ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ကုိသယ္လာတဲ့ေလယာဥ္ၾကီး ကြာလာလမ္ပူေလဆိပ္ကုိေဝ့ဝဲက်လာေတာ့ ပတ္ပတ္လည္မွာရွိ
တဲ့ဆီအုန္းပင္ေတြက လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးၿပီး ၾကဳိဆုိေနၾကတယ္လုိ ့ထင္မိတယ္။ တကယ္ေတာ ့ေလတဟူး
ဟူးတုိက္ေနလုိ ့ဘယ္ထုိးညာယိမ္းၿဖစ္ၿပီး ဘာသာဘာဝ ေလႏွင္ရာေဆာ့ကစားေနတာ ၿဖစ္မွာပါ။
ဒါကုိကြ်န္ေတာ္က ''ဟယ္ တုိ ့နုိင္ငံကုိ တုိးတက္ၾကီးပြားေအာင္ လုပ္ေပးမယ္ ့ေကာင္ေတြလာၿပီေဟ့''
လုိ ့ ဆီအုန္းပင္ၾကီးေတြက ေအာ္ေၿပာေနၾကသလုိလုိ ထင္မိတာ။
ေလယာဥ္ၾကီးေပၚက ေၿခခ်ေတာ့ အရင္ဆုံး တစိမ္းၿပင္ၿပင္ယဥ္ေက်းမွဳက ရင္ဝကုိလာမွန္တယ္။
ဘယ္ကုိေၿခဦးလွည္ ့ ရမွန္းမသိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ ့တစ္ေအးဂ်င့္ထဲလာတဲ့ သူေဌေလာင္းေတြေနာက္ကပဲ
ကပ္လုိက္လာခဲ့မိတယ္။
ခရီးေဆာင္အိတ္အေသးေလးကုိ လက္ကစြဲၿပီး ေၾကာင္လွ်ာသီးၾကီး တရမ္းရမ္းနဲ ့ေပါ့။ သူတုိ ့သြားရာ
လုိက္၊သူတုိ ့ေငးရာေငးၿပီး လူၿဖဴေတြတန္းစီတဲ့ထြက္ေပါက္မွာ ခရီးသည္ခ်င္းအတူတူပဲေလ ဆုိတဲ ့အေတြးနဲ ့
စုၿပဳံတန္းစီၾကေတာ့ လုံၿခဳံေရးေတြက ကြ်န္ေတာ္တုိ ့နားမလည္တဲ့ စကားေတြနဲ ့ေၿပာၿပီး လက္ညဳိးေတြနဲ ့ ဝုိင္း
ထုိးလုိက္ၾကတာ မွန္ေတြကာထားတဲ့ ေထာင့္တစ္ေထာင့္ကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့အဖြဲ ့ေရာက္သြားၾကတယ္။
အဲဒီေနရာမွာ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေရာက္ေနၾကမွန္းမသိတဲ့ နီေပါ၊ ဘဂၤလား၊ ၿမန္မာ၊ ဖိလစ္ပုိင္
စတဲ့ အလုပ္သမားေတြက ေငါင္တူတူထုိင္ေနၾကေလရဲ ့။ တစ္ခ်ဳိ ့က တုိင္ၾကီးတစ္တုိင္ကုိ ပတ္ခ်ာလွည့္ၿပီး
ဝုိင္းၾကီးပတ္ပတ္ဒူေဝေဝ အိပ္ၾကလုိ ့။တစ္ခ်ဳိ ့က သုံးေလးရက္ၾကာလုိ ့ေတာင္ေအးဂ်င္ ့လာမၾကဳိလုိ ့ ထမင္း
ငတ္ၾက၊ ေရငတ္ၾက နဲ ့မွဳိင္ေတြရီေဝၾကလုိ ့။သူတုိ ့ကုိၾကည့္ၿပီး '' ေၾသာ္ သူေဌးေလာင္းေတြ သူေဌးေလာင္း
ေတြ၊ မၾကာခင္ၾကီးပြား ခ်မ္းသာလာမယ့္ သူေဌးေလာင္းေတြ ''...... လုိ ့ကြ်န္ေတာ္ေတြးလုိက္မိတယ္။
တစ္ခ်ဳိ ့ၾကေတာ့ ေနေရာင္အနည္းအက်ဥ္းရတဲ ့ေနရာေလးမွာ သူ ့ထက္ငါတုိးေဝ ့ၿပီး ေနပူစာလွဳံေန
ၾကေလရဲ ့။ သူတုိ ့ေတြ ေနေရာင္အငမ္းမရ ၿဖစ္တာၿမင္မွ ေခါင္းေပၚေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မ်က္နွာက်က္အနွံ ့
မွာတပ္ထားတဲ ့ ေလေအးေပးစက္ေတြက အၿငဳိးတၾကီးနဲ ့ေလေတြ တဟူးဟူးမွဳတ္ထုတ္လုိ ့။
ေလေအးစက္ၾကီးေတြၿမင္မွ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္က အေႏြးထည္ကုိသတိရလာတယ္။ စားစရာေတြေရာ၊
အေႏြးထည္ေရာ အကုန္းလုံး ပစၥည္းေတြထည့္တဲ့အိတ္ထဲ ပါသြားတာ။ တစ္ဖြဲ ့တည္းအတူလာတဲ့ လူေတြကုိ
ၾကည့္လုိက္ေတာ့သူတုိ ့မွာလည္း ဖတ္လတ္ဖတ္လတ္ၿဖစ္ေနတဲ့ ေၾကာင္လွ်ာသီးေတာင့္ၾကီးေတြ ကုိယ္စီနဲ ့။
စားစရာ တစ္စုံတရာ ေတြ ့လုိေတြ ့ၿငား ဆြဲအိတ္အေသးေလးထဲ ရွာၾကည့္ေတာ့ မေလးစကားေၿပာ
စာအုပ္ အသစ္စက္စက္ေလးပဲ ထြက္လာတယ္ ။ ဟုတ္သားပဲ။ ေအးဂ်င့္ လာမေခၚခင္ စာအုပ္ထဲကရသ
ေလာက္က်က္ရမယ္လုိ ့ေတြးရင္း ေတြ ့ကရာစာလုံးေတြကုိ ေလွ်ာက္ဖတ္ေနမိတယ္။
Bukan= မဟုတ္ဘူး
Saya= ကြ်န္ေတာ္ ၊ ငါ
နွစ္ခုေပါင္းလုိက္ေတာ့ ''ငါမဟုတ္ဘူး''
အလဲ ့ ဘယ္ဆုိးလုိ ့လဲ။ Bukan Saya၊ ငါမဟုတ္ဘူး ။Bukan Saya Your Worker ။ အဂၤလိပ္နဲ ့
မေလးသိသေလာက္ေရာခ်လုိက္ေတာ့ '' ငါကမင္းတုိ ့အလုပ္သမားမဟုတ္ဘူး ။ ဟဲ ဟဲ.....ကြ်န္ေတာ္
ခံတြင္းေတြ ့သြားရတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီလုိေလွ်ာက္ၿပီးေထြရာေလးပါး က်က္မွတ္ေနတုန္း ခႏၶာကုိယ္ကုိလာထိတဲ့ မာဆတ္
ဆတ္ အထိအေတြ ့တစ္ခုေၾကာင့္လန္ ့သြားတယ္။ ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မသိတဲ့ဘာသာစကားနဲ
့ပြစိပြစိ လုပ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ။ဘာေတြေၿပာေနမွန္းလဲမသိဘူး။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ
့တန္းစီေနၾကတာေတြ ့တာနဲ ့ ကြ်န္ေတာ္လည္းဘုမသိ၊ဘမသိ ဝင္ၿပီး တန္းစီလုိက္ရတယ္။
''လုိင္း......လုိင္း''
ကြ်န္ေတာ္ ့ကုိလာေဟာက္တဲ့ လူရဲ ့ပါးစပ္က ေအာ္ေနတဲ ့အသံၾကီး။ ေၿပာလည္းေၿပာ ေၿခေထာက္
ကလည္း တန္းစီေနတဲ့လူေတြကုိ တဖတ္ဖတ္နဲ ့ လုိက္ကန္ေနတယ္။ ခုမွ ကြ်န္ေတာ္သတိရတယ္။ကြ်န္ေတာ္
စာေတြလုိက္က်က္ေနတုန္းက လူကုိလာထိတဲ့ မာဆတ္ဆတ္အရာ က သူ ့ဖိနပ္ပဲၿဖစ္ရမယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ရဲေဘာ္ေတြကုိေမးၾကည့္ေတာ့ ေအးဂ်င့္ တဲ ့။ ေၾသာ္ မေလးလူမ်ဳိး နဲ ့့ငါတုိ ့လူမ်ဳိးနဲ ့ေတာ္
ေတာ္ အေရာင္အေသြး တူပါလားလုိ ့ ေတြးမိတယ္။ ဘာသာစကားရယ္၊ အက်င့္စာရိတၱရယ္ပဲ ကြာလိမ့္မယ္
လုိ ့ေတြးလုိက္မိတယ္။
အဲဒီလူက ကြ်န္ေတာ္တုိ ့နာမည္ေတြကုိမပီ မသနဲ ့ေခၚလုိက္၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့က ရွိပါတယ္ လုပ္လုိက္
နဲ ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့အဖြဲ ့ေအာင္လက္မွတ္ရသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းတစ္ခန္းထဲက ပစၥည္းထည့္တဲ့ အိတ္
ေတြသြားယူၾကရတယ္။ အိတ္ေတြလက္ထဲေရာက္ေတာ့ ကုိယ့္အိတ္ကုိယ္ ဖြင့္ၿပီး ဆာေလာင္ေနတာေတြ ေၿပ
ေပ်ာက္ေအာင္စားၾကမယ္လုိ ့ ၿပင္ေတာ့ .....
''ေဟး .....ေဟး ...''
ေအးဂ်င့္ဆုုိတဲ့လူက လက္မွာပတ္ထားတဲ့နာရီကုိပုတ္ၿပၿပီး အခ်ိန္မရဘူး ဆုိတဲ့အမူအယာနဲ ့ ေအာ္
ရင္း ကားေပၚကုိအတင္းတက္ခုိင္းတယ္။ ဘာတတ္နုိင္မွာလဲ။ သူ ့လက္ခုပ္ထဲကေရပဲ ။သူခုိင္းတဲ့အတုိင္း ကား
ေပၚ တက္ၾကရတယ္။
စိတ္ထဲကေတာ့ေတြးေနမိတယ္။ ကုိယ္က်င္းစာတရားမရွိတဲ့လူ။ လူ လူခ်င္းဘာညာ ဆုိၿပီး ေတာ့...။
ေမတၱာပုိ ့ေပးလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ ့ဒီလူသာ တုိ ့လူမ်ဳိးဆုိရင္ တုိ ့ကုိေၿခေထာက္နဲ ့လည္းကန္မွာ မဟုတ္ဘူး ။
ဗုုုုုုုိက္ဆာေနတာကုိလည္းပစ္ထားမွာ မဟုတ္ဘူး.. ဆုိၿပီး မၿဖစ္နုိင္တာကုိ ေလွ်ာက္ေတြးေနမိတယ္။ အဲဒီလုိ ကြ်န္ေတာ္ေလွ်ာက္ေတြးေနတုန္းမွာ ေအးဂ်င္ ့ဆုိတဲ ့လူရဲ ့ခါးၾကားမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဖုန္းအ
ေကာင္းစားၾကီးက ထၿမည္လာတယ္။
'' ေရႊၿပဳန္း ေငြၿပဳန္း ပြဲေတာ္ ေတာင္ၿပဳန္း .......ေပ်ာ္မဆုံးၾကလုိ ့တုိ ့တေတြႏႊဲေပ်ာ္ ......ကားေလးနဲ ့
လာေလလာေနာ္....ရထားေလးနဲ ့လာေလလာေနာ္ ..... လွည္းယာဥ္ ကေလးနဲ ့ပုိလုိ ့ပုိလုိ ့ေပ်ာ္.....''
ေအးဂ်င့္ဆုိတဲ့လူ မ်က္စိမ်က္နွာပ်က္နဲ ့ သူ ့ ဖုန္းကုိ ကမန္းကတန္းလက္ လွမ္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္
တုိ ့အဖြဲ ့လည္း သူ ့ဖုန္းကသီခ်င္းသံေၾကာင္ ့ မွင္တက္သြားၾကရတယ္။ဒီလူ ့ဖုန္းကဘာ့ေၾကာင့္ၿမန္မာသီခ်င္း
ထၿမည္တာလဲ။ ၿပီးေတာ့ ၿမည္တဲ ့သီခ်င္းကလည္း ၾကည့္ဦး .....
'' ရထားေလးနဲ ့လာေလ လာေနာ္ ...ကားေလးနဲ ့လာေလ လာေနာ္ ..'' တဲ ့
ဒါ ရြဲ ့တာ ။ေပ်ာ္မဆုံးၾကလုိ ့ဘာလုိ ့နဲ ့။ ဒါ ဒီကုိလာတဲ့ လူေတြကုိ ရြဲ ့တာ။ ဒီလူက ကြ်န္ေတာ္တုိ
့ၿမန္မာ လူမ်ဳိးလား ။ၿမန္မာနဲ ့ေတာ့ တူပါရဲ ့။ ဒါဆုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ကုိ ၿမန္မာလုိ ဘာလုိ ့မေၿပာခ်င္ရတာလဲ။ ၿမန
္မာ ဆုိရင္ေရာ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ကုိ အခ်င္းခ်င္း ဒီလုိၿပဳမူ ဆက္ဆံပါ ့မလား။
သူ ့လက္က ဖုန္းဆီကုိသြားေနတဲ ့ အခုိက္အတန္ ့ကေလးမွာ ကြ်န္ေတာ္ ့ေခါင္းထဲ ဝင္လာတဲ ့အ
ေတြးေတြပါ။ အဲဒီလူက ဖုန္းကုိ တစ္ခ်က္ၾကည္ ့ၿပီး စကားတစ္ခြန္းခပ္က်ယ္က်ယ္ၿပန္ေၿပာလုိက္တယ္။
''ဘူကန္း ဆာယာ ၿမန္မာ ''
''ဟင္ ''
ကြ်န္ေတာ္ခ်က္ခ်င္းေတြးမိသြားၿပန္တယ္။ " ဘူကန္း ဆုိတာ မဟုတ္တာ ။'' ဆာယာ'' ဆုိတာက
ငါ ။ ဒါဆုိ သူေၿပာတာ'' ငါ ၿမန္မာ မဟုတ္ဘူး'' လုိ ့ေၿပာတာေပါ့။ တစ္ဖက္လူက ဘာမွ မေၿပာရေသးခင္သူက
ေၿပာလုိက္တဲ့စကား ။ဒါ သီခ်င္းသံေၾကာင့္သံသယ ဝင္ေနတဲ ့ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ရဲ ့အၾကည့္ကုိ ေၿဖရွင္းခ်က္ထုတ္
လုိက္တဲ့သေဘာလား ။ ေၿပာၿပီး ၿပီးခ်င္း သူ ့မ်က္လုံးေတြက ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ဆီ ကုိ မလုံမလဲ နဲ ့ၾကည့္လာ
တယ္။အဲဒီ အၾကည့္ဟာ သူခုိးလူမိသြားရတဲ့ အၾကည့္ မ်ဳိး ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္သိပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္ထဲက ဆႏၵေတြကုိ မ်ဳိသိပ္ၿပီး ေရးလက္စ စာကုိ ဒီေနရာမွာပဲ ရပ္ပစ္လုိက္ပါတယ္။
သူ ့ အေၾကာင္းဟာ ကြ်န္ေတာ္ဆက္ၿပီး ေရးရေလာက္ေအာင္ မထုိက္တန္ေတာ့လုိ ့ပါပဲ ။. . . . ။
လူခါး
လမ္းသစ္ ဂ်ာနယ္ ၊ မေလးရွား
ဇန္နဝါရီ ၊ ၂၀၁၂
No comments:
Post a Comment