Monday 29 August 2016
သစ္ေျခာက္ပင္၏အတၳဳပၸတိၱ
တခါတုန္းကေပါ့
အညာရြာတစ္ရြာမွာ
ဆရာတစ္ေယာက္႐ွိသတဲ့။
သူ ့အိမ္ေခါင္က အျပဲ
သူ ့အိမ္ထရံက အေပါက္
သူ ့အိမ္အခင္းက ၾကမ္းက်ဳိး
သူ ့ကုိဆုိ ရြာက
ဆရာ႐ုိး လုိ ့ေခၚသတဲ့။
႔
ေစတနာ ေဝဒနာ အနစ္နာ
နာ သုံးနာနဲ ့ဆရာ႐ုိး
မ်က္လုံး ႏွစ္လုံးဖြင့္ကတည္းက
မ်က္လုံးႏွစ္လုံးပိတ္သည္ အထိ
က ကေလးငယ္ ခ်စ္စဖြယ္
ပန္းကလးမ်ားပြင့္ေတာ့မည္
ပင္ဝါး႐ုံေလယူတိမ္းတယ္ ယိမ္းႏြဲ ့ေျမာက္ေတာင္
ကေလးေတြကုိ သင္ေပး
သူ ့အိမ္မွာေတာ့ ေရအုိးေတာင္မေအး႐ွာဘူး။
ဒါေတြကုိ ဆရာ႐ုိးမသိ
ဆရာ႐ုိးသိတာ
သူ ့ရြာ
သူ ့ေက်ာင္း
သူ ့ေက်ာင္းသား။
စာရင္းငွါး လုပ္ရမယ့္ကေလးကုိ
အင္ဂ်င္နီယာႀကီးျဖစ္ခ်င္လာေအာင္
က်ည္းသား႐ုိက္တဲ့ကေလးကုိ
သခ်ၤာေတြတြက္တတ္ေအာင္
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားလုပ္ေနတဲ့ ကေလးကုိ
ေက်ာင္းဆရာႀကီးလုပ္ခ်င္လာေအာင္
ခ်ဳိးဖမ္းခါပစ္လုပ္တဲ့ကေလးကုိ
ျပည္သူခ်စ္တဲ့ စစ္သားႀကီး ျဖစ္ခ်င္လာေအာင္
ဆရာ႐ုိးသင္ေပးခဲ့တာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ဆရာ႐ုိး
ခုေခတ္လုိ လစာမတုိးဘူး
ယူနီဆက္ကေပးတဲ့ စက္ဘီးေလးနဲ႔ေက်နပ္
ေက်ာင္းေျပာင္းမေလႇ်ာက္ခဲ့ဘူး
ရာထူးတုိးလက္မခံခဲ့ဘူး
အုိင္တုိေက်ာင္းႀကီးမုိးမလုံ
ပုဆုိးျခဳံ၍ ဟုိေျပးဒီေျပးဆုိတ့ဲ
ကလးေတြ နဲ ့အတူ
ေက်ာင္းကုိေစာေရာက္
ေနာက္က်မွေက်ာင္းကျပန္
ေလာကဓံနဲ ့ဆရာ႐ုိး
တည့္တည့္တုိးတဲ့အခုိက္
ေျမျဖဴေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့အဆုတ္နာ
ဆရာ႐ုိးကုိယ္မွာ
ခြာခ်လုိ ့မရေတာ့ဘူး။
ေနာက္မဆုတ္ဘူး ဆရာ႐ုိ း
ေက်ာင္းကုိသြားျမဲ
ေျမျဖဴမႈန္ ့ကုိရွဴျမဲ
နုိင္ငံေတာ္အလံကုိ အေလးျပဳျမဲ
သန္းထြန္းေလးရဲ ့ကြ်န္ေတာ့္ရည္မွန္းခ်က္သီခ်င္းကုိ
ကေလးေတြသိေအာင္အဓိပၸါယ္ဖြင့္ျပျမဲေပါ့။
့
ကၾကီးဆုိတဲ့ အသံအစား
အဟြတ္ အဟြတ္သံထြက္လာတယ္
bag ဘက္ဆုိတဲ့ စကားလုံးအစား
လည္ေခ်ာင္းထဲက ေသြးေတြက်လာတယ္
မဂၤလာပါတပည့္တုိ ့ႏႈတ္ဆက္စကားကုိေျပာဖုိ ့
အသားမရွိတဲ့အရုိးထဲကေန
ရွိသမ်ွအား ညွစ္ထုတ္ေျပာရတယ္။
တြံေတးသိန္းတန္ရဲ ့အသီးတစ္ရာ အညွာတစ္ခုလုိ
လယ္သမား
လက္သမား
ေက်ာင္းဆရာ
အင္ဂ်င္နီယာ
မီးသတ္သမား
ဆရာဝန္
ျပည္သူခ်စ္တဲ့ စစ္သား
ဆရာရုိးတစ္ေယာက္တည္းအားနဲ ့ပြင့္ခဲ့တဲ့ပန္းေတြေပါ့။
ဒီလုိနဲ ့ဆရာရုိး
အသက္ေျခာက္ဆယ္ျပည့္ေတာ့
သံပါတ္ကုန္တဲ့စက္ရုပ္လုိ
လက္ျဖတ္ခံရတဲ့ဆုိင္းသမားလုိ
ေျခခ်ဳိးခံရတဲ့အေျပးသမားလုိ
သူ ့ေက်ာင္းနံေဘးက ေျခာက္ေသြ ့ထေနာင္းပင္ၾကီးလုိ
ပင္စင္ေအာ္ပရာရဲ ့အထီးက်န္အခန္းမွာ
တစ္ကုိယ္ရည္ဆက္ကခဲ့ရေပါ့။
ေျမျဖဴမကုိင္ရေတာ့တဲ့လက္
စာမသင္ရေတာ့တဲ့ပါးစပ္
ေက်ာင္းမတက္ရေတာ့တဲ့ေျခေထာက္
ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ကတည္းက
သူ ့ဘဝတစ္ခုလုံးထုိးေကြ်းခဲ့တာေတာင္
လူေမြးမေျပာင္တဲ့ဆရာရုိး
ေက်ာင္းဆရာဘဝကေန
အမ်ားသနားစရာ ပင္စင္နာတစ္ေယာက္ျဖစ္လာတယ္။
အိပ္ရာထဲလဲျပီ ဆရာရုိး
ေရတစ္စက္ေတာင္မ်ဳိမခ်နုိင္ေတာ့တဲ့ ဆရာရုိး
ေသးစုိပုဆုိး ကုိယ္တုိင္မလဲနုိင္ရွာတဲ့ဆရာရုိး
လက္ဆယ္ျဖာထိပ္မွာမုိးကန္ေတာ့ခံရတဲ့ဆရာရုိး
မုိးေတြကျခိမ္းလ်ွပ္ေတြကျပက္တဲ့တစ္မနက္မွာ
မလုံတဲ့ေခါင္ကမုိးေပါက္ေတြက်လာတာကုိၾကည့္ရင္း
ေပါက္ေနတဲ့ထရံကတုိးဝင္လာတဲ့ေၾကာင္အုိၾကီးကုိၾကည့္ရင္း
က်ဳိးေနတဲ့ၾကမ္းၾကားကစိမ့္ဝင္လာတဲ့ေလစိမ္းဒဏ္ကုိခံရင္း
အားလုံးကုိႏႈတ္ဆက္
အညာရြာကေလးကေန အေသထြက္ထြက္သြားခဲ့ရွာတယ္။
အိပ္ယာနံေဘး
စာအုပ္အႏြမ္းကေလးတစ္အုပ္
ဖြင့္ဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့
ဝုိင္းစက္ေနတဲ့ဆရာရုိးရဲ ့လက္ေရး
ရတက္မေအးစြာေတြ ့ရတယ္။
ငါ့ရြာ
ငါ့ေက်ာင္း
ငါ့ေက်ာင္းသားအတြက္
ငါ့အသက္ကုိေပးခဲ့တယ္
ငါ့အသက္ကုိေပးခဲ့တယ္
ငါ့အသက္ကုိေပးခဲ့တယ္...တဲ့။
လူခါး
မေကြးတုိင္း ျမဳိ ့သစ္ျမဳိ ့နယ္ အုိင္တုိရြာမွ
ေငြေၾကး..ဂုဏ္ျဒပ္ေတြကုိ မမက္ဘဲ
ကေလးေတြစာတတ္ေျမာက္ေရးကုိသာၾကည့္ေသာေၾကာင့္
အသက္စြန္ ့သြားခဲ့ရရွာေသာ ဆရာဦးရဲျမင့္(ေမာင္ေႏြမုိး..ဆူးရစ္ေျမ)
သုိ ့ သတိရတမ္းတလ်က္
ိ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment