၁
ဖိနပ္ကေလးတစ္ဖက္ေၾကာင့္ လူ႕အသက္တစ္ေခ်ာင္းဆံုးရႈံးသြားခဲ့ရသည္ဆိုလွ်င္ သင္ယံုၾကည္ပါမည္လား။ အကယ္၍ သင္မယံုၾကည္ပါဟု ဆိုလွ်င္လည္း ရပါသည္။ သို႕ေသာ္ ဖိနပ္တစ္ဖက္ေၾကာင့္ လူ႕အသက္တစ္ေခ်ာင္းဆံုးရႈံးသြားခဲ့ရတာကေတာ့ အမွန္တကယ္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕ထက္ပို၍ တိတိက်က်ေျပာဆုိရလွ်င္ ဖိနပ္ကေလးတစ္ဖက္ႏွင့္ စပ္လ်င္း၍ လူတစ္ေယာက္အသက္ ဆံုးရႈံးသြားခဲ့ရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္၏ မိုက္မဲမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
၂
ကၽြန္ေတာ္၏အလုပ္ခြင္ျဖစ္ေသာတရားမ၀င္ေလာင္းကစားဆိုင္ေလးသည္ ေရွ႕ေနာက္ရွိသမွ်တံခါးမ်ားအား အလံုပိတ္ထားေသာေၾကာင့္ ေဆးလိပ္ေငြ႕တို႕ျဖင့္ မႊန္ထူေလာင္ၿမိဳက္လွ်က္ရွိသည္။ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ဖြင့္ထားျခင္းျဖစ္ပါလွ်က္ ၀င္လာမစဲ တသဲသဲ ရွိလွေသာ customer မ်ားအား စိတ္ထဲမွ က်ိတ္၍ေမတၱာပို႕ေနမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏အလုပ္သည္ ည ကိုးနာရီမွ မနက္ကိုးနာရီအထိျဖစ္၍ အလုပ္ခ်ိန္မွာ တစ္ရက္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ျဖစ္သည္။ တရားမ၀င္ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤတရားမ၀င္ casino ေလာင္းကစားေလာကသို႕ ေရာက္ရွိေနသည္မွာ တစ္ႏွစ္ႏွင့္ ငါးလခန္႕ရွိၿပီ။ ေလာင္းကစားလုပ္ငန္းသည္ အျခားစက္ရံုအလုပ္ရံုမ်ားမွ အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ မတူ။ လစာေကာင္းသည္။ လူသက္သာသည္။ သို႕ေသာ္ အႏၱရာယ္မ်ားလွသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဤေလာကထဲသို႕ေရာက္ရွိလာသည့္ေန႕မွာပင္ ဒူးတုန္စရာအျဖစ္ႏွင့္ ၾကံဳခဲ့ရေသးသည္။ ထိုေန႕က သူေဌးႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးေျဖၿပီး၍ ဆိုင္ကေလး၏အျပင္ဘက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနစဥ္ျဖစ္သည္။ ယူနီေဖာင္း၀တ္မ်ား အမ်ားအျပားပါရိွေသာ ေလာ္ရီကားႀကီးႏွစ္စီးက ကၽြန္ေတာ့္အနီးသို႕ ရုတ္တရက္ ထိုးရပ္လာသည္္။ အႏၱရာယ္ျပဳမည္၊ မျပဳမည္ကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္မေတြးအား။ နီးရာစားေသာက္ဆိုင္ထဲသို႕ ကၽြန္ေတာ္၀င္ေျပးမိေတာ့သည္။ ယူနီေဖာင္းျမင္လွ်င္ ေက်ာစိမ့္ေအာင္ေၾကာက္ေနတတ္ေသာ စိတ္က ဆိုင္ထဲ၌ထိုင္ေနရင္းပင္ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနမိသည္။
`မၾကာခဏ ရဲ၀င္တတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္…. ေအးေဆးပါ။ ငါတို႕က ပိုက္ဆံေပးၿပီးသား´
အင္တာဗ်ဴးစဥ္က သူေဌးေျပာေသာစကားက နားထဲျပန္၀င္လာသည္။ သူေဌး၀င္သြားေသာ ေလာင္းကစားဆိုင္ကေလးအား လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ယူနီေဖာင္း၀တ္မ်ားက ဆိုင္ကေလး၏ ပိတ္ထားေသာ တံခါးမ်ားအား ေဆာင့္ကန္၊ ထုႏွက္၍ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ ထြက္ခြါသြားၾကေတာ့သည္။ ထိုအခါမွ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းမ်ား ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္လာၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ့္အား အလုပ္သြင္းေပးေသာ ထား၀ယ္ဘက္မွ ကိုရာမိုးဆီသို႕ ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္းဖုန္းဆက္လိုက္သည္။
`ကၽြန္ေတာ္အလုပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး အစ္ကို´
ကၽြန္ေတာ့္အသံက တုန္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စကားလံုးမ်ားက ထစ္ေနၾကသည္။
`ဟား….ဟား….ဟာ….ဟား´
ကိုရာမိုးက ကၽြန္ေတာ္စကားကို ၾကားၾကားခ်င္း မရယ္ရေသာ ျပက္လံုးတစ္ခုအား ဖ်စ္ညွစ္ရယ္လုိက္သကဲ့သို႕ ရယ္သည္။
`တကယ္ေျပာတာအစ္ကို ၊ အခုေလးတင္ပဲ…… ဒီမွာ´
`ကိုယ္သိပါတယ္ကြ။ သူေဌးခုပဲ ဖုန္းဆက္တယ္။ မင္း အဲဒါကိုေၾကာက္ရင္ေတာ့ လုပ္လို႕ မရဘူးညီ။ ကိုယ္တို႕ အလုပ္က နည္းနည္းေတာ့ ေပးဆပ္ရတယ္။ အဲဒါကလည္း မင္းက ေရာက္စမို႕ပါ။ ေနာက္က်ရင္ အပရိကေလးေတြ ျဖစ္သြားမွာပါ။ ဒီမွာ ကိုယ္ေျပာျပမယ္…. ´
ကိုရာမိုးက ေနာက္ဆက္တြဲစကားေတြကို တသီႀကီးေျပာျပၿပီး ဖုန္းခ်သြားသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထို အြန္လိုင္း casino ေလာင္းကစားေလာကထဲသို႕ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားသည္။ ၀င္၀င္ခ်င္း စေပးေသာလစာမွာ ရင္းဂစ္ ေထာင့္ငါးရာျဖစ္သည္။ မေလးရွား၌ ကၽြန္ေတာ္က်င္လည္ခဲ့ၿပီးေသာ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း လစာတစ္ေထာင္ျပည့္ေအာင္ ကိုင္ဖူးေသာလမွာ မွတ္မွတ္ရရ တစ္လသာရွိသည္။
စစခ်င္း အလုပ္သမားတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ မေလးရွားထံုးစံအတိုင္း ေအာက္ေျခသိမ္းမွန္သမွ် သိမ္းၾကံဳးလုပ္ရသည္။ ၾကမ္းတိုက္ရသည္။ အမႈိက္သိမ္းရသည္။ အိမ္သာေဆးရသည္။ အဖမ္းအဆီးလာမည္ဟု သတင္းၾကားလွ်င္ ဆိုင္အျပင္ဘက္မွေန၍ ကင္းေစာင့္ေပးရသည္။ သာမန္ဆိုင္ဖြင့္ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ Customer မ်ားဆီမွ ေငြေကာက္၍ ေကာင္တာသို႕အပ္ရသည္။ သူေဌးပိုင္ေသာအျခားဆိုင္မ်ားတြင္ လူလိုလွ်င္ဂ်ိဳကာသေဘာမ်ိဳး လွည့္လည္၍ ဆင္းေပးရသည္။
ထုိသို႕လူသစ္တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ သံုးလခန္႕ၾကာၿပီးမွ ေကာင္တာသမားအဆင့္သို႕ေရာက္သည္။ ေကာင္တာသမားျဖစ္္ေတာ့ လစာမွာ ေထာင့္ခုႏွစ္ရာျဖစ္သြားသည္။ လစဥ္ ဆိုင္၏အႏိုင္စာရင္းထဲမွ အျမတ္ေငြကို အခ်ိဳးက် အက်ိဳးခံစားခြင့္ရွိသည္။ လူသစ္တုန္းကကဲ့သို႕ အျခားဆိုင္မ်ားသို႕ ဂ်ိဳကာအျဖစ္ မသြားရေတာ့။ ဆိုင္ပိုင္တစ္ဆိုင္ရသည္။
ထိုအပိုင္ရေသာဆိုင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လပ္(ဖ္)ခ်ဴး ဆံုခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက အသက္ေျခာက္ဆယ္ခန္႕ရွိေသာ ညာဘက္လက္တစ္ဖက္ျပတ္ေနသည့္ အိႏိၵယအဘိုးႀကီးျဖစ္သည္။ အဘိုးႀကီးဆိုေပမယ့္ သူ႕ခႏၶာကိုယ္က ေတာင့္တင္းခိုင္မာ၍ ဆိုက္ဂိုက္က်သည္။ သူ႕ညာဘက္လက္မွာ ဆိုင္ကယ္အက္စီးဒင့္ျဖစ္၍ ျဖတ္ပစ္ရသည္ဟုသိရသည္။
လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက ကၽြန္ေတာ္ေကာင္တာထုိင္ရေသာဆိုင္ကေလးတြင္ အျပင္အေစာင့္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေလာင္းကစားဆိုင္မ်ားကို ညဘက္မ်ားတြင္ ဓါးျပတိုက္မႈမ်ား မၾကာခဏျဖစ္ေပၚတတ္သျဖင့္ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးကို အျပင္အေစာင့္အျဖစ္ သူေဌးက ငွားရမ္းထားျခင္းျဖစ္သည္။
လပ္(ဖ္)ခ်ဴးကုိ စေတြ႕ခါစက `ဒီလက္တစ္ဖက္ျပတ္ေနတဲ့ အဖိုးႀကီးက ဓါးျပေတြကုိ ဘယ္လိုကာကြယ္ႏိုင္မွာလဲ´ ဟု ကၽြန္ေတာ္အထင္ေသးခဲ့ဖူးသည္။ ရက္အနည္းငယ္ၾကာမွ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးအေၾကာင္းကုိ သိရသည္။
မေလးရွားတြင္ သူ႕ပံုစံႏွင့္ သူဖြဲ႕စည္းထားေသာ လူမိုက္ဂိုဏ္းမ်ားရွိသည္။ ထိုအဖြဲ႕မ်ားသည္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွ ယာကူဆာဂိုဏ္းမ်ားကဲ့သို႕ မေလးရွားတြင္ ထင္ရွားလွသည္။ လူေၾကာက္မ်ားလွသည္။ မည္သည့္ကိုယ္ခံပညာမွ မတတ္ေသာ္လည္း ထိုဂိုဏ္းမ်ားတြင္ အဖြဲ႕၀င္ျဖစ္ထားသည္ႏွင့္ ေတာ္ရံုျပႆနာကို ၿပီးသည္။
သူေဌးက ထိုကဲ့သို႕ေသာ ဂိုဏ္းတစ္ဂိုဏ္းကုိ သူ႕ေလာင္းကစားဆိုင္မ်ားအား ကာကြယ္ရန္ ငွားရမ္းထားသည္။ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက ထုိဂိုဏ္းထဲမွ အဖြဲ႕၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ အသားမည္းမည္း ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေတာ္အားကိုးရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အား ေဖာ္ရိန္နာဟုဆိုကာ အႏိုင္က်င့္ေသာ customer သည္ လပ္(ဖ္)ခ်ဴး၏ အၾကည့္ေအာက္တြင္ ျပားျပား၀ပ္သြားခဲ့ရဖူးသည္။ စက္ထဲသို႕ ပိုက္ဆံထည့္ၿပီးမွ `မေပးဘူးကြာ မင္းဘာလုပ္မလဲ´ ဟူေသာ ကစားသမားအား လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႕ကာ ပိုက္ဆံရေအာင္ ေတာင္းေပးခဲ့ဖူးသည္။ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက ကၽြန္ေတာ့္လို ေသြးမေတာ္သားမစပ္ ေရျခားေျမျခားမွ သာမန္အလုပ္သမားေလးတစ္ေယာက္အား ေသြးသားရင္းခ်ာကဲ့သို႕ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေစခဲ့သည္။
လပ္(ဖ္)ခ်ဴးမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္မိေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ရွိသည္။လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည္။ customer နည္းသည့္အခါမ်ိဳးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အား `မင္းနဲ႕ ငါနဲ႕ ဖိုက္မလား´ဟု ရုပ္တည္ႏွင့္ စတတ္သည္။ `မင္းကထြက္ေျပး ငါက ဓါျပလုပ္မယ္´ဆိုၿပီး ဓါးျပတိုက္တမ္း ကစားရေအာင္ဟုလည္း အေဖာ္ဆြယ္တတ္သည္။ ဆို္င္ကေလးထဲ၌ လူရွင္း၍ ကၽြန္ေတာ္ခံုေပၚေမွာက္အိပ္ေနလွ်င္ မ်က္ႏွာကို အ၀တ္ႏွင့္စည္းကာ သူေဆာင္ေနက် စတီးဓါးႀကီးကုိုထုတ္၍ `ပိုက္ဆံ……ပိုက္ဆံ´ ဟု ခပ္မိုက္မိုက္ပံုစံႏွင့္ သရုပ္ေဆာင္ျပတတ္သည္။
ယခု ထိုကဲ့သို႕ ေပ်ာ္တတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ခင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္က အားကိုးရေသာ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ မိုက္မဲမႈ၊ ကၽြန္ေတာ္၏ေပါ့ဆမႈမ်ားေၾကာင့္ လူ႕ေလာကထဲမွ ထြက္ခြာခဲ့ရၿပီ။ သို႕ေသာ္ ထိုကဲ့သို႕ သူ႕အား လူ႕ဘ၀ထဲမွ ထြက္သြားရေအာင္ လုပ္လိုက္သူမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟု လပ္(ဖ္)ခ်ဴး သိမသြားခဲ့။ အကယ္၍ သိခဲ့လွ်င္လည္း သူ႕သြားေဖြးေဖြးမ်ားကို စီတန္းေနေအာင္ျပံဳးရင္း ကၽြန္ေတာ့္အားေငးၾကည့္ေနမည္လား ကၽြန္ေတာ္မေျပာတတ္ပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးသည္ ကၽြန္ေတာ္ပစ္လိုက္ေသာ က်ည္ဆံေၾကာင့္ အဓိပၸာယ္မဲ့စြာ ေသဆံုးသြားခဲ့ရေသာ အျပစ္မရွိသည့္ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။
၃
ထိုေန႕က ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ကေလးထဲတြင္ လံုး၀ လူရွင္းေနေသာေန႕ျဖစ္သည္။ ဆိုင္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အကူျဖစ္ေသာ ရခိုင္ဘက္မွ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္သာရွိသည္။ ေကာင္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ကေလးသို႕ ေရာက္ရွိလာေသာလူသစ္၊ ဘာမွ မသိေသး။ အစစ အရာရာ ကၽြန္ေတာ္မွ သင္ျပေပးေနရခ်ိန္ျဖစ္သည္။
ဆုိင္ကေလးအျပင္ဘက္တြင္ ေစာင့္ေနေသာ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက သူ႕ထံုးစံအတိုင္း လူရွင္းသည္ႏွင့္ ဆိုင္ထဲသို႕၀င္လာကာ အိပ္ေတာ့သည္။ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးဆီမွ ေဟာက္သံ တေခါေခါထြက္လာခ်ိန္တြင္ ဆိုင္ေရွ႕သို႕ လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး တံခါးေခါက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္မသိေသာ လူျဖစ္ေန၍ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးအား ႏိႈးကာျပလိုက္သည္။ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးကလည္း အိပ္ခ်င္မႈန္၀ါးႏွင့္ ဖြင့္ေပးလိုက္ဟုဆိုသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ ထုိလူဆိုင္ထဲသို႕ေရာက္၍ ထင္ထင္လင္းလင္းျမင္ၿပီးမွ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက ကၽြန္ေတာ့္အနားလာကာ ခပ္တိုးတိုးေျပာသည္။
`အဲဒီေကာင္က ဟိုဘက္ဂိုဏ္းကေကာင္၊ အရင္က ငါနဲ႕ ျပႆနာျဖစ္ဖူးတယ္´
လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက အဲဒီေလာက္ပဲေျပာၿပီး အိပ္ေနက်ေနရာမွာ ျပန္သြားအိပ္သည္။ ထိုလူကလည္း လပ္(ဖ္)ခ်ဴးကဲ့သို႕ပင္ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းျဖစ္သည္။ အလြန္မ်ားလွေသာ စတီးကြင္းႀကီးမ်ားအား လက္္ႏွင့္လည္ပင္းတြင္ ျပည့္ေနေအာင္ ဆြဲထားေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ကို ယခင္ေန႕မ်ားကထက္ပို၍ ဂရုစိုက္ေနမိသည္။ ထုိကဲ့သို႕ ဂိုဏ္းတစ္ခုခုႏွင့္ ပတ္သက္ေနေသာ သူမ်ားႏွင့္ ျပႆနာတစံုတရာျဖစ္မွာကို ကၽြန္ေတာ္အေၾကာက္ဆံုးျဖစ္သည္။ ဆိုင္အား ဓါးျပတိုက္ရန္၊ လုယက္ရန္မဟုတ္ဘဲ ထုိကဲ့သို႕ေသာလူမ်ားက အလုပ္သမားျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုသာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျပႆနာရွာတတ္သည္။ ႏိုင္ငံျခားသားအလုပ္သမား ၊ တရားမ၀င္အလုပ္သမားမ်ားအျဖစ္လည္း သိေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္ကံေကာင္းပါသည္။ ထုိလူက သူ႕ပါသေလာက္ ပိုက္ဆံကိုထည့္ကာ ရႈံးၿပီးေအးေအးေဆးေဆးပင္ ျပန္သြားပါသည္။ ျပႆနာ၏အစက ထုိလူျပန္သြားမွ ျဖစ္သည္။
ဘာမွ လုပ္စရာမရွိေတာ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္က အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ လပ္(ဖ္)ခ်ဴး၏ ညာဘက္ဖိနပ္ကေလးအား ယူ၍ ေနာက္ေဖးခန္းထဲတြင္ ခၽြတ္ထားေသာ မနက္ဆိုင္းသမား၏ ဖိနပ္ႏွင့္ လဲထားလိုက္သည္။ မနက္ဆိုင္းသမား ႏွစ္ေယာက္ထဲမွ တစ္ေယာက္က ဖိနပ္ကို ဆိုင္ထဲတြင္တစ္ရံစီး၍ အျပင္တြင္ တစ္ရံစီးသူ ျဖစ္သည္။ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးဖိနပ္ႏွင့္ သူ၏ဖိနပ္မွာ အေရာင္အဆင္းေရာ၊ ပံုသ႑န္ပါ အလြန္တူၾကသည္။ မတူသည္က အရြယ္အစား။ လပ္(ဖ္)ခ်ဴး၏ ဖိနပ္က အနည္းငယ္ႀကီး ၍ေနသည္။ သို႕ေသာ္ အမွတ္တမဲ့ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းေတာ့သိႏိုင္စရာမရွိ။ ထိုဖိနပ္ႏွစ္ဖက္အား လဲလွယ္၍ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္တာေပၚမွာ ေမွာက္အိပ္ေနလိုက္သည္။
အခ်ိန္မည္မွ်ၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္ေနမိသည္မသိ။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က လႈပ္ႏႈိးလိုက္ေတာ့မွ ႏိုးလာေတာ့သည္။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လပ္(ဖ္)ခ်ဴး။
`ညြန္႕…… ငါ့ဖိနပ္နဲ႕ မင္းဖိနပ္လဲထားတာမဟုတ္လား´
လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက ကၽြန္ေတာ့နာမည္အား ထုိကဲ့သို႕ အဖ်ားဆြတ္ေခၚေနၾကျဖစ္သည္။ သူ႕ညာေျခေထာက္တြင္ မတန္တဆ ထိုးသြင္းထားေသာ ဖိနပ္အားမကာ ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္စီးထားေသာ ဖိနပ္မွာ ေအာကတၱီပါ အညိဳေရာင္ေလးျဖစ္သည္။
`ဟာ…..အန္ကယ္ကလည္း ငါစီးတာက ဒီမွာ ျမန္မာဖိနပ္ကြ… မင္းလို ဖိနပ္မဟုတ္ဘူး´
ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္အား ေရွ႕သို႕တိုးကာျပလိုက္ရင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက သူ႕ေခါင္းသူ ကုတ္ေတာ့သည္။
`ဒါဆို ဘယ္သူလဲသြားတာလဲ၊ ၾကည့္ဦး ဒီမွာ ငါ့ေျခေထာက္နဲ႕ မဆန္႕ဘူး´
လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက ဖိနပ္ကို ေရွ႕သို႕ ေလ်ာခနဲ ခၽြတ္ကာျပရင္း ေမးလာျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာအား တတ္ႏိုင္သမွ်တည္ေအာင္ ထိန္းလိုက္ရင္း ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ျငင္းလိုက္သည္။
`……………………………´
လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက သူ႕ဘာသာစကားႏွင့္ ဆဲဆိုကာ ဆိုင္အျပင္သို႕ထြက္သြားသည္။ ထိုအခါမွ ဖြက္ထားေသာ ဖိနပ္ကိုသြားယူကာ ဆိုင္ကေလးထဲမွ ကၽြန္ေတာ္အေျပးထြက္သြားလိုက္မိသည္။ သို႕ေသာ္ ဆိုင္အျပင္သို႕ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးမရွိေတာ့။ ဆိုင္ကယ္ကုိ အရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းကာ ဆိုင္ေရွ႕မွ ထြက္သြားႏွင့္ၿပီ။ ေနာက္ေန႕ညမွ ျပန္လဲေပးေတာ့မည္ဟု ေတြးကာ ဖိနပ္ကေလးအား ေနာက္ေဖးခန္းထဲသို႕ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ထားလိုက္သည္။
လပ္(ဖ္)ခ်ဴးျပန္သြားေသာ အခ်ိန္က မနက္ခုႏွစ္နာရီခန္႕ျဖစ္သည္။ သူျပန္သြားသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အကူေကာင္ေလး ဆိုင္သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ၾကသည္။ ေကာင္ေလးက အမိႈက္သိမ္း၊ ၾကမ္းတိုက္၊ အိမ္သာေဆး။ ကၽြန္ေတာ္က အဲကြန္းေတြေဆး၊ စက္ေတြဖုန္သုတ္၊ မွန္ေတြဖုန္သုတ္။ အားလံုးၿပီးေတာ့ ရွစ္နာရီထုိးသြားၿပီ။ က်န္သည့္တစ္နာရီက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေကာင္ေလး သူ႕ေဒသ ကိုယ့္ေဒသ သတိတရ ေျပာဆိုၾကရင္း ၿပီးသြားသည္။
ကိုးနာရီထိုးေတာ့ မနက္ဆိုင္း၀င္မည့္ အလုပ္သမားႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာၾကသည္။
`သတင္းၾကားၿပီးၿပီလား´
ဆိုင္ထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကေမးလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထိတ္သြားမိသည္။
`ဘာလဲ၊ ဘယ္ဆိုင္ပါသြားျပန္ၿပီလဲ´
ဓါးျပတုိက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆိုင္အဖမ္းခံရတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ၿပီဟူေသာ အေတြးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္အလန္႕တၾကားေမးလိုက္မိသည္။
`မဟုတ္ဘူး၊ ညဘက္ဒီဆုိင္မွာ ေစာင့္တဲ့ အဘိုးႀကီး ေသၿပီတဲ့´
`ဘာ…..´
ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္မွ ထြက္သြားေသာ`ဘာ´ဆိုသည့္ အသံထဲတြင္ အံ့ၾသျခင္းႏွင့္ အတူ မယံုၾကည္ႏိုင္ျခင္းမ်ားပါ ေရာျပြမ္း၍ေနသည္။
`ဟုတ္တယ္ ။ မနက္က ဒီက အျပန္ဓါးထုိးခံရတာတဲ့´
ေျပာတဲ့လူက သူကိုယ္တိုင္ျမင္ခဲ့သလို တိတိက်က်ႀကီး ေျပာေနသည္။
`ဟုတ္လို႕လားကြာ၊ မင္းကလည္း မနက္ကေတာင္……´
`ဟုတ္ပါတယ္ဆို၊ သူေဌးတို႕ေတာင္ အခုသြားၾကတယ္´
ကၽြန္ေတာ့္စကားမဆံုးခင္ ျဖတ္ေျပာလုိက္သည့္ သူ႕စကားကို ဆံုးေအာင္ေစာင့္မေနေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ဆိုင္ကေလးထဲက ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ တက္စီႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက တစ္ဘ၀လံုးစာအတြက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေပၿပီ။ သူူ႕မိန္းမႏွင့္ သားသမီးမ်ားက တက္သြားမတတ္ ယူၾကံဳးမရ ငိုေနၾကသည္။ လွ်ပ္တျပက္ေျပာင္းလဲသြားေသာ အျဖစ္အပ်က္အား ကၽြန္ေတာ္မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားႏွင့္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးရယ္။ တစ္သက္လံုးတြဲလာခဲ့ေသာ လက္တြဲေဖာ္တစ္ေယာက္ ဆံုးရႈံးလိုက္ရသကဲ့သို႕ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္း ေၾကကြဲေနမိသည္။
ခဏေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လိုပင္ ညဘက္အလုပ္လုပ္ရေသာ အလုပ္သမားမ်ားလည္း သတင္းၾကားသျဖင့္ ေရာက္လာၾကသည္။ ထုိအထဲမွ ျမန္မာစူပါဗိုက္ဆာျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္မွ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္အား အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးၾကည့္လိုက္သည္။
`ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ အစ္ကို၊ မနက္ကမွ အေကာင္းႀကီး´
`ဖိနပ္တဲ့ေဟ့……ဖိနပ္တစ္ဖက္ေၾကာင့္ျဖစ္တာ……´
`ဗ်ာ………၊ အစ္ကို ဘယ္လိုေၾကာင့္ရယ္….´
ကၽြန္ေေတာ္ ကိုရန္ကုန္သားနားသို႕ နီးႏိုင္သမွ်နီးေအာင္ တိုးကပ္သြားလိုက္သည္။
`ဖိနပ္တစ္ဖက္တဲ့၊ သူစီးတဲ့ ဖိနပ္ကို အရင္က သူနဲ႕ျပႆနာျဖစ္ဖူးတဲ့ေကာင္က ယူသြားလို႕ သူနဲ႕ စကားမ်ားၾကရင္း ဓါးနဲ႕ထိုးခံရတာ´
ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းေတြ ခ်ာခ်ာလည္သြားသည္။ တဒိတ္ဒိတ္ေဆာင့္တက္လာေသာ နားထင္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ဖိကာ လဲက်မသြားေအာင္ တင္းထားလိုက္္ရသည္။ ကိုရန္ကုန္သားက ကၽြန္ေတာ့္အမူအယာအား မရိပ္မိေသာေၾကာင့္ သူ႕စကားကိုသာဆက္ေျပာေနသည္။
`မင္းဆိုင္က စတဲ့ ျပႆနာတဲ့ ။ မင္းဆိုင္ထဲမွာ သူအိပ္ေနတုန္း အဲဒီလူလာေဆာ့တယ္တဲ့။ အဲဒီအျပန္မွာ လဲစီးသြားတာတဲ့။ မင္းဆုိင္က သူျပန္လာေတာ့ လမ္းထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အဲဒီလူနဲ႕ ေတြ႕ၿပီး ျပႆနာျဖစ္ၾကတာ´
ကိုရန္ကုန္သားေျပာသည့္ စကားတို႕က ကၽြန္ေတာ့္နားထဲ ေလမုန္တိုင္း၀င္ေမႊ႔သကဲ့သို႕ ခံစားလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္း ဆိုင္ကေလးရွိရာျပန္ေျပးလာခဲ့သည္။ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ညကအျဖစ္အပ်က္မ်ားအား CCTV ထဲတြင္ ရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ေနမိသည္။ လပ္(ဖ္)ခ်ဴး၏ေျခေထာက္မွဖိနပ္၊ မနက္ဆိုင္းအလုပ္သမားခၽြတ္ထားခဲ့ေသာ ဖိနပ္၊ ညက ဆိုင္လာေဆာ့သည့္ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးႏွင့္ ရန္စရွိဖူးသူ၏ဖိနပ္။
ထုိဖိနပ္သံုးရံမွာ ထူးဆန္းတိုက္ဆုိင္စြာ တူညီေနၾကသည္။ ေနာင္တ တရားတို႕က ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို မညွာမတာ၀င္ေဆာင့္လွ်က္ရွိသည္။ အကယ္၍ ညကအျပဳအမူမ်ိဳး ငါမလုပ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ဆိုသည့္ အေတြးက သရဲတေစၧတစ္ေကာင္လို ေျခာက္လွန္႕လွ်က္ရွိသည္။
`ဘာထူးလို႕လဲ´
မနက္ဆိုင္း၀င္ေနေသာ ေကာင္တာသမားက ေမးလိုက္ေတာ့ ရုတ္တရက္ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး ျဖစ္သြားသည္။ `ဘာမွမထူးပါဘူးကြာ´ ဟုေျဖလိုက္ကာ ဆိုင္ကေလးထဲမွ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ဆိုင္ကေလး၏အျပင္ဘက္တြင္ေတာ့ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးထုိင္ေနက် ထိုင္ခံုကေလးက ေနရာမပ်က္ရွိေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏လုပ္ရပ္အတြက္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ မသိ၊ မျမင္၍ အျပစ္မတင္ၾကေသာ္လည္း လပ္(ဖ္)ခ်ဴး၏ ၀ိဥာဥ္ပူးကပ္ေနမည္ျဖစ္ေသာ ထိုခံုကေလးကိုေတာ့ ေနာင္တစိတ္တို႕ ပိုက္ထားရင္း ကၽြန္ေတာ္ အမွန္တကယ္ စိုးရြံ႕ေနခဲ့မိပါသည္။
စာပြင့္လႊာ ရသစုံ မဂၢဇင္း ၊ ၂၀၁၃ ၊ ဇန္န၀ါရီ
ဖိနပ္ကေလးတစ္ဖက္ေၾကာင့္ လူ႕အသက္တစ္ေခ်ာင္းဆံုးရႈံးသြားခဲ့ရသည္ဆိုလွ်င္ သင္ယံုၾကည္ပါမည္လား။ အကယ္၍ သင္မယံုၾကည္ပါဟု ဆိုလွ်င္လည္း ရပါသည္။ သို႕ေသာ္ ဖိနပ္တစ္ဖက္ေၾကာင့္ လူ႕အသက္တစ္ေခ်ာင္းဆံုးရႈံးသြားခဲ့ရတာကေတာ့ အမွန္တကယ္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕ထက္ပို၍ တိတိက်က်ေျပာဆုိရလွ်င္ ဖိနပ္ကေလးတစ္ဖက္ႏွင့္ စပ္လ်င္း၍ လူတစ္ေယာက္အသက္ ဆံုးရႈံးသြားခဲ့ရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္၏ မိုက္မဲမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
၂
ကၽြန္ေတာ္၏အလုပ္ခြင္ျဖစ္ေသာတရားမ၀င္ေလာင္းကစားဆိုင္ေလးသည္ ေရွ႕ေနာက္ရွိသမွ်တံခါးမ်ားအား အလံုပိတ္ထားေသာေၾကာင့္ ေဆးလိပ္ေငြ႕တို႕ျဖင့္ မႊန္ထူေလာင္ၿမိဳက္လွ်က္ရွိသည္။ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ဖြင့္ထားျခင္းျဖစ္ပါလွ်က္ ၀င္လာမစဲ တသဲသဲ ရွိလွေသာ customer မ်ားအား စိတ္ထဲမွ က်ိတ္၍ေမတၱာပို႕ေနမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏အလုပ္သည္ ည ကိုးနာရီမွ မနက္ကိုးနာရီအထိျဖစ္၍ အလုပ္ခ်ိန္မွာ တစ္ရက္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ျဖစ္သည္။ တရားမ၀င္ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤတရားမ၀င္ casino ေလာင္းကစားေလာကသို႕ ေရာက္ရွိေနသည္မွာ တစ္ႏွစ္ႏွင့္ ငါးလခန္႕ရွိၿပီ။ ေလာင္းကစားလုပ္ငန္းသည္ အျခားစက္ရံုအလုပ္ရံုမ်ားမွ အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ မတူ။ လစာေကာင္းသည္။ လူသက္သာသည္။ သို႕ေသာ္ အႏၱရာယ္မ်ားလွသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဤေလာကထဲသို႕ေရာက္ရွိလာသည့္ေန႕မွာပင္ ဒူးတုန္စရာအျဖစ္ႏွင့္ ၾကံဳခဲ့ရေသးသည္။ ထိုေန႕က သူေဌးႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးေျဖၿပီး၍ ဆိုင္ကေလး၏အျပင္ဘက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနစဥ္ျဖစ္သည္။ ယူနီေဖာင္း၀တ္မ်ား အမ်ားအျပားပါရိွေသာ ေလာ္ရီကားႀကီးႏွစ္စီးက ကၽြန္ေတာ့္အနီးသို႕ ရုတ္တရက္ ထိုးရပ္လာသည္္။ အႏၱရာယ္ျပဳမည္၊ မျပဳမည္ကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္မေတြးအား။ နီးရာစားေသာက္ဆိုင္ထဲသို႕ ကၽြန္ေတာ္၀င္ေျပးမိေတာ့သည္။ ယူနီေဖာင္းျမင္လွ်င္ ေက်ာစိမ့္ေအာင္ေၾကာက္ေနတတ္ေသာ စိတ္က ဆိုင္ထဲ၌ထိုင္ေနရင္းပင္ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနမိသည္။
`မၾကာခဏ ရဲ၀င္တတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္…. ေအးေဆးပါ။ ငါတို႕က ပိုက္ဆံေပးၿပီးသား´
အင္တာဗ်ဴးစဥ္က သူေဌးေျပာေသာစကားက နားထဲျပန္၀င္လာသည္။ သူေဌး၀င္သြားေသာ ေလာင္းကစားဆိုင္ကေလးအား လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ယူနီေဖာင္း၀တ္မ်ားက ဆိုင္ကေလး၏ ပိတ္ထားေသာ တံခါးမ်ားအား ေဆာင့္ကန္၊ ထုႏွက္၍ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ ထြက္ခြါသြားၾကေတာ့သည္။ ထိုအခါမွ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းမ်ား ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္လာၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ့္အား အလုပ္သြင္းေပးေသာ ထား၀ယ္ဘက္မွ ကိုရာမိုးဆီသို႕ ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္းဖုန္းဆက္လိုက္သည္။
`ကၽြန္ေတာ္အလုပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး အစ္ကို´
ကၽြန္ေတာ့္အသံက တုန္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စကားလံုးမ်ားက ထစ္ေနၾကသည္။
`ဟား….ဟား….ဟာ….ဟား´
ကိုရာမိုးက ကၽြန္ေတာ္စကားကို ၾကားၾကားခ်င္း မရယ္ရေသာ ျပက္လံုးတစ္ခုအား ဖ်စ္ညွစ္ရယ္လုိက္သကဲ့သို႕ ရယ္သည္။
`တကယ္ေျပာတာအစ္ကို ၊ အခုေလးတင္ပဲ…… ဒီမွာ´
`ကိုယ္သိပါတယ္ကြ။ သူေဌးခုပဲ ဖုန္းဆက္တယ္။ မင္း အဲဒါကိုေၾကာက္ရင္ေတာ့ လုပ္လို႕ မရဘူးညီ။ ကိုယ္တို႕ အလုပ္က နည္းနည္းေတာ့ ေပးဆပ္ရတယ္။ အဲဒါကလည္း မင္းက ေရာက္စမို႕ပါ။ ေနာက္က်ရင္ အပရိကေလးေတြ ျဖစ္သြားမွာပါ။ ဒီမွာ ကိုယ္ေျပာျပမယ္…. ´
ကိုရာမိုးက ေနာက္ဆက္တြဲစကားေတြကို တသီႀကီးေျပာျပၿပီး ဖုန္းခ်သြားသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထို အြန္လိုင္း casino ေလာင္းကစားေလာကထဲသို႕ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားသည္။ ၀င္၀င္ခ်င္း စေပးေသာလစာမွာ ရင္းဂစ္ ေထာင့္ငါးရာျဖစ္သည္။ မေလးရွား၌ ကၽြန္ေတာ္က်င္လည္ခဲ့ၿပီးေသာ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း လစာတစ္ေထာင္ျပည့္ေအာင္ ကိုင္ဖူးေသာလမွာ မွတ္မွတ္ရရ တစ္လသာရွိသည္။
စစခ်င္း အလုပ္သမားတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ မေလးရွားထံုးစံအတိုင္း ေအာက္ေျခသိမ္းမွန္သမွ် သိမ္းၾကံဳးလုပ္ရသည္။ ၾကမ္းတိုက္ရသည္။ အမႈိက္သိမ္းရသည္။ အိမ္သာေဆးရသည္။ အဖမ္းအဆီးလာမည္ဟု သတင္းၾကားလွ်င္ ဆိုင္အျပင္ဘက္မွေန၍ ကင္းေစာင့္ေပးရသည္။ သာမန္ဆိုင္ဖြင့္ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ Customer မ်ားဆီမွ ေငြေကာက္၍ ေကာင္တာသို႕အပ္ရသည္။ သူေဌးပိုင္ေသာအျခားဆိုင္မ်ားတြင္ လူလိုလွ်င္ဂ်ိဳကာသေဘာမ်ိဳး လွည့္လည္၍ ဆင္းေပးရသည္။
ထုိသို႕လူသစ္တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ သံုးလခန္႕ၾကာၿပီးမွ ေကာင္တာသမားအဆင့္သို႕ေရာက္သည္။ ေကာင္တာသမားျဖစ္္ေတာ့ လစာမွာ ေထာင့္ခုႏွစ္ရာျဖစ္သြားသည္။ လစဥ္ ဆိုင္၏အႏိုင္စာရင္းထဲမွ အျမတ္ေငြကို အခ်ိဳးက် အက်ိဳးခံစားခြင့္ရွိသည္။ လူသစ္တုန္းကကဲ့သို႕ အျခားဆိုင္မ်ားသို႕ ဂ်ိဳကာအျဖစ္ မသြားရေတာ့။ ဆိုင္ပိုင္တစ္ဆိုင္ရသည္။
ထိုအပိုင္ရေသာဆိုင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လပ္(ဖ္)ခ်ဴး ဆံုခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက အသက္ေျခာက္ဆယ္ခန္႕ရွိေသာ ညာဘက္လက္တစ္ဖက္ျပတ္ေနသည့္ အိႏိၵယအဘိုးႀကီးျဖစ္သည္။ အဘိုးႀကီးဆိုေပမယ့္ သူ႕ခႏၶာကိုယ္က ေတာင့္တင္းခိုင္မာ၍ ဆိုက္ဂိုက္က်သည္။ သူ႕ညာဘက္လက္မွာ ဆိုင္ကယ္အက္စီးဒင့္ျဖစ္၍ ျဖတ္ပစ္ရသည္ဟုသိရသည္။
လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက ကၽြန္ေတာ္ေကာင္တာထုိင္ရေသာဆိုင္ကေလးတြင္ အျပင္အေစာင့္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေလာင္းကစားဆိုင္မ်ားကို ညဘက္မ်ားတြင္ ဓါးျပတိုက္မႈမ်ား မၾကာခဏျဖစ္ေပၚတတ္သျဖင့္ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးကို အျပင္အေစာင့္အျဖစ္ သူေဌးက ငွားရမ္းထားျခင္းျဖစ္သည္။
လပ္(ဖ္)ခ်ဴးကုိ စေတြ႕ခါစက `ဒီလက္တစ္ဖက္ျပတ္ေနတဲ့ အဖိုးႀကီးက ဓါးျပေတြကုိ ဘယ္လိုကာကြယ္ႏိုင္မွာလဲ´ ဟု ကၽြန္ေတာ္အထင္ေသးခဲ့ဖူးသည္။ ရက္အနည္းငယ္ၾကာမွ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးအေၾကာင္းကုိ သိရသည္။
မေလးရွားတြင္ သူ႕ပံုစံႏွင့္ သူဖြဲ႕စည္းထားေသာ လူမိုက္ဂိုဏ္းမ်ားရွိသည္။ ထိုအဖြဲ႕မ်ားသည္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွ ယာကူဆာဂိုဏ္းမ်ားကဲ့သို႕ မေလးရွားတြင္ ထင္ရွားလွသည္။ လူေၾကာက္မ်ားလွသည္။ မည္သည့္ကိုယ္ခံပညာမွ မတတ္ေသာ္လည္း ထိုဂိုဏ္းမ်ားတြင္ အဖြဲ႕၀င္ျဖစ္ထားသည္ႏွင့္ ေတာ္ရံုျပႆနာကို ၿပီးသည္။
သူေဌးက ထိုကဲ့သို႕ေသာ ဂိုဏ္းတစ္ဂိုဏ္းကုိ သူ႕ေလာင္းကစားဆိုင္မ်ားအား ကာကြယ္ရန္ ငွားရမ္းထားသည္။ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက ထုိဂိုဏ္းထဲမွ အဖြဲ႕၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ အသားမည္းမည္း ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေတာ္အားကိုးရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အား ေဖာ္ရိန္နာဟုဆိုကာ အႏိုင္က်င့္ေသာ customer သည္ လပ္(ဖ္)ခ်ဴး၏ အၾကည့္ေအာက္တြင္ ျပားျပား၀ပ္သြားခဲ့ရဖူးသည္။ စက္ထဲသို႕ ပိုက္ဆံထည့္ၿပီးမွ `မေပးဘူးကြာ မင္းဘာလုပ္မလဲ´ ဟူေသာ ကစားသမားအား လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႕ကာ ပိုက္ဆံရေအာင္ ေတာင္းေပးခဲ့ဖူးသည္။ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက ကၽြန္ေတာ့္လို ေသြးမေတာ္သားမစပ္ ေရျခားေျမျခားမွ သာမန္အလုပ္သမားေလးတစ္ေယာက္အား ေသြးသားရင္းခ်ာကဲ့သို႕ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေစခဲ့သည္။
လပ္(ဖ္)ခ်ဴးမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္မိေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ရွိသည္။လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည္။ customer နည္းသည့္အခါမ်ိဳးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အား `မင္းနဲ႕ ငါနဲ႕ ဖိုက္မလား´ဟု ရုပ္တည္ႏွင့္ စတတ္သည္။ `မင္းကထြက္ေျပး ငါက ဓါျပလုပ္မယ္´ဆိုၿပီး ဓါးျပတိုက္တမ္း ကစားရေအာင္ဟုလည္း အေဖာ္ဆြယ္တတ္သည္။ ဆို္င္ကေလးထဲ၌ လူရွင္း၍ ကၽြန္ေတာ္ခံုေပၚေမွာက္အိပ္ေနလွ်င္ မ်က္ႏွာကို အ၀တ္ႏွင့္စည္းကာ သူေဆာင္ေနက် စတီးဓါးႀကီးကုိုထုတ္၍ `ပိုက္ဆံ……ပိုက္ဆံ´ ဟု ခပ္မိုက္မိုက္ပံုစံႏွင့္ သရုပ္ေဆာင္ျပတတ္သည္။
ယခု ထိုကဲ့သို႕ ေပ်ာ္တတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ခင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္က အားကိုးရေသာ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ မိုက္မဲမႈ၊ ကၽြန္ေတာ္၏ေပါ့ဆမႈမ်ားေၾကာင့္ လူ႕ေလာကထဲမွ ထြက္ခြာခဲ့ရၿပီ။ သို႕ေသာ္ ထိုကဲ့သို႕ သူ႕အား လူ႕ဘ၀ထဲမွ ထြက္သြားရေအာင္ လုပ္လိုက္သူမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟု လပ္(ဖ္)ခ်ဴး သိမသြားခဲ့။ အကယ္၍ သိခဲ့လွ်င္လည္း သူ႕သြားေဖြးေဖြးမ်ားကို စီတန္းေနေအာင္ျပံဳးရင္း ကၽြန္ေတာ့္အားေငးၾကည့္ေနမည္လား ကၽြန္ေတာ္မေျပာတတ္ပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးသည္ ကၽြန္ေတာ္ပစ္လိုက္ေသာ က်ည္ဆံေၾကာင့္ အဓိပၸာယ္မဲ့စြာ ေသဆံုးသြားခဲ့ရေသာ အျပစ္မရွိသည့္ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။
၃
ထိုေန႕က ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ကေလးထဲတြင္ လံုး၀ လူရွင္းေနေသာေန႕ျဖစ္သည္။ ဆိုင္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အကူျဖစ္ေသာ ရခိုင္ဘက္မွ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္သာရွိသည္။ ေကာင္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ကေလးသို႕ ေရာက္ရွိလာေသာလူသစ္၊ ဘာမွ မသိေသး။ အစစ အရာရာ ကၽြန္ေတာ္မွ သင္ျပေပးေနရခ်ိန္ျဖစ္သည္။
ဆုိင္ကေလးအျပင္ဘက္တြင္ ေစာင့္ေနေသာ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက သူ႕ထံုးစံအတိုင္း လူရွင္းသည္ႏွင့္ ဆိုင္ထဲသို႕၀င္လာကာ အိပ္ေတာ့သည္။ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးဆီမွ ေဟာက္သံ တေခါေခါထြက္လာခ်ိန္တြင္ ဆိုင္ေရွ႕သို႕ လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး တံခါးေခါက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္မသိေသာ လူျဖစ္ေန၍ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးအား ႏိႈးကာျပလိုက္သည္။ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးကလည္း အိပ္ခ်င္မႈန္၀ါးႏွင့္ ဖြင့္ေပးလိုက္ဟုဆိုသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ ထုိလူဆိုင္ထဲသို႕ေရာက္၍ ထင္ထင္လင္းလင္းျမင္ၿပီးမွ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက ကၽြန္ေတာ့္အနားလာကာ ခပ္တိုးတိုးေျပာသည္။
`အဲဒီေကာင္က ဟိုဘက္ဂိုဏ္းကေကာင္၊ အရင္က ငါနဲ႕ ျပႆနာျဖစ္ဖူးတယ္´
လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက အဲဒီေလာက္ပဲေျပာၿပီး အိပ္ေနက်ေနရာမွာ ျပန္သြားအိပ္သည္။ ထိုလူကလည္း လပ္(ဖ္)ခ်ဴးကဲ့သို႕ပင္ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းျဖစ္သည္။ အလြန္မ်ားလွေသာ စတီးကြင္းႀကီးမ်ားအား လက္္ႏွင့္လည္ပင္းတြင္ ျပည့္ေနေအာင္ ဆြဲထားေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ကို ယခင္ေန႕မ်ားကထက္ပို၍ ဂရုစိုက္ေနမိသည္။ ထုိကဲ့သို႕ ဂိုဏ္းတစ္ခုခုႏွင့္ ပတ္သက္ေနေသာ သူမ်ားႏွင့္ ျပႆနာတစံုတရာျဖစ္မွာကို ကၽြန္ေတာ္အေၾကာက္ဆံုးျဖစ္သည္။ ဆိုင္အား ဓါးျပတိုက္ရန္၊ လုယက္ရန္မဟုတ္ဘဲ ထုိကဲ့သို႕ေသာလူမ်ားက အလုပ္သမားျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုသာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျပႆနာရွာတတ္သည္။ ႏိုင္ငံျခားသားအလုပ္သမား ၊ တရားမ၀င္အလုပ္သမားမ်ားအျဖစ္လည္း သိေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္ကံေကာင္းပါသည္။ ထုိလူက သူ႕ပါသေလာက္ ပိုက္ဆံကိုထည့္ကာ ရႈံးၿပီးေအးေအးေဆးေဆးပင္ ျပန္သြားပါသည္။ ျပႆနာ၏အစက ထုိလူျပန္သြားမွ ျဖစ္သည္။
ဘာမွ လုပ္စရာမရွိေတာ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္က အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ လပ္(ဖ္)ခ်ဴး၏ ညာဘက္ဖိနပ္ကေလးအား ယူ၍ ေနာက္ေဖးခန္းထဲတြင္ ခၽြတ္ထားေသာ မနက္ဆိုင္းသမား၏ ဖိနပ္ႏွင့္ လဲထားလိုက္သည္။ မနက္ဆိုင္းသမား ႏွစ္ေယာက္ထဲမွ တစ္ေယာက္က ဖိနပ္ကို ဆိုင္ထဲတြင္တစ္ရံစီး၍ အျပင္တြင္ တစ္ရံစီးသူ ျဖစ္သည္။ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးဖိနပ္ႏွင့္ သူ၏ဖိနပ္မွာ အေရာင္အဆင္းေရာ၊ ပံုသ႑န္ပါ အလြန္တူၾကသည္။ မတူသည္က အရြယ္အစား။ လပ္(ဖ္)ခ်ဴး၏ ဖိနပ္က အနည္းငယ္ႀကီး ၍ေနသည္။ သို႕ေသာ္ အမွတ္တမဲ့ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းေတာ့သိႏိုင္စရာမရွိ။ ထိုဖိနပ္ႏွစ္ဖက္အား လဲလွယ္၍ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္တာေပၚမွာ ေမွာက္အိပ္ေနလိုက္သည္။
အခ်ိန္မည္မွ်ၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္ေနမိသည္မသိ။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က လႈပ္ႏႈိးလိုက္ေတာ့မွ ႏိုးလာေတာ့သည္။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လပ္(ဖ္)ခ်ဴး။
`ညြန္႕…… ငါ့ဖိနပ္နဲ႕ မင္းဖိနပ္လဲထားတာမဟုတ္လား´
လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက ကၽြန္ေတာ့နာမည္အား ထုိကဲ့သို႕ အဖ်ားဆြတ္ေခၚေနၾကျဖစ္သည္။ သူ႕ညာေျခေထာက္တြင္ မတန္တဆ ထိုးသြင္းထားေသာ ဖိနပ္အားမကာ ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္စီးထားေသာ ဖိနပ္မွာ ေအာကတၱီပါ အညိဳေရာင္ေလးျဖစ္သည္။
`ဟာ…..အန္ကယ္ကလည္း ငါစီးတာက ဒီမွာ ျမန္မာဖိနပ္ကြ… မင္းလို ဖိနပ္မဟုတ္ဘူး´
ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္အား ေရွ႕သို႕တိုးကာျပလိုက္ရင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက သူ႕ေခါင္းသူ ကုတ္ေတာ့သည္။
`ဒါဆို ဘယ္သူလဲသြားတာလဲ၊ ၾကည့္ဦး ဒီမွာ ငါ့ေျခေထာက္နဲ႕ မဆန္႕ဘူး´
လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက ဖိနပ္ကို ေရွ႕သို႕ ေလ်ာခနဲ ခၽြတ္ကာျပရင္း ေမးလာျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာအား တတ္ႏိုင္သမွ်တည္ေအာင္ ထိန္းလိုက္ရင္း ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ျငင္းလိုက္သည္။
`……………………………´
လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက သူ႕ဘာသာစကားႏွင့္ ဆဲဆိုကာ ဆိုင္အျပင္သို႕ထြက္သြားသည္။ ထိုအခါမွ ဖြက္ထားေသာ ဖိနပ္ကိုသြားယူကာ ဆိုင္ကေလးထဲမွ ကၽြန္ေတာ္အေျပးထြက္သြားလိုက္မိသည္။ သို႕ေသာ္ ဆိုင္အျပင္သို႕ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးမရွိေတာ့။ ဆိုင္ကယ္ကုိ အရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းကာ ဆိုင္ေရွ႕မွ ထြက္သြားႏွင့္ၿပီ။ ေနာက္ေန႕ညမွ ျပန္လဲေပးေတာ့မည္ဟု ေတြးကာ ဖိနပ္ကေလးအား ေနာက္ေဖးခန္းထဲသို႕ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ထားလိုက္သည္။
လပ္(ဖ္)ခ်ဴးျပန္သြားေသာ အခ်ိန္က မနက္ခုႏွစ္နာရီခန္႕ျဖစ္သည္။ သူျပန္သြားသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အကူေကာင္ေလး ဆိုင္သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ၾကသည္။ ေကာင္ေလးက အမိႈက္သိမ္း၊ ၾကမ္းတိုက္၊ အိမ္သာေဆး။ ကၽြန္ေတာ္က အဲကြန္းေတြေဆး၊ စက္ေတြဖုန္သုတ္၊ မွန္ေတြဖုန္သုတ္။ အားလံုးၿပီးေတာ့ ရွစ္နာရီထုိးသြားၿပီ။ က်န္သည့္တစ္နာရီက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေကာင္ေလး သူ႕ေဒသ ကိုယ့္ေဒသ သတိတရ ေျပာဆိုၾကရင္း ၿပီးသြားသည္။
ကိုးနာရီထိုးေတာ့ မနက္ဆိုင္း၀င္မည့္ အလုပ္သမားႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာၾကသည္။
`သတင္းၾကားၿပီးၿပီလား´
ဆိုင္ထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကေမးလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထိတ္သြားမိသည္။
`ဘာလဲ၊ ဘယ္ဆိုင္ပါသြားျပန္ၿပီလဲ´
ဓါးျပတုိက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆိုင္အဖမ္းခံရတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ၿပီဟူေသာ အေတြးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္အလန္႕တၾကားေမးလိုက္မိသည္။
`မဟုတ္ဘူး၊ ညဘက္ဒီဆုိင္မွာ ေစာင့္တဲ့ အဘိုးႀကီး ေသၿပီတဲ့´
`ဘာ…..´
ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္မွ ထြက္သြားေသာ`ဘာ´ဆိုသည့္ အသံထဲတြင္ အံ့ၾသျခင္းႏွင့္ အတူ မယံုၾကည္ႏိုင္ျခင္းမ်ားပါ ေရာျပြမ္း၍ေနသည္။
`ဟုတ္တယ္ ။ မနက္က ဒီက အျပန္ဓါးထုိးခံရတာတဲ့´
ေျပာတဲ့လူက သူကိုယ္တိုင္ျမင္ခဲ့သလို တိတိက်က်ႀကီး ေျပာေနသည္။
`ဟုတ္လို႕လားကြာ၊ မင္းကလည္း မနက္ကေတာင္……´
`ဟုတ္ပါတယ္ဆို၊ သူေဌးတို႕ေတာင္ အခုသြားၾကတယ္´
ကၽြန္ေတာ့္စကားမဆံုးခင္ ျဖတ္ေျပာလုိက္သည့္ သူ႕စကားကို ဆံုးေအာင္ေစာင့္မေနေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ဆိုင္ကေလးထဲက ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ တက္စီႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးက တစ္ဘ၀လံုးစာအတြက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေပၿပီ။ သူူ႕မိန္းမႏွင့္ သားသမီးမ်ားက တက္သြားမတတ္ ယူၾကံဳးမရ ငိုေနၾကသည္။ လွ်ပ္တျပက္ေျပာင္းလဲသြားေသာ အျဖစ္အပ်က္အား ကၽြန္ေတာ္မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားႏွင့္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးရယ္။ တစ္သက္လံုးတြဲလာခဲ့ေသာ လက္တြဲေဖာ္တစ္ေယာက္ ဆံုးရႈံးလိုက္ရသကဲ့သို႕ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္း ေၾကကြဲေနမိသည္။
ခဏေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လိုပင္ ညဘက္အလုပ္လုပ္ရေသာ အလုပ္သမားမ်ားလည္း သတင္းၾကားသျဖင့္ ေရာက္လာၾကသည္။ ထုိအထဲမွ ျမန္မာစူပါဗိုက္ဆာျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္မွ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္အား အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးၾကည့္လိုက္သည္။
`ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ အစ္ကို၊ မနက္ကမွ အေကာင္းႀကီး´
`ဖိနပ္တဲ့ေဟ့……ဖိနပ္တစ္ဖက္ေၾကာင့္ျဖစ္တာ……´
`ဗ်ာ………၊ အစ္ကို ဘယ္လိုေၾကာင့္ရယ္….´
ကၽြန္ေေတာ္ ကိုရန္ကုန္သားနားသို႕ နီးႏိုင္သမွ်နီးေအာင္ တိုးကပ္သြားလိုက္သည္။
`ဖိနပ္တစ္ဖက္တဲ့၊ သူစီးတဲ့ ဖိနပ္ကို အရင္က သူနဲ႕ျပႆနာျဖစ္ဖူးတဲ့ေကာင္က ယူသြားလို႕ သူနဲ႕ စကားမ်ားၾကရင္း ဓါးနဲ႕ထိုးခံရတာ´
ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းေတြ ခ်ာခ်ာလည္သြားသည္။ တဒိတ္ဒိတ္ေဆာင့္တက္လာေသာ နားထင္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ဖိကာ လဲက်မသြားေအာင္ တင္းထားလိုက္္ရသည္။ ကိုရန္ကုန္သားက ကၽြန္ေတာ့္အမူအယာအား မရိပ္မိေသာေၾကာင့္ သူ႕စကားကိုသာဆက္ေျပာေနသည္။
`မင္းဆိုင္က စတဲ့ ျပႆနာတဲ့ ။ မင္းဆိုင္ထဲမွာ သူအိပ္ေနတုန္း အဲဒီလူလာေဆာ့တယ္တဲ့။ အဲဒီအျပန္မွာ လဲစီးသြားတာတဲ့။ မင္းဆုိင္က သူျပန္လာေတာ့ လမ္းထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အဲဒီလူနဲ႕ ေတြ႕ၿပီး ျပႆနာျဖစ္ၾကတာ´
ကိုရန္ကုန္သားေျပာသည့္ စကားတို႕က ကၽြန္ေတာ့္နားထဲ ေလမုန္တိုင္း၀င္ေမႊ႔သကဲ့သို႕ ခံစားလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္း ဆိုင္ကေလးရွိရာျပန္ေျပးလာခဲ့သည္။ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ညကအျဖစ္အပ်က္မ်ားအား CCTV ထဲတြင္ ရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ေနမိသည္။ လပ္(ဖ္)ခ်ဴး၏ေျခေထာက္မွဖိနပ္၊ မနက္ဆိုင္းအလုပ္သမားခၽြတ္ထားခဲ့ေသာ ဖိနပ္၊ ညက ဆိုင္လာေဆာ့သည့္ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးႏွင့္ ရန္စရွိဖူးသူ၏ဖိနပ္။
ထုိဖိနပ္သံုးရံမွာ ထူးဆန္းတိုက္ဆုိင္စြာ တူညီေနၾကသည္။ ေနာင္တ တရားတို႕က ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို မညွာမတာ၀င္ေဆာင့္လွ်က္ရွိသည္။ အကယ္၍ ညကအျပဳအမူမ်ိဳး ငါမလုပ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ဆိုသည့္ အေတြးက သရဲတေစၧတစ္ေကာင္လို ေျခာက္လွန္႕လွ်က္ရွိသည္။
`ဘာထူးလို႕လဲ´
မနက္ဆိုင္း၀င္ေနေသာ ေကာင္တာသမားက ေမးလိုက္ေတာ့ ရုတ္တရက္ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး ျဖစ္သြားသည္။ `ဘာမွမထူးပါဘူးကြာ´ ဟုေျဖလိုက္ကာ ဆိုင္ကေလးထဲမွ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ဆိုင္ကေလး၏အျပင္ဘက္တြင္ေတာ့ လပ္(ဖ္)ခ်ဴးထုိင္ေနက် ထိုင္ခံုကေလးက ေနရာမပ်က္ရွိေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏လုပ္ရပ္အတြက္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ မသိ၊ မျမင္၍ အျပစ္မတင္ၾကေသာ္လည္း လပ္(ဖ္)ခ်ဴး၏ ၀ိဥာဥ္ပူးကပ္ေနမည္ျဖစ္ေသာ ထိုခံုကေလးကိုေတာ့ ေနာင္တစိတ္တို႕ ပိုက္ထားရင္း ကၽြန္ေတာ္ အမွန္တကယ္ စိုးရြံ႕ေနခဲ့မိပါသည္။
စာပြင့္လႊာ ရသစုံ မဂၢဇင္း ၊ ၂၀၁၃ ၊ ဇန္န၀ါရီ
No comments:
Post a Comment