Sunday 13 November 2016
အလြမ္းအရပ္ကေရးတဲ့စာ
တစ္ေယာက္အျပဳံးတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း
တဖြဖြေျပာရမဲ့စကားေတြကုိ
မက္ေဆ့ခ်္ေဘာက္ကေန
အသက္မဲ့သလုိ ပုိ႔လႊတ္ေနရတယ္။
ကမၻာႀကီးရဲ႕ဘယ္အျခမ္းမွာ မင္းကေနၿပီး
ကမၻာႀကီးရဲ႕ဘယ္အျခမ္းမွာ ငါက႐ွိေနတာလဲ
အေတြးက မဆုံးဘူး။
တစ္ေယာက္လက္ဖဝါးတစ္ေယာက္ေထြးထားရမဲ့အခ်ိန္မွာ
တစ္ေယာက္ နဲ႔တစ္ေယာက္ဟာ သူစိမ္းေတြလုိ ေဝးလုိ႔။
လြမ္းတဲ့အေၾကာင္းေတြေျပာလည္းအသက္မပါဘူး
ေဆြးတဲ့အေၾကာင္းေတြၾကားရတာလည္း
မလတ္ဆတ္ဘူး။
ေအးစက္ေနတဲ့ထမင္းခဲေတြကုိ
တစ္ေယာက္တည္းမ်ဳိခ်ရတဲ့ေန႔မ်ဳိးဆုိ
အလြမ္းဟာ
ခါးခါးသီးသီး နင့္တယ္။
တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ႏွင္းေတြထဲ
စက္ဘီးတစ္စီးကုိ အေဖာ္ျပဳရင္း
အလြမ္းေတြနဲ႔မေတြ႔ေအာင္
ေကြ႔ေ႐ွာင္ေနရတယ္ ဒီမွာ။
ဘီယာေတြလည္းအရင္လုိမမူးေတာ့ဘူး
အရက္ေတြလည္းအရင္လုိမေသာက္ေတာ့ဘူး
လိမၼာပါၿပီ။
အရမ္းသတိရလာတဲ့အခါ
ဟန္ထူးလြင္ရဲ႕သတိရရဲ႕လား သီခ်င္းကုိနားေထာင္ၿပီး
အရမ္းလြမ္းလာတဲ့အခါ
တိတ္တဆိတ္ ႀကိတ္ငုိေလ့ ႐ွိပါတယ္။
ကုိယ္လုိမဟုတ္တဲ့လူေတြနဲ႔မေတြ႔ဖုိ႔ဆုေတာင္းၿပီး
သူလုိမဟုတ္တဲ့ကုိယ့္ကုိလည္း
မေတြ႔ၾကပါေစနဲ႔ ဆုေတာင္းေပးထားတယ္။
ဘုရား႐ွိခုိးတယ္
စာေရးတယ္
မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေတြနဲ႔ စကားဆုိတယ္။
သိပ္လြမ္းလာရင္ေတာ့
Off line ျဖစ္ေနတဲ့ မင္းနံပါတ္ကုိ
စာေတြ တဒုိင္းဒုိင္းပစ္လႊတ္ေနမိတာပါပဲ။
ခြင့္လႊတ္ေနလိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။
လူခါး
11.11.2016,fri.
15.07 pm
Ora,japan
Labels:
ကဗ်ာ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment