မုိးေရေတြစုိေနတဲ ့ပင္လယ္

မနက္လင္းတာနဲ႔  ရႊဲေတာ့တာပဲ
စိတ္ကာအက်ၤ ီဝတ္ထားလည္း
အလြမ္းက မလုံဘူး

ဘယ္ေတာ့လည္း ဘယ္ေတာ့လည္းနဲ ့
ငါ့ကုိငါေမးရင္း
ငါ့အိမ္ျပန္ခရီးဟာ ငါကုိယ္တုိင္မေျဖရဲတဲ့ ပုစၧာတစ္ပုဒ္ေပါ့

သၾကၤန္လည္း လြန္ၿပီ
မီးထြန္းပြဲေတာ္လည္း လြန္ျပီ
အေမေန ့အေမေန ့ဆုိလည္း ငါ့မွာ
အိမ္ေထာင္စုဇယားထဲမပါတဲ့ မိသားစုဝင္တစ္ေယာက္လုိ
အေဝးက ထီးထီးၾကီးေငးေနရ

ငါမရွိတုန္း
ငါ့ ဦးၾကီးတစ္ေယာက္ ေသသြားတယ္
ငါမရွိတုန္း ငါ့ အေဒၚနွစ္ေယာက္ေသသြားတယ္
ေဟာ အခုလည္း
ငါမရွိတုန္း
ငါခ်စ္ရတဲ ့ငါ့ၾကီးၾကီးတစ္ေယာက္။(ေကာင္းရာ ဘုံဘဝ
ေရာက္ပါေစ ဂ်ီးေရ)

ဘယ္သူမွ မရွိတဲ ့အရပ္မွာ
တစ္ေယာက္တည္း ငါငုိခဲ့ရ။

ပုိက္ဆံဆုိတာ
လူမ်ဳိးေရးခြဲျခားတာထက္
ပုိေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ ့ရန္သူတစ္ေယာက္ရယ္ပါ

ခ်စ္ေသာမိသားစု
ခ်စ္ေသာအေဆြခင္ပြန္း
ခ်စ္ေသာ အႏုပညာ
ပုိက္ဆံေၾကာင့္ ငါခြဲထားခဲ့ရေပါ့

ဒီဝါကြၽတ္ရင္ ဒီဝါကြၽတ္ရင္နဲ႔
စိတ္ကူးနဲ႔သာယာေနတဲ့ လူပ်ဳိလက္က်န္တစ္ေယာက္လုိ
အိပ္မက္ေတြနဲ႔သာ အိမ္ေထာင္က်ေနမိ

ဖြဲတယ္
အႀကိမ္ႀကိမ္ဖြဲတယ္
စုိတယ္
ေန႔တုိင္းစုိတယ္

စုိလြန္းလုိ ့စုိမွန္းမသိသူ
ငုိရလြန္းလုိ ့ငုိမွန္းမသိသူ ။

အလြမ္းေတြေရ
ငါ့ကုိ စိတ္ၾကဳိက္ ရြာခ်ပါေတာ့
ငါဟာ သစၥာတရားတုိ ့ျဖင့္ စုိစြတ္အပ္ေသာ ပင္လယ္ပါေလ။

                                                      လူခါး
                                               16.06 .2016;thu
                                               wakayama ken