခြဲလားခြဲရဲ ့။တကယ္ေတာ့ငါလည္းလူပါပဲကြာ။ဖမ္းမယ့္ဆီးမယ့္လူဆုိရင္ေၾကာက္တတ္
တယ္။ဓါးျပဆုိရင္ေၾကာက္တတ္တယ္။အဲသလုိေၾကာက္တတ္တာေတာင္ဟုိေန ့ကအထဲ
ေရာက္သြားေသးတယ္ဆယ့္တစ္ရက္ေလာက္။ေျပာရဦးမယ္။သူမ်ားေတြအိပ္သလုိညည
ဆုိအိပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ကအလစ္အငုိက္ဝင္ဝင္တုိက္တာေပါ့။အထက္ကုိေမာ့ၾကည့္ေတာ့လည္း
မ်က္ႏွာက်က္ကအရွက္မရွိတဲ့မ်က္ႏွာနဲ ့။ေအာက္ကုိငုံ ့ၾကည္ေ့တာ့လည္းေျခဖဝါးကုိလာ
လာပူတယ္လူေတြ။ေဘးတည့္တည့္မွာကCCTVကထုိးထားေသးတယ္လုပ္ကြက္မွန္သ
မ်ွကုိ။ဒီၾကားထဲအရွဳံးအႏုိင္ကိစၥကသူခုိးေရႊရတျပျပဆုိတာလုိငါ့မွာၾကားထဲကငုိငုိေနရတာ
ခပ္ခက္ခက္ရယ္။ျပန္မယ္ျပန္မယ္ဆုိေတာ့လည္းျပန္သြားတဲ့သူငယ္ခ်င္းကျပန္မလာနဲ ့
တဲ့။သူလုိပဲဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္တဲ့။သူေတာင္ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူးတဲ့။အဲဒီေတာ့ငါ့မွာ
ေျခမကုိင္မိလက္မကုိင္မိျဖစ္ျပန္ေရာ။ေန ့စဥ္ရက္ဆက္လေတြကုိပဲတုိက္စားခ်င္မိ။နာရီ
ေတြကုိပဲထုိက္တြက္ေနမိ။ပုိက္ဆံဟာဒုတိယဘုရားသခင္ဆုိတာဟုတ္မ်ားဟုတ္ေနမလား
လုိ ့ေယာင္ရမ္းေတြးမိတဲ့အခါေတြးမိ။မိအုိဖအုိေတြအေၾကာင္းေတြးမိတဲ့အခါေတြးမိ။ေဒၚ
လာေစ်းက်တဲ့အေၾကာင္းေတြးမိတဲ့အခါေတြးမိ။ေသခ်ာတယ္။ေဟ့ေကာင္ေရ..ဒီတစ္ခါ
ငါ့ကုိဖမ္းျပီးဟုိထဲထည့္ရင္ေတာ့ငါ့ကုိယ္ငါသတ္မ်ားေသမိလားလုိ ့ေတြးေနမိတယ္....ဟ
လူခါး
No comments:
Post a Comment