ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ကေလးထဲသို႕ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ဆိုင္ကေလးထဲ၌ လူသံုးေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနၾကၿပီ။ တစ္ေယာက္ကခပ္၀၀ ကတံုးဆံေတာက္ဆံပင္ႏွင့္ အသက္ရွစ္ႏွစ္ခန္႕ မေလးေကာင္ကေလး။ ေနာက္တစ္ေယာက္က အသက္ခုနစ္ဆယ္ခန္႕၊ ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ ကပိုကရို အ၀တ္အစားႏွင့္ တစ္ေခါင္းလံုးျဖဴေနၿပီျဖစ္ေသာ တရုတ္အဖိုးႀကီး။ ေနာက္တစ္ေယာက္က အရပ္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ ခႏၶာကိုယ္ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ အိႏိၵယအမ်ိဳးသား။
`ဟင္း´ခနဲ ကၽြန္ေတာ္သက္ျပင္းခ်လိုက္ခ်ိန္တြင္ ဆံသဆရာက `မင္းေရွ႕မွာ သံုးေယာက္ရွိတယ္´ ဟု မ်က္ႏွာရႈတည္တည္ျဖင့္ လွမ္းေျပာသည္။ `ရပါတယ္´ ဟူေသာ သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္အသာလက္ကာျပလိုက္သည္။ သူ႕ကို တစံုတရာျပန္ေျပာဖုိ႕ထက္ ကၽြန္ေတာ္ကို ကၽြန္ေတာ္သာ စိတ္တိုေနမိခဲ့သည္။
အမွန္တကယ္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္သာ ဤဆုိင္ကေလးသို႕ အရင္ဦးဆံုး ေရာက္ႏွင့္ေသာသူျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားခ်ိန္၌ ဆိုင္ကေလးထဲတြင္ ဆံသဆရာက မရွိ။ ဆံပင္ညွပ္ၿပီးမွ သြားပို႕မည္ဟူ၍ စိတ္ကူးျဖင့္ယူလာခဲ့ေသာ ေလ်ာ္ရန္အ၀တ္တို႕ကို ဆံပင္မညွပ္မီ သြားပို႕ပစ္လုိက္မိသည္။ ဤသည္က ေနာက္က်ရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္း။
မတတ္ႏိုင္ေတာ့ ။ နီးရာခံုတစ္လံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထုိင္ခ်လိုက္သည္။ ဆိုင္ခန္းမ်က္ႏွာက်က္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ပန္ကာႀကီးက အားအင္ကုန္ခန္းေနသူတစ္ေယာက္လုိ မလည္ခ်င္လည္ခ်င္ႏွင့္ ေလးေလးတြဲ႕တြဲ႕ လည္ပတ္လွ်က္ရွိသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ အစြမ္းကုန္ ပူေနေသာ ေနက ဆိုင္ကေလးထဲသို႕ လာေငြ႕ေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ လူတကာတုိ႕၏ ေခါင္းထက္မွ ထိုးညွပ္ခ်ထားေသာ ဆံပင္တို႕က ဆိုင္ကေလး၏ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ရႈပ္ပြေနၾကသည္။ အရပ္ခပ္ပ်တ္ပ်တ္ မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ထူလပ်စ္ႏွင့္ အိႏိၵယအမ်ိဳးသား ဆံသဆရာက လူအေပါင္းတို႕အား သန္႕စင္ရွင္းလင္း ေပးရတာ ၀ါသနာထံုသေလာက္ သူကိုယ္တိုင္က အေမႊးအမွ်င္ဗရပြႏွင့္ ေနရတာကို ႏွစ္သက္ပံုရသည္။ ပါးစပ္တစ္ခုလံုး ဖုံးမတတ္ျဖစ္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းေမြးမ်ားေအာက္မွ လွ်ာကို ျပဴတစ္ျပဴတစ္ထုတ္ကာ ႏႈတ္ခမ္းကိုသပ္လုိက္ ၊ စကားေျပာလိုက္၊ ဆံပင္ညွပ္လုိက္ျဖင့္ သက္ေတာင့္သက္သာရွိလွသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာ ထပ္၍အျပစ္တင္ေနမိေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ေသာ ဤရပ္ကြက္ကေလးထဲတြင္ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ႏွစ္ဆိုင္ရွိသည္။ ပထမဆုံး ကၽြန္ေတာ္သြားခဲ့ေသာဆိုင္သည္ တရုတ္တစ္ေယာက္၏ဆိုင္ျဖစ္သည္။ မေလး၊ တရုတ္၊ အဂၤလိပ္ သံုးဘာသာျဖင့္ `ဆံပင္ညွပ္သည္´ ဟုေရးထားေသာ အနီေရာင္ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးက ခန္႕ထည္လွသည္။ ဆိုင္ကေလးသည္ ေလေအးေပးစက္၊ ေရသန္႕စက္အပါအ၀င္ အျခားေခတ္မီွ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ခန္းနားထည္၀ါလွသည္။ သို႕ေသာ္ ဆံပင္ညွပ္ဆရာမွအပ တျခားေဖာက္သည္တစ္ဦးတေလမွ် မေတြ႕ရ။
ဆိုင္ထဲေရာက္စက ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသမိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္အား ညွပ္ေနသည့္ နာရီ၀က္ေလာက္အတြင္းမွာေတာ့ အ့ံၾသမႈက ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားေတာ့သည္။ သူ႕စကားအားယံု၍ လာခဲ့မိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္သာ နာက်င္ေအာင္ လုပ္ပစ္လုိက္ခ်င္သည္။
ဆံသဆရာတရုတ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္၏ အလုပ္ခြင္ျဖစ္ေသာ သစ္သီးဆိုင္ကေလးထဲတြင္ ဆံုခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ တရုတ္လူမ်ိဳးပီသစြာ စကားအေျပာေကာင္းသည္။ သူ႕ဆိုင္ကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ပင္ တကူးတက ဖြင့္ထားသေယာင္ျဖစ္ေအာင္ေျပာခဲ့ေသးသည္။ ဘဂၤလား၊ နီေပါ၊ ထိုင္း၊ ဖိလစ္ပိုင္ မည္သည့္အလုပ္သမားမွ သူကလက္မခံခ်င္ေၾကာင္း ၊ မေတာ္၍ ေရာက္လာခဲ့လွ်င္ေတာ့ မျဖစ္မေန ညွပ္ေပးရေၾကာင္းေျပာသည္။
`ငါက မင္းတို႕လူမ်ိဳးေလာက္ ဘယ္လူမ်ိဳးမွ ေစတနာမရွိဘူးကြ´
သူ႕ဆိုင္ကေလးထဲသို႕ ေရာက္သြားသည္ႏွင့္ သူေျပာခဲ့ဖူးေသာ စကားမ်ားကနားထဲသို႕ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ေဘးခ်င္းယွဥ္ခ်ထားေသာ ခုံေလးခံုအနက္မွ မလဲရံုတမည္သာရွိေတာ့ေသာ အစုပ္ဆံုးခံုအား လက္ညွိးထုိးျပသည္။ နံရံတြင္ခ်ိတ္ထားေသာ ျခံဳလႊာမ်ားအနက္ ညစ္ေပ့ဆိုေသာ ျခံဳလႊာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျခံဳသည္။ ခံုေပၚတြင္ သူျပဳသမွ်ႏုရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေသာအခါမွ `ခဏ´ဟုဆိုကာ မည္သည့္ေနရာတြင္ သံုးမည္မသိေသာ ဓါးတစ္ေခ်ာင္းအား ေသြးေက်ာက္တြင္ ဘယ္ညာခတ္ေနေသးသည္။
သူ႕ဆိုင္ကေလးတြင္ စာအုပ္သတင္းစာမ်ိဳးစံုႏွင့္ ေခတ္မွီပစၥည္းကိရိယာတို႕က ေနရာလြတ္မရွိေအာင္ပင္ အမ်ိဳးအစားစံုလင္လွသည္။ ေၾကာ္ျငာထဲတြင္ မၾကာခဏေတြ႕ရတတ္ေသာ အေကာင္းစားမုတ္ဆိတ္ရိတ္ဓါး၊ ဆံပင္ညွပ္ေမာ္တာ စသည္တို႕မွာလည္း ျမင္ရံုႏွင့္ ဆံပင္ညွပ္ခ်င္စိတ္တို႕ကို တဖြားဖြားေပါက္လာႏိုင္သည္။
ဆံသဆရာသည္ အမွတ္တမဲ့ၾကည့္လွ်င္ ခြဲစိတ္ခန္းထဲသို႕ ၀င္ေတာ့မည့္ ဆရာ၀န္တစ္ဦးကဲ့သို႕ ၀တ္စံုျပည့္ႏွင့္ျဖစ္သည္။ ကုတ္အက်ၤ ီအရွည္ အျဖဴသန္႕သန္႕ ၊ ဦးထုတ္၊ ပါးစပ္အုပ္၊ ဆံပင္ညွပ္ခ်ိန္တြင္သာ သံုးရန္ဟုရည္ရြယ္ထားပံုရေသာ ဖိနပ္ကိုပင္လဲစီးလိုက္ေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ လည္ပင္း၌ ခပ္တင္းတင္းဆြဲစည္းထားသည့္ ဆံပင္ေမႊးမ်ားရွိေသာ ျခံဳလႊာႀကီးေၾကာင့္ ေနရထုိင္ရခက္ေနၿပီ။ ျပဳတ္ထြက္လုမတတ္ျဖစ္ေနေသာ ေနာက္မွီအား မမွီရဲသျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္ကို ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ ထိုင္ထားရသည္။ အျခားတဖက္မွ ဆိုဖာခံု အသစ္သစ္စက္စက္ႀကီးမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္အား ေလွာင္ေျပာင္ေနသေယာင္ ခံစားရသည္။ ထုိအခ်ိန္မွ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳလိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္၀င္လာခါစက ဖြင့္ထားေသာ ေလေအးေပးစက္ကိုပင္ ပိတ္၍ပစ္ခဲ့သည္။
သူ၏အမူအယာသည္ ကၽြန္ေတာ့္သစ္သီးဆုိင္ေလးထဲတြင္ ဆံုခဲ့စဥ္က အမူအယာမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့။ သူ႕တာ၀န္ကိုသာ ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္မည့္ဟန္ ခပ္တည္တည္ခပ္တင္းတင္း ျဖစ္ေနသည္။ ပါးစပ္တြင္စည္းထားေသာ အ၀တ္သာမရွိပါက ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ကိုက္မ်ားထားေလမလားကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္။
သူ႕ဓါးအား စိတ္ႀကိဳက္ေသြးၿပီးခ်ိန္ေရာက္မွ လမ္းေဘးသစ္ပင္မ်ား ျပဳျပင္သူတစ္ေယာက္ကဲ့သို႕ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို တဂ်ပ္ဂ်ပ္ျဖင့္ ညွပ္ခ်ေတာ့သည္။ မည္သို႕မည္ပံု ညွပ္မည္နည္းဟု တစ္ခြန္းတစ္ပါဒမွ်မေမး။ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္သည့္ ဆံပင္ပံုစံကိုေျပာျပခ်င္ေသာ္လည္း လံုး၀ေျပာင္းလဲသြားေသာ သူ႕အမူအယာကိုျမင္ၿပီး မ၀ံ့မရဲျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။ စိတ္ရွိလက္ရွိလုပ္ပါေစေတာ့ဟု မ်က္လံုးကိုသာ စံုမွိတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ နားထင္ႏွင့္ လည္ဂုတ္ေပၚသို႕ ဓါးႏွင့္ ဆြဲခ်ၿပီးခ်ိန္ေရာက္မွ ၿပီးၿပီအထင္ႏွင့္ မ်က္လံုးကို ျပန္ဖြင့္လိုက္သည္။
သြားၿပီ။ ေနာင္တသည္ေနာက္က်မွ ေရာက္လာသည္ဟုသာ ၾကားဖူးသည္။ ယခုမူ ေနာင္တသည္ မ်က္ေစ့တစ္မွိတ္အတြင္း ေရာက္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ပံုစံသည္ ကိုရင္ေပါက္စ ကတံုးရိပ္ရန္ေမ့ေလ်ာ့သျဖင့္ ရွည္ထြက္စျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာပံုစံမ်ိဳး ။ မ်ိဳခ်ထားေသာ အရာအားျပန္လည္အန္ထုတ္၍ရသလိုမ်ိဳး အန္ထုတ္ပစ္၍ရမည္ဆိုလွ်င္ သူ႕ဆိုင္ေလးထဲသို႕ ၀င္လာခဲ့မိသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခလွမ္းေတြကိုသာ အန္ထုတ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။
ကိစၥအားလံုးၿပီးၿပီးခ်င္း သူက ကၽြန္ေတာ္လံုး၀ထင္မွတ္မထားေသာ ေစ်းႏႈန္းတစ္ခုအား ရြတ္ျပသည္။ အထူးႏႈန္းဟုဆုိသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္လက္သည္ပင္ လမ္းခုလတ္တြင္ တန္႕သြားမိေအာင္ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ၏သတ္ကြင္းထဲသို႕ ၀င္ခဲ့မိေသာသားေကာင္။
က်သင့္ေငြကိုရွင္းေပးၿပီး သူ႕ဆိုင္ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေက်ာခိုင္းပစ္ခဲ့သည္။ ဤသည္မွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္လည္းျဖစ္ခဲ့သည္။ သူကေတာ့ သူ႕ဆုိင္ကေလးေရွ႕မွ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည့္အခါျဖစ္ေစ ၊ ကၽြန္ေတာ့္သစ္သီးဆိုင္ေလးသို႕ သူ လာ၀ယ္လွ်င္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ့္အားမွတ္မိေနသည့္ဟန္ မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲ ျပေနေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ဆံပင္အား ရွည္မရွည္ၾကည့္တာလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ယခင္က ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သို႕ ၾကံဳဖူးေသာမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေျပာသည္။
`အဲဒီ တရုတ္က ေခၚၿပီးမွ ေဆာ္တာ´ ဟူ၍ ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ မည္မွ်ပင္ ေလေျပေသြးေစကာမူ ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ရွိသည္ဟု အျပည့္အ၀ယူဆသျဖင့္ သူ႕ဆိုင္ကေလးသို႕ ေနာက္ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ မသြားေတာ့ဟု ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့သည္။
ယခုဤဆိုင္သည္ ဒုတိယေျမာက္ေရြးခ်ယ္ထားခဲ့ေသာ ဆိုင္ျဖစ္သည္။ ဆိုင္ကေလး၏ အျပင္ဘက္မွန္တံခါးတြင္ ျမန္မာလိုေရးထားေသာ `ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္´ဟူေသာ စာလံုးကို ေတြ႕ရံုျဖင့္ အာရံုက်ေနမိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ လြယ္လင့္တကူ ဆံုးျဖတ္၍လာခဲ့သည္ေတာ့ မဟုုတ္ခဲ့။
အေမႊးအမွ်င္ဗရပ်စ္ႏွင့္ ဆံသဆရာသည္ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ညွပ္ေနရာမွ ႏွစ္ေယာက္ၿပီးသြားခဲ့ၿပီ။ အသက္ငယ္ငယ္၀၀ တစ္ေယာက္က တစ္ေခါင္းလံုးရွိသမွ်ဆံပင္ကို ထုိးခ်ပစ္ရံုသာျဖစ္၍ ျမန္သည္။ တစ္ေခါင္းလံုးျဖဴေနေသာ တရုတ္အဘိုးႀကီး အလွည့္က်ေတာ့လည္း အေပၚတည့္တည့္တြင္ ဘုတ္စုေလးသာထား၍ ပတ္ပတ္လည္ အေျပာင္ညွပ္ပစ္ရံုသာ။ သူ႕အလွည့္တြင္လည္း ျမန္သည္။ ၾကာေနသည္က ခပ္ေတာင့္ေတာင့္၊ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း အိႏိၵယအမ်ိဳးသားအလွည့္။ လူမ်ိဳးတူ၊ စကားတူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေျပာလိုက္ၾကသည့္စကား။ စကားအခြန္းတစ္ရာတြင္ ကပ္ေၾကးတစ္ခ်က္ထိုးစနစ္ျဖင့္ သြားေနသလားဟုပင္ ထင္မိသည္။ သူတို႕ေျပာသည့္စကားတို႕အား နားမလည္သူ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ေတာ့ ဆက္ရက္ႏွစ္ေကာင္ ဟစ္ေဟာ့သီခ်င္းဆိုေနၾကသလို နားထဲအခံရခက္လွသည္။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ငိုက္ခ်င္ေနၿပီ။ ညဆိုင္းအလုပ္မွ ထြက္ထြက္ခ်င္း အ၀တ္အိပ္ယူရံုသာ အေဆာင္သြားခဲ့ၿပီး တန္းလာခဲ့ရသည္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့မ်က္လံုးတို႕က ခံႏိုင္ရည္အားမဲ့ေနၾကၿပီ။ တရုတ္၏ဆိုင္သို႕သြားလွ်င္ေတာ့ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ကတံုးျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ သို႕ေသာ္ဆက္ေစာင့္ေနရန္သာ ဆံုးျဖတ္၍ စိတ္ဒံုးဒံုးခ်ေနလိုက္သည္။
အခ်ိန္မည္မွ်ၾကာသြားသည္မသိ။ ဆူဆူညံညံအသံမ်ားၾကားလုိက္ေတာ့မွ ေမွးခနဲျဖစ္သြားရာကေန ကၽြန္ေတာ္သတိျပန္၀င္လာသည္။ ဆိုင္ကေလးထဲသို႕ ေနာက္ထပ္လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၀င္လာတာေတြ႕ရသည္။ အသက္သံုးႏွစ္ခန္႕ ကေလးတစ္ေယာက္ကို လက္မွဆြဲ၍ ေျခာက္လခန္႕ရွိေသာ ဗိုက္တစ္လံုးႏွင့္ အင္ဒိုနီးရွားဟု ယူဆရေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္လည္း ၀င္လာသည္။ သူတို႕ထံမွအၾကည့္ကို ခြာလိုက္စဥ္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္ေရာက္လာသည္။
ဆံုလည္ကုလားထုိင္ေပၚသို႕ ထိုင္လိုက္သည့္ခဏမွာပင္ ဆံသဆရာက ထံုးစံအတိုင္းျခံဳလႊာႀကီးအား ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚသို႕ ကၽြမ္းက်င္စြာစည္းေႏွာင္လိုက္ၿပီးျဖစ္သည္။
`ဘယ္လိုပံုစံ လိုခ်င္လဲ´
သည္တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကံေကာင္းသြားသည္။ စိတ္ထဲ၌လည္း ဆံသဆရာ၏ အလုိက္သိတတ္မႈကို ေက်းဇူးတင္သြားရသည္။
`ဒီလို … ဒီလို´
လက္ဟန္ေျခဟန္မ်ားမ်ား ၊ မေလးစကားနည္းနည္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ဆႏၵရွိသည့္ပံုစံအား ေျပာျပလိုက္သည္။
`မနက္ကေပးထားတာနဲ႕ မေလာက္ဘူးလား´
ဆံသဆရာက အရင္းမပါ အဖ်ားမပါႏွင့္ စကားကို ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာလန္႕သြားရသည္။ သတိထားၾကည့္မိေတာ့မွ ဗိုက္ပူပူႏွင့္ အင္ဒိုနီးရွား အမ်ိဳးသမီးအား ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္မွန္း သိရသည္။ ဧကႏၱ သူ႕မိန္းမျဖစ္ရမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးလိုက္မိသည္။
`ဒီမွာ ေခါင္းတစ္ေခါင္းကို ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းလဲ သိလား´
`ဗ်ိ´
ဆံသဆရာ၏ သိလားဟူေသာ စကားႏွင့္အတူ လက္ထဲမွ ေမာ္တာကတ္ေၾကးက ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္အံုထဲ ထိုးဆင္းသြားသည္။ သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္မွန္ထဲကို တစ္ခ်က္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ဖို႕ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။
`ေခါင္း မလွည့္နဲ႕´
ဆံသဆရာက အားေနေသာ သူ႕လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းအား ခ်က္ခ်င္းဆြဲလွည့္သည္။ ဘာတတ္ႏိုင္မည္နည္း ။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းက သူ႕လက္၏ အလိုရွိရာကို ပါသြားသည္။ တဆက္တည္း ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံကို ထုတ္ယူ၍ ဗိုက္ပူပူ အမ်ိဳးသမီးဆီသို႕ ပစ္ေပးလိုက္ရင္း အိႏိၵယလိုတစ္မ်ိဳး၊ မေလးလိုတစ္သြယ္ေျပာျပန္သည္။ အင္ဒိုအမ်ိဳးသမီးနားလည္၏ မလည္၏ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိ။ ဆဲေနသည္ဟု ထင္မိသည္။
`ေဆာရီး´
ဆံသဆရာက`ေဆာရီး´ဟုေျပာ၍ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းဆီ အာရံုျပန္ေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ေခါင္းတပ္ထားေသာ ေရဗူးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းအား တရႈးရႈးျဖင့္ ျဖန္းေနျပန္သည္။ ထို႕ေနာက္ တစ္ျခမ္းေျပာင္ေနေသာ ေခါင္းအား ဘီးျဖင့္ လွည့္ပတ္ဖီးၾကည့္ေနသည္။ အဘယ္ကဲ့သို႕ ျပန္ညွပ္ရမည္ကို စဥ္းစားမရျဖစ္ေနဟန္တူသည္။ သူလုပ္ပံုက ငိုတတ္သည့္ကေလးကို စ ေနသလိုျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္ကို မနည္း ခ်ဳပ္တည္းထားရသည္။
`ဒီလိုဆို အဆင္ေျပလား´
ကၽြန္ေတာ့္ေမးေစ့ကို ခပ္ဖြဖြကိုင္ရင္း ဆံသဆရာက ေမးျပန္သည္။ သူအဲသည္လို ေမးသည့္အခိုက္မွ ကၽြန္ေတာ့္မွာမွန္ထဲသို႕ ၾကည့္ခြင့္ရေတာ့သည္။ အနည္းငယ္၀ိုင္း၍ ေမးရိုးကားကားျဖင့္ရွိေသာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာက အညာအရပ္မွ တဲအပ်က္တစ္လံုးအား ထန္းရြက္မ်ားျဖင့္ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ မိုးထားသလိုရွိသည္။
`အဆင္ေျပသလိုသာ လုပ္ေတာ့ဗ်ာ´ ဟု စိတ္ပ်က္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေလသံျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ထုိင္ခံုေပၚကေန ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္၍ ထြက္ေျပးလိုက္ခ်င္သည္။ ေနာက္မွ တန္းစီေစာင့္ဆိုင္းေနေသာသူတို႕မွလည္း ပြစိပြစိျဖစ္ေနၾကၿပီ။
ဆံသဆရာက ပံုပ်က္သြားၿပီျဖစ္ေသာ အျခားတစ္ဖက္နည္းတူ `ဗ်ိ´ခနဲ ထိုးခ်လိုက္ျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ပံုစံသည္ ၾကက္ဖတစ္ေကာင္၏ ေခါင္းေပၚမွ အေမာက္ကဲ့သို႕ ျဖစ္သြားသည္။ ထိုကေနာက္ ဆံပင္ပါးေသာ ကတ္ေၾကးျဖင့္ တခ်ပ္ခ်ပ္ပါးျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ခံစားရစဥ္က ဆံပင္မ်ားကၽြတ္ဖူးတာကို သြားသတိရသည္။ ဆံပင္ပံုစံမွာ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ မညီမညာျဖင့္ ျမက္ေျခာက္ေတာကို ေလေ၀ွ႕ထားသလိုျဖစ္ေနသည္။
`ဆရာ´
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲမွ ျဖစ္ေနေသာ ဆႏၵႏွင့္ ဆန္႕က်င္စြာ အညင္သာဆံုးျဖစ္ေအာင္ေခၚလိုက္သည္။
`ေျပာ၊ ဘာလဲ´
`ကတံုးတံုးခ်င္တယ္ ရမလား´
`ဘာကြ´
ထို `ဘာကြ´ ဆိုေသာ အသံေလာက္သာ ထြက္လာသည္ကို ေက်းဇူးတင္ရမည္။ မေတာ္၍ ထုပစ္လွ်င္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ငံု႕ခံရံုသာရွိသည္။ ဆံသဆရာသည္သူ႕ပညာအား အထင္ေသးစကားဆိုသည္ဟု ထင္သြားပံုရသည္။
`မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ဒီပံု မႀကိဳက္ဘူး´
ထုိထက္နား၀င္ခ်ိဳေအာင္ ေျပာခ်င္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာထုိမွ်သာ ေျပာတတ္သည္။
`ဒါအင္တာေနရွင္နယ္ပံုစံကြ´
ဆံသဆရာက ေျပာေျပာဆိုဆို ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို သာ ဆက္ညွပ္ေနျပန္သည္။ သူ၏ အင္တာေနရွင္နယ္ပုံက ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ အရွက္ကြဲေတာ့မည္။ မွန္ပါသည္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္အတြင္း ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့မည္ ျဖစ္္္သျဖင့္ သည္ကေန႕ ဆံပင္လာညွပ္ျခင္းျဖစ္သည္။
တရုတ္ဆိုင္သြားၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္အား လံုး၀မညွပ္ဘဲထားခဲ့သည္မွာ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ရွည္လည္း ရွည္လ်ားလြန္းခဲ့သည္။ ယခု ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့မည္ၾကံကာမွ ညွပ္ပစ္ဦးမွဟု ေတြးမိ၍ သူ႕ဆိုင္ကေလးကို ေရြးခ်ယ္မိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
`ၿပီးၿပီ´
ကၽြန္ေတာ္အေတြးထဲ၌ နစ္ေမ်ာေနခ်ိန္တြင္ ဆံသဆရာထံမွ ၿပီးၿပီဟု အသံထြက္လာသည္။ ပု၀ါႏွင့္ လည္ဂုတ္မ်ားကို ပြတ္ေပးသည္။ တို႕ပတ္တြင္ ေပါင္ဒါမႈန္႕မ်ားကိုတို႕ကာ နားထင္ႏွင့္ နားရြက္ၾကားမ်ားပါမက်န္ ပြတ္သပ္ဆြဲေပး၍ သူ႕လုပ္ငန္းအား လက္စသိမ္းေနေပၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထုိအခါတြင္မွ မွန္ထဲသို႕ အားရပါးရၾကည့္ခြင့္ရေတာ့သည္။ မွန္ထဲ၌ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခြဲမရေအာင္တူေသာ လူစိမ္းတစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ကို စိမ္းစိမ္းႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို ခေရေစ့တြင္းက် သိထားပံုရေသာ သူ႕ထံမွ စကားတစ္ခြန္းထြက္က်လာသည္။
`ေကာင္းတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ေၾကးမ်ားတဲ့ေကာင္ ။ အခုေတာ့ မင္းဆံပင္ပံုစံ ပ်က္သြားၿပီမဟုတ္လား.. ဟား..ဟား…ဟား…´
ထုိသူက ဟားတိုက္၍ပင္ ရယ္ေနေသးသည္။ လူတစ္ေယာက္သည္မိမိ ဆံပင္ပံုစံကို မိမိစိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ေအာင္ ေၾကးမ်ားခြင့္ရွိသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္က ယူဆထားသျဖင့္ သူက ကၽြန္ေတာ့္အား အျပစ္ျမင္ေနပံုရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးရုံသာၿပံဳးျပ၍ ဆိုင္ထဲမွ ျပန္ထြက္ခဲ့သည္။
ဆိုင္ကေလး၏ အျပင္ဘက္တြင္ေတာ့ မေလးရွားေနက ထံုးစံအတိုင္း ကီးအျမင့္ဆံုးျဖင့္ ပူလွ်က္ရွိသည္။ ဤရာသီဥတုျဖင့္ သံုးႏွစ္ခန္႕ ေနသားတက်ျဖစ္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ အမိျမန္မာျပည္ ရာသီဥတုႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ေလ့က်င့္ယူရဦးမည္ဟုေတြးမိသည္။ ဥပမာ၊ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ေရြးရသည္က အစ။
လူခါး
စာပြင့္လႊာရသစုံ မဂၢဇင္း၊ ၂၀၁၂ ၊စက္တင္ဘာ
No comments:
Post a Comment