ပင်လယ်ကို သတိရလို့တဲ့
တိမ်တွေဟာ
သူကိုယ့်သူ မိုးအဖြစ် ဖန်ဆင်း
ပင်လယ်ပြင်ထဲ ခုန်ဆင်းသွားခဲ့တယ်။
တောပန်းတွေကို သတိရလို့တဲ့
လိပ်ပြာလေးဟာ
သစ်ရွက်ကလေးလိုဟန်ဆောင်
လေပွေခေါ်ဆောင်ရာနောက် လိုက်သွားခဲ့တယ်။
ချစ်သူကို သတိရလို့တဲ့
လူတစ်ယောက် စာရွက်ကလေးတစ်ရွက်မှာ ကဗျာရေး
စက္ကူစွန်လေးလုပ်ပြီး လေထဲဝဲပစ်ခဲ့တယ်။
#လူခါး
၂၀၂၄-၀၆-၁၉
ပင်လယ်ကမ်းစပ်မှာ ကြယ် ငါးတွေ တင်နေတော့
လူတစ်ယောက်က ပင်လယ်ထဲ ပြန်ပစ်ချပေးတယ်
တစ်ကောင်ပဲ အသက်ရှင်ရှင်တဲ့။
ရထားပေါ်ကနေ ဖိနပ်တစ်ဖက် ထွက်ကျတော့
ဂန္ဒီကြီးက နောက်ထပ်ဖိနပ်တစ်ဖက် ပစ်ချပေးတယ်
နှစ်ဖက်စလုံး တွေ့သွားပါစေတဲ့။
ဟိုဘက်အိမ်က စားစရာမရှိဘူးဆိုတော့
ဒီဘက်အိမ်က အသံတိုးတိုးနဲ့ ပြောတယ်
တိုးတိုးတိတ်တိတ်စားကြ၊ အားနာစရာကြီးတဲ့။
ကိုယ်ဟာ ပုံပြင်တွေကို ဘယ်တော့မှ မယုံဘူး။
#လူခါး
၂၀၂၄-၀၆-၁၃
ဂျပန်ကို အတူလာခဲ့ကြတဲ့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်နဲ့ ပြီးခဲ့တဲ့
အလုပ်ပိတ်ရက်က တိုကျိုမှာ ဆုံဖို့ ချိန်းကြတယ်။ ဘာဘာဘူ
တာမှာ ဆုံရင်းမြန်မာဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ အေးအေးဆေးဆေး
စကားသွားပြောကြရအောင်ကွာ ဆိုပြီး ကုန်းတံတားအောက်က
နေ မြန်မာဆိုင်တွေဘက် လမ်းဖြတ်ကူးနေကြတုံး နောက်ကနေ
“ဆန်းဆေး.. ဆန်းဆေး.. “ လို့ ခေါ်သံကြားလိုက်ရလို့ ကျ
နော်တို့ သုံးယောက်လုံး ပြိုင်တူလှည့်ကြည့်မိကြတယ်။ ခေါ်နေ
တာက ညီငယ်တစ်ယောက်။
ကျနော်တို့ သုံးယောက်လည်း တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်
ယောက်ကြည့်မိကြရင်း “ဒီကောင် ဘယ်သူ့ကို ခေါ်တာလဲ ..”
လို့ အချင်းချင်း ပြိုင်တူမေးမိတော့ တစ်ယောက်က “ငါ့လား
မသိဘူး.. ငါက သင်တန်းတစ်ခု ဖွင့်ထားတာလေ.. “တဲ့။
နောက် တစ်ယောက်ကကျ “ငါ့လားမသိဘူး.. ငါကလည်း ဒီမှာ
သင်တန်းမျိုးစုံဖွင့်နေတာကွ.... “တဲ့။
ကျနော်လည်း မျက်နှာကို တင်းလိုက်ပြီး ခပ်တည်တည်နဲ့ ပြော
ပစ်လိုက်တယ်။ “ ငါ့ကို ခေါ်တာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ်လေ.. ငါလည်း စာရေးဆရာပဲ.. “လို့ ဟောက်လိုက်တော့ ဟိုနှစ်
ကောင်လည်း “ဟုတ်သားပဲ..”တဲ့။ ငြိမ်သွားတယ်။
ဒါနဲ့ ခေါ်တဲ့ ညီငယ်ကို “မင်း ဘယ်သူ့ကို ခေါ်တာလဲ..” လို့ မေးလိုက်တော့ သူက ကျနော်တို့ နောက်ကျောဘက်ကို လက်ညှိုး
ထိုးပြပြီး “ ဟိုကို ခေါ်တာပါ”..တဲ့။
သူ့လက်ညှိုးအတိုင်း လှည့်ကြည့်လိုက်ကြတော့ လူအုပ်ကြီး။
သူတို့ကလည်း သူတို့ထဲက ဘယ်သူ့ကိုခေါ်တာလဲ ဆိုတဲ့
မျက်လုံးတွေနဲ့ ခေါ်တဲ့ ညီငယ်ကို ကြည့်ကြလို့။
ကျနော်လည်း “နောက်ဆို ဆန်းဆေးလို့ပဲ မခေါ်နဲ့၊ နာမည်ပါ တပ်ခေါ် ၊ ဒီမှာက ဆန်းဆေးတွေက အများကြီး.. “လို့
ပြောရင်း သူ့အနားက အမြန် လှည့်ထွက်လာခဲ့တော့တယ်။
#လူခါး
၂၀၂၄-၀၅-၁၇၊JP
“စက်ရုပ်များနှင့် ငြင်းခုန်ခြင်း”
ခြောက်လကြာပြီးနောက်..
ကျွန်တော်နေတဲ့ ဂူးမားပြည်နယ်ထဲက တတဲဘရရှိဆိုတဲ့ မြို့ကလေးကနေ တိုကျိုမြို့တော်ကြီးဆီကို ရထားနဲ့ ကျွန်တော် တက်လာခဲ့တယ်။ ခြောက်လ ကြာပြီးတဲ့နောက်မှ ပြန်ရောက်ဖြစ်တဲ့ တိုကျိုခရီးစဉ်ပေါ့လေ။ နယ်မှာနေရတဲ့ ကျွန်တော့်အတွက်က တိုကျိုကို တစ်ခေါက်ရောက်ဖို့ဆိုတာ အချိန်အတော်များများ ပေးရတယ်။ အိမ်ကနေ ဘူတာကို ကားနဲ့ပြေး၊ ဘူတာကနေမှ တိုကျိုဘူတာအထိ ရထားနှစ်ဆင့်ထပ်စီးရတာ။ အချိန်က စုစုပေါင်းသုံးနာရီလောက် ကုန်တယ်။ ခရီးစရိတ်က အသွားအပြန်ဆို ယန်း လေးထောင်လောက် ကုန်တယ်။
ဒီနေ့တောင် မဖြစ်မနေသွားရမှာမို့ ထွက်လာခဲ့ရတာ။ မဟုတ်ရင် တိုကျိုဆို ကျွန်တော်က အထူး ရှောင်တယ်။ လမ်းတွေ၊ လူတွေ၊ ကားတွေ၊ အထပ်မြင့် အဆောက်အဦးတွေ။ တစ်ခုခု လိုအပ်နေတယ်လို့ ယူဆရတဲ့ အပြုံးတွေ။ ဒါတွေကို ကျွန်တော် ရှောင်ချင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့တော့ အဲဒါတွေကို ရှောင်လို့မရနိုင်ခဲ့တော့ဘူး။ ကျွန်တော် တိုကျိုကို တက်လာရခဲ့တော့တယ်။
တိုကျိုကိုရောက်တော့ ကျွန်တော့်ကို အလုပ်အပ်ထားတဲ့ ဂျပန်လူမျိုး လုပ်ငန်းရှင်သူဌေးရဲ့ ရုံးကို တက်စီနဲ့ ထပ်သွားရသေးတယ်။ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် ထပ်ကြာတာပေါ့ ။ရုံးကို ရောက်သွားတော့ ကြိုတင်ဖုန်းဆက်ထားတဲ့အတိုင်း သူဌေးက အဆင်သင့်ထိုင်စောင့်လို့။
သူဌေးနဲ့ ကျွန်တော် နှုတ်ခွန်းဆက်စကားပြောဆိုကြပြီး ကျွန်တော်ရေးလာခဲ့တဲ့ ဆောင်းပါးကို “ဒါ ကျွန်တော် ရေးလာခဲ့တဲ့ ဆောင်းပါးပါ သူဌေး..”ဆိုပြီး သူဌေးလက်ထဲ ထည့်လိုက်တယ်။ သူဌေးက အချိန်မဆွဲဘူး။ ကျွန်တော့် ဆောင်းပါးကို ချက်ချင်းဖတ်တယ်။ ကျွန်တော့်ဆောင်းပါးကို ဖတ်နေတုန်း ဖြစ်နေတဲ့ သူဌေးရဲ့ မျက်နှာအမူအယာကို ကြည့်ပြီး သူဌေးရဲ့စိတ်ကိုလည်း ကျွန်တော်က ဖတ်နေမိတယ်။
သူဌေးက ကျွန်တော့်ဆောင်းပါးကို ကြိုက်မှ ကြိုက်ပါ့မလား။ သူ့ရဲ့ Tokyo Inside ဆိုတဲ့ နာမည်ကြီး မဂ္ဂဇင်းမှာ ကျွန်တော့်ဆောင်းပါးကို သုံးမှ သုံးပါ့မလားဆိုပြီး တွေးပူနေမိတယ်။
“ခဏထပ်စောင့်ပေးလို့ ရမလား”
သူဌေးက ကျွန်တော့် ဆောင်းပါးကို ဖတ်ပြီး မေးလာတာမို့ “ရပါတယ်သူဌေး..”လို့ ပြန်ဖြေလိုက်တော့ သူဌေးက သူ့ရဲ့ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် ပါတနာတွေနဲ့ ဆွေးနွေးစရာလေး ရှိလို့ပါဆိုပြီး သီးခြား အခန်းတစ်ခန်းထဲ ဝင်သွားတာမို့ ကျွန်တော် လည်း ရင်ခုန်စွာနဲ့ ပဲ သူဌေးရဲ့ အခန်းထဲကနေ ထိုင်စောင့်နေရတယ်။
သိပ်မကြာလိုက်ဘူး။ နာရီဝက်လောက်ကြာတော့ သူဌေးက မအီမသာမျက်နှာနဲ့ အခန်းထဲနေ ပြန်ထွက်လာတယ်။
“စိတ်မကောင်းပါဘူးမောင်ရင်။ ကိုယ်တို့ စာအုပ်အတွက် လိုချင်တာက ဒီ့ထက်အားပြင်းတဲ့၊ လူငယ်တွေရဲ့ ရင်ကို ထိခတ်နိုးကြားစေနိုင်တဲ့ စကားလုံးတွေ သုံးထားတဲ့ ဆောင်းပါးမျိုးကို လိုချင်တာပါ။ အချိန်ခြောက်လထပ်ပေးပါ့မယ်၊ မောင်ရင် ရေးပေးနိုင်မလာ။ မောင်ရင့် အနေနဲ့ ရေးနိုင်မယ့် ဆောင်းပါးမျိုးထင်လို့ ကိုယ်တို့က အခွင့်အရေး ထပ်ပေးတဲ့ သဘောပါ..”တဲ့။
ကျွန်တော်လည်း ပျက်သွားတဲ့ မျက်နှာကို အချိန်မီထိန်းရင်း “ကောင်းပါပြီသူဌေး..”လို့ ပြောပြီး ဆောင်းပါးကို ပြန်ယူခဲ့တယ်။ သူဌေးရုံးခန်းကနေ ပြန်လာခဲ့ပြီး ရထားအဆင့်ဆင့် ပြန်စီးပြီး တိုကျိုကနေ ကျွန်တော့်ရဲ့ ခြောက်ကပ်ကပ် မြို့ကလေးကို ပြန်လာခဲ့တယ်။
အိမ်ကိုပြန်ရောက်တော့ ကျွန်တော့် ဆောင်းပါးကို အထပ်ထပ်ပြန်ဖတ်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဘာများ လိုအပ်ချက်ရှိသလဲလို့ စစ်ဆေးတယ်။ ဆောင်းပါးတစ်ပုဒ်လုံးဟာ ကျွန်တော့်အာဘော်ချည်းပဲ။ ကျွန်တော့်ဘဝမှာ ကြုံခဲ့ရ ၊ဆုံခဲ့ရတဲ့ အခက်အခဲတွေကို ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် ကြိုးစားဖြေရှင်း နည်းလမ်းရှာ လွတ်မြောက်ခဲ့တာတွေကို နာရီပေါင်းများစွာအကုန်ခံပြီး ရေးထားခဲ့တာ။ ရေးပြီးတဲ့နောက် အကြိမ်ကြိမ် ပြင်ဆင် တည်းဖြတ်ထားခဲ့တာ။
ကျွန်တော် သေသေချာချာ အားထုတ်ရေးသားထားခဲ့တဲ့ ဒီလိုဆောင်းပါးမျိုးကို သူဌေးက မကြိုက်ဘူးဆိုတော့ ဘယ်လိုဆောင်းပါးမျိုးကို သူဌေးကကြိုက်တာလဲလို့ ကျွန်တော် စဉ်းစားမိတယ်။ “လူငယ်တွေရဲ့ ရင်ဘတ်ကို လှုပ်သွားတာမျိုး..”တဲ့။
နှစ်ပတ်လောက် ပြင်ဆင်ပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ဆောင်းပါး အသစ်တစ်ပုဒ်ကို ကျွန်တော် စတင်ဖန်တီးခဲ့တယ်။ ဆောင်းပါးရဲ့ ပထမဆုံးစာကြောင်းကို ဂျပန်နိုင်ငံက ပန်းချီအနုပညာရှင် “ယယောအိ ခုဆမ” ရဲ့ စကားလုံးနဲ့ စပေးလိုက်တယ်။
“အနုပညာသာ မရှိရင် ကျမကို ကျမ သတ်သေခဲ့တာကြာပြီ”
“ယယောအိ ခုဆမ”ဆိုတာက ဂျပန်အနုပညာရှင် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက လောကဓံနဲ့ ရင်ဆိုင်ခဲ့ရပြီး အမြင်အာရုံမှားယွင်းတဲ့ ဝေဒနာကို ခံစားခဲ့ရသူ။ ဂျပန်စစ်တပ်အတွက် လေထီးချုပ်ပေးတဲ့အလုပ်ကို လုပ်ခဲ့ဖူးသူ။ သူ့အသက် နှစ်ဆယ့်တစ်နှစ်မှာ သူ့အနုပညာလက်ရာကို တိုကျိုမြို့မှာ စတင်မိတ်ဆက် ပြသခဲ့ပြီး အသက်သုံးဆယ်မပြည့်ခင်မှာ အမေရိကားကို ပြောင်းရွှေ့ခဲ့တယ်။ အမေရိကားမှာ အနုပညာကို ထပ်မံလေ့လာခဲ့ပြီး ဂျပန်ကို ပြန်လာခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ သူဟာ ဂျပန်ရဲ့ အထင်ကရ ပြယုဂ်တစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့တယ်။
ကျွန်တော်ဟာ “ယယောအိ ခုဆမ” ရဲ့ အကြောင်းကို အဲဒီလို ဖန်တီးထည့်သွင်းခဲ့ပြီး ကျွန်တော့် ဆောင်းပါးကို စတင်မိတ်ဆက်ခဲ့တယ်။
အဲဒီနောက်မှာတော့ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းမှာ ထင်ရှားတဲ့ ALIBABA ကို တည်ထောင်ခဲ့သူ တရုတ်နိုင်ငံသား Jack Ma ရဲ့အကြောင်းကို ထည့်သွင်းဖန်တီးခဲ့တယ်။
အဲဒီနောက်...Steve Jobs။
အဲဒီနောက်...Elon Musk..။
ကျွန်တော့်ဆောင်းပါးဟာ နာမည်ကျော်တွေရဲ့ နာမည်တွေ ၊ အဆိုအမိန့်တွေနဲ့ ဝေဝေဆာဆာ ရှိခဲ့ပြီးတဲ့နောက် လှပသေသပ်တဲ့ ဆောင်းပါးတစ်ပုဒ် ဖြစ်လာခဲ့တယ်။
ဆောင်းပါးအသစ်ကို စတင်ဖန်တီးပြီး တစ်လ ကြာပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ကျွန်တော်ဟာ အဆုံးသတ်နိုင်ခဲ့တဲ့ ဆောင်းပါးအသစ်ကို ယူပြီး တိုကျိုမြို့တော်ကြီးက သူဌေးရဲ့ ရုံးခန်းဆီကို ထပ်သွားခဲ့တယ်။
ကျွန်တော်ဖန်တီးလာခဲ့တဲ့ ဆောင်းပါးကို သူဌေးလက်ထဲ ထည့်လိုက်တော့ ပထမဆောင်းပါးတုန်းကလိုပဲ သူဌေးက ချက်ချင်း ကောက်ဖတ်တာပဲ။ ဆောင်းပါးကို ဖတ်နေချိန် ဖြစ်နေတဲ့ သူဌေးရဲ့ မျက်နှာအမူအယာဟာ ကျွန်တော် လိုက်ဖမ်းလို့မရအောင် သွက်လက် ဖျတ်လတ်နေတယ်။
“ကြိုက်တယ်..။ ဒီဆောင်းပါးကို ကိုယ်တို့ မဂ္ဂဇင်းရဲ့ ရှေ့ဆုံးစာမျက်နှာမှာ ရောင်စုံကာလာနဲ့ သရုပ်ဖော်ပြီး သုံးမယ်”
သူဌေးက ကျွန်တော့်ဆောင်းပါးကို ဖတ်ပြီးပြီးချင်း ဝမ်းသာအားရပြောတယ်။ သူဌေးရဲ့စကားကို ကြားပြီး ကျွန်တော့် ကိုယ့်နားကိုယ် မယုံသလို ဖြစ်မိတာ ဝန်ခံချင်ပါတယ်။ ဖြစ်လာနိုင်တယ်လို့ ထင်ထားပေမယ့် အခုလောက်ကြီးတော့ ဖြစ်သွားမယ် မထင်ဘူးကိုး။
“သူဌေးရဲ့ ပါတနာတွေနဲ့ မတိုင်ပင်တော့ဘူးလား ခင်ဗျာ..”လို့ ကျွန်တော်က မေးလိုက်တော့ သူဌေးက “ဒီဆောင်းပါးမျိုးက တိုင်ပင်စရာ မလိုဘူး..”တဲ့။
ကျွန်တော့် ဆောင်းပါးအပေါ် အလွန်အမင်း ကျေနပ်အားရနေတဲ့ လေသံနဲ့ အားရဝမ်းသာ ထပ်ပြောတယ်။ ဟန်မဆောင်ကြေး ပြောရရင် ကျွန်တော်လည်း အလွန် ကျေနပ်မိပါတယ်။
“စာမူခ ဘယ်လောက်လိုချင်လဲ မောင်ရင်”
သူဌေးက သူ့လက်နဲ့ စားပွဲကို “ဒေါက်ကနဲ” တစ်ချက် ခေါက်လိုက်ရင်း ပြုံးပြုံးကြီး မေးတယ်။ ကျွန်တော်က မဖြေရသေးခင်မှာဘဲ သူဌေးက နောက်ထပ် မေးခွန်းတစ်ခု ထပ်မေးလာတယ်။
"ဒီလိုဆောင်းပါးမျိုးကို ကိုယ်တို့အတွက် လစဉ်ရေးပေးနိုင်မလား..”
သူဌေးရဲ့ အမေးစကားကို ကြားပြီး အံ့ဩမင်တက်သွားတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ မျက်နှာပေါ်က ပုံရိပ်ကို သူဌေးလည်း ဖတ်မိလိုက်မယ်လို့ ထင်မိတာပါပဲ။
“စာမူခကတော့ သူဌေးအဆင်ပြေသလို ပေးပါခင်ဗျာ..”လို့ ကျွန်တော်က ပြောလိုက်တော့ သူဌေးက ထပ်မေးတယ်။
“လစဉ်တော့ ရေးပေးမယ် မဟုတ်လား..”တဲ့။
“ကျွန်တော်ကတော့ လစဉ်မရေးပေးနိုင်ပါဘူး ခင်ဗျာ။ ရေးလက်စ ရသလုံးချင်းစာအုပ်တစ်အုပ်ရေးနေတာ သုံးနှစ်လောက် ကြာနေတာမို့ အဆုံးသတ်ဖို့ အချိန် လိုနေလို့ပါ။ တကယ်လို့ သူဌေးရဲ့ မဂ္ဂဇင်းမှာ ဒီလို ဆောင်းပါးမျိုး လစဉ်ထည့်ချင်တယ်ဆိုရင်တော့ သူဌေးကိုယ်တိုင်ရေးပြီး လစဉ်ထည့်လို့ရတဲ့ နည်းလမ်းကို ကျွန်တော် ပြောပြပေးခဲ့ပါမယ်..”လို့ ကျွန်တော်က ပြောလိုက်တော့ သူဌေးက မျက်လုံးကြီး ပြူးကြည့်ရင်း “ဘာ..”တဲ့။
"ဘယ်လို..ဘယ်လို..။ လစဉ်ထည့်လို့ ရတဲ့နည်းလမ်း ဟုတ်လား..။ ဘယ်လိုရေးရတာလဲ။ ဒီဆောင်းပါးက မောင်ရင် ရေးတာမဟုတ်ဘူးလား..”
ကျွန်တော်လည်း စိတ်ကို တည်ငြိမ်အောင် ထိန်းလိုက်ရင်း လေးလေးစားစားပဲ ဖြေလိုက်တယ်။
“မဟုတ်ပါဘူး ခင်ဗျာ။ ဒီဆောင်ပါးကို AI က ရေးပေးတာပါ။ ကျွန်တော်က ထင်ရှားတဲ့ လူတွေရဲ့ ကမ္ဘာကျော်စကားတွေ၊ သူတို့ရဲ့ ကိုယ်ရေးအချက်အလက်တွေကို စုစည်းပြီး AI ရဲ့ Chat Box ထဲကို ထည့်ပေးလိုက်ရုံပါပဲခင်ဗျာ..”
“ဟာ..အဲဒီလိုထည့်လိုက်တာနဲ့ အခုလို ပြီးပြည့်စုံတဲ့ ဆောင်းပါးဖြစ်လာရောပေါ့..ဟုတ်လား..မောင်ရင်”တဲ့ သူဌေးက ဝမ်းသာအားရ မေးတယ်။
“ဆောင်းပါးတစ်ပုဒ်တော့ ဖြစ်လာတာမှန်ပါတယ်ခင်ဗျာ။ ပြီးပြည့်စုံဖို့အတွက်တော့ တစ်ခု လိုအပ်ချက် ရှိပါတယ်”လို့ ကျွန်တော် ပြောလိုက်တယ်။
ကျွန်တော့်ရဲ့ စကားကို ကြားတော့ သူဌေးက “ဟုတ်လား..ဘာလိုတာလဲ မောင်ရင်” လို့ ထပ်မေးတယ်။
ကျွန်တော်လည်း သူဌေးရဲ့ မျက်နှာကို ပြုံးကြည့်ရင်း ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။
“အနုပညာ”
#လူခါး
၂၀၂၂-၀၂-၁၇၊စနေည၊၂၂:၄၃၊ဂျပန်
⚠️လွတ်လပ်စွာ share နိုင်ပါသည်။ copy ယူခွင့်မပြုပါ။.
ဒီစာကို မရေးခင် ကျွန်တော့်ကိုယ် ကျွန်တော် အရင်ဆုံး ပြန်မေး ကြည့်ခဲ့မိသေးတယ်။
မင်း.. စိတ်ကြီး ဝင်ဖူးလား..ဆိုပြီးတော့လေ။ အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံရရင် ကျွန်တော့်ဘဝမှာ တစ်ကြိမ်တော့ စိတ်ကြီး ဝင်ခဲ့ဖူးတယ်။ ၂၀၁၆ ခုနှစ်ကပေါ့။ ဂျပန်ကိုရောက်လာပြီး မူလ အလုပ်ကနေ ထွက်ပြီး အလုပ်အသစ်ရဖို့ စောင့်နေရချိန်။ စက်ဘီးအဟောင်းလေးတောင် မဝယ်နိုင်လို့ သွားချင်တဲ့ နေရာတိုင်း လမ်းလျှောက်ပြီး သွားနေရတဲ့ အချိန်၊ အလုပ်လေးတစ်ခု အချိန်ပိုင်းလုပ်ခွင့်ရဖို့ ဘုရားကို နားပူအောင် ဆုတောင်းနေရတဲ့အချိန်။
အဲဒီအချိန်မှာ ဂျပန်အစိုးရဆီက ကြိုက်တဲ့အလုပ်ကို လုပ်လို့ရပြီဆိုတဲ့ အလုပ်လုပ်ခွင့်လည်း ရရော ကျွန်တော် စိတ်ကြီးဝင်မိတာပဲ။ ဆင်းရဲခဲ့ ပင်ပန်းခဲ့၊ မျိုသိပ်ခဲ့ရတာတွေအတွက် ပွင့်ထွက်သွားခဲ့တာလို့ ပြောရင် ပိုမှန်မယ်။
ဒါပေမဲ့ အတူနေတဲ့ ခင်မင်ရတဲ့ မိတ်ဆွေတစ်ယောက်က သတိပေးတာနဲ့ သတိပြန်ကပ်မိခဲ့ပြီး စိတ်ကြီးဝင်ခဲ့မိတဲ့ ကိုယ့်အဖြစ်ကိုယ် ပြန်သတိထားမိပြီး ရှက်ခဲ့ရတယ်။ အဲဒီတစ်ကြိမ်ပဲ။ ဘဝမှာ စိတ်ကြီးဝင်ခဲ့မိတာ အဲဒီတစ်ချိန်တည်းပဲ။
အဲဒီကာလတွေလွန်လာတော့ ကျွန်တော့်စိတ်မှာ လူတွေ ဘာကြောင့် စိတ်ကြီးဝင်ကြတာလဲ ဆိုတာကို မကြာခဏ တွေးမိတတ်လာတယ်။ အထူးသဖြင့် ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင်က လူတစ်ယောက် သတိလက်လွတ်ဖြစ်နေပြီ၊ မာနဝင်နေပြီ၊ စိတ်ကြီးဝင်နေပြီဆိုရင် ပိုလို့တွေးမိတတ်တယ်။
တကယ်တော့ လူမှာ စိတ်ကြီးဝင်တာဟာ အထူးအဆန်းမဟုတ်ဘူး။ ထူးဆန်းတာက စိတ်ကြီးဝင်တာကို မိမိဘာသာ မသိတာရယ်၊ အချိန်မီ မပြင်ဆင် မတားဆီးနိုင်တာရယ်ကမှ ထူးဆန်းနေခဲ့တာ။
လူတစ်ယောက်ဟာ မရဖူးတဲ့ နေရာတစ်ခု၊ မရောက်ဖူးတဲ့ အနေအထားတစ်ခုကို ရောက်ခဲ့ ရခဲ့ရင် စိတ်ကြီး ဝင်တတ်တယ်။ လွယ်လွယ် ပြောရရင် မာနဖြစ်တယ်လို့ ဆိုရမှာပေါ့။ မာနဆိုတာ မိမိကိုယ်ကိုယ် အမြတ်ဆုံးလို့ ထင်တတ်တဲ့ စိတ်ပဲ။ ငါပဲ။ ငါကသာလျှင် အမြတ်ဆုံးပဲ။ ငါမှတပါး အခြားအရာတွေဟာ နိမ့်ကျတဲ့ အယူအဆ၊ နိမ့်ကျတဲ့ အပြုအမူ ရှိသူတွေပဲ စသဖြင့် ထင်တတ် မြင်တတ်တဲ့ စိတ်ပဲ။ အဲဒါဟာ မာနပဲ။ စိတ်ကြီးဝင်ခြင်းပဲ။
သာမန်ပုထုစဉ်လူသားမှ မဟုတ်ပါဘူး။ အဘိညာဉ်ရပြီးတဲ့ ရဟန်းတစ်ပါးမှာတောင် ငါ ဆိုတဲ့ စိတ်(မာန) ဖြစ်တတ်ပါသေးတယ်။
ဘုရားရှင် ပွင့်တော်မူစဉ်က အဲဒီလိုပဲ မာနဝင်လို့ တရားကိုယ် မဖြောင့်ခဲ့တဲ့ ရဟန်းတစ်ပါး ရှိခဲ့ဖူးတယ်။ အရှင် အနုရုဒ္ဓါ တဲ့။ အရှင် အနုရုဒ္ဓါဟာ လူ့ဘဝမှာတုန်းက မရှိဆိုတဲ့စကားကို မကြားခဲ့ဖူးတဲ့အထိ အကျိုးပေး ကောင်းခဲ့တဲ့ လူတစ်ယောက်ပဲ။ ဘုရားရှင်ရဲ့ ညီတစ်ဝမ်းကွဲလည်းဖြစ် သူ့ ပင်ကိုယ်ပါရမီအခံကလည်း ရှိတော့ သာမန်လူတို့ မရနိုင်တဲ့ ဒိဗ္ဗစက္ခု အဘိညာဉ်ကို လွယ်လွယ်ကူကူပဲ ရခဲ့တယ်။
အစ ပထမတော့ လောကီရေးရာမှာ အရေးပါတဲ့ အဘိညာဉ်ကို ရထားတော့ တရားသိ (ရဟန်းကိစ္စ) ဖို့ လွယ်ကူလိမ့်မယ်လို့ သူ့ကိုယ်သူ ထင်ခဲ့တယ်။ သာမန်လူတစ်ယောက်အနေနဲ့ အချိန်ကာလ ကြာမြင့်အောင် အားထုတ်မှ ရမယ့် တရားကို သူက လွယ်လွယ်ရခဲ့လေတော့ အဲဒီလိုထင်တာလည်း မှားတော့ မမှားဘူးပေါ့။ ဒါပေမဲ့ သူ့အထင်က တက်တက်စင်အောင် လွဲမှားခဲ့တယ်။ မူလရရှိထားတဲ့ အဘိညာဉ်ကို ဆထက်ထမ်းပိုးအားထုတ်ပေမဲ့လည်း တရားဆုံးကို သူ မရောက်နိုင်ခဲ့ဘူး ဖြစ်နေခဲ့တယ်။
နောက်ဆုံးမှာတော့ အနုရုဒ္ဓါဟာ အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေမြတ်ကြီးဆီကို ဆီကို ချဉ်းကပ်ပြီး ဖြစ်စဉ်ကို မေးမြန်း လျှောက်တင်ရတော့တယ်။
အရှင်ဘုရား တပည့်တော်သည် လုံ့လကိုလည်း ပြင်းစွာ အားထုတ်ပါ၏။ သတိလည်း အမြဲ ကပ်ပါ၏။ စိတ်ရော ခန္ဓာပါ ပူပန်ခြင်းမရှိ၊ ငြိမ်းအေးပါ၏။ သို့သော်လည်း တပည့်တော်၏ စိတ်သည် တဏှာ ကင်းသော်လည်း အာသဝတို့မှ မလွတ်သေးပါဘုရား ဆိုပြီး လျှောက်တယ်။
အရှင်အနုရုဒ္ဓါရဲ့ လျှောက်တင်စကားကိုကြားတော့ အရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်မြတ်ကြီးက မိန့်တယ်။
ငါ့ရှင် အနုရုဒ္ဓါ ၊သင်သည် သာမန်လူတို့ မမြင်နိုင်၊ မရနိုင်သော နတ်မျက်စိနှင့်တူသော ဒိဗ္ဗစက္ခုညာဉ်ဖြင့် လောကကို မြင်နိုင်သည်ဟု တွေး၏။ ထိုအတွေးက သင်အား မာန ဖြစ်စေ၏။
ငါ့ရှင် အနုရုဒ္ဓါ ၊သင်သည် လုံ့လကိုအားပြုပြီး သတိနဲ့ယှဉ်ပြီးနောက် စိတ်ရော ကိုယ်ပါ ငြိမ်းအေးလျက် တစ်ခုတည်းသော အာရုံတွင် ကောင်းစွာ ရှိ၏ဟု တွေး၏။ ထိုအတွေးသည် သင့်အား စိတ်ပျံ့လွင့်မှု (ဥဒ္ဓစ) ဖြစ်စေ၏။
ငါ့ရှင် အနုရုဒ္ဓါ ၊ ထိုသို့ ကျင့်ကြံပွားများပါသော်လည်း သင်၏ စိတ်သည် အာသဝတရားတို့မှ မလွတ်သေးဘဲ ဖြစ်နေပါသေးသည်။ ထိုသို့တွေးခြင်းကပင် သင့်အား သံသယ( ကုက္ကုစ္စ) ကို ဖြစ်နေစေသေး၏။
ငါ့ရှင် အနုရုဒ္ဓါ၊ သင့်ကို ငါတိုက်တွန်း၏ ။ ထိုအတွေးသုံးမျိုးကို ပယ်စွန့်ပြီး တရားကိုယ်ဖြောင့်အောင် ကြိုးစားပါလော့ ဆိုပြီး အရှင်သာရိပုတ္တရာက မိန့်တော်မူလိုက်တော့မှ အနုရုဒ္ဓါ အရှင်မြတ်ဟာ ရဟန်းကိစ္စ ပြီးသွားခဲ့တယ်တဲ့။
နားလည်လွယ်အောင် ဆိုရင် ငါသိတယ်၊ ငါတွေ့တယ်၊ ငါထိတယ်၊ ငါ လွတ်မြောက်တယ် စသဖြင့် ငါနဲ့ ယှဉ်ပြီးတွဲနေတိုင်း ငါ မလွတ်မြောက်သေးကြောင်း မသိကြတာမျိုးပေါ့။
ငါက သူ့ထက် သိတယ်။ ငါက သူ့ထက် မြတ်တယ်။ ငါ့လောက်မှ သူကမသိ။ သူနဲ့ငါက နှိုင်းစရာမဟုတ် စသဖြင့် ငါတွေ မကုန်ဆုံးသေးသမျှ ငါ မလွတ်မြောက်သေး ဆိုတာကို မသိကြခြင်းသာ ဖြစ်တယ်။
ငါဆိုတဲ့ မာနဟာ ပိတ်ထားတဲ့ တံခါးရွက်နဲ့တူတယ်။ ကိုယ့်ဆီဝင်လာမဲ့ လေကောင်းလေသန့်ကို တားစီးပိတ်ပင် ထားတတ်တယ်။
ခေတ်စကားနဲ့ ပြောရရင်
ငါသိတယ်လို့ တွေးလိုက်တာနဲ့ သိမှုဟာ လမ်းဆုံးသွားတယ်။
ဘာလို့ လမ်းဆုံးသွားတာလဲ ဆိုတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သိပြီလို့ ထင်လိုက်လို့။
သိပြီလို့ ထင်လိုက်တာနဲ့ နောက်ထပ်သိစရာတွေက ကိုယ့်ဆီ ထပ်ပြီး ဝင်မလာနိုင်တော့ဘူး မဟုတ်လား။
#လူခါး
၂၀၂၃-၁၁-၀၄-နံနက် ၀၀:၁၃ မိနစ်၊ ဂျပန်
ဂျပန်မှာ အိမ်ထောင်ပြုပြီး သားသမီးယူတဲ့ အရေအတွက်
နည်းပါးလာတော့ လူဦးရေ တိုးနှုန်း နည်းလာတယ်။ ဒါကို
ဖြေရှင်းဖို့ ဂျပန်အစိုးရက ကြော်ငြာချက်ထုတ် တယ်။ အိမ်ထောင်စု တခုမှာ သားသမီးတယောက် မွေး ရင် သောင်းလေးဆယ် ထောက်ပံ့ကြေး အဖြစ် ပေးမယ် တဲ့။
အဲဒီသတင်းကြောင့်ပဲ ဗီယက်နမ်တယောက်က မရှိတဲ့ က
လေးကို အိမ်ထောင်စုဇယားအတုနဲ့ အရှိပြပြီး ထောက်ပံ့
ကြေး လိမ်ထုတ်လို့ အစိုးရနဲ့ ရဲ ပေါင်းပြီး ဖော်ထုတ်လိုက်
တဲ့ သတင်းဟာ ဂျပန်မှာ အတော်လေး နာမည်ကြီးသွား
တယ်။
ကျနော့်ရဲ့ မစ္စတာမိုးကတော့ အဲဒီဗီယက်နမ် လို မဟုတ်
ဘူး။ အရင်ကဆို ရည်းစားထားဖို့ မပြောနဲ့ ဖုန်းနဲ့ အမျိုး
သမီးအဆိုတော် ဆိုတဲ့ သီချင်းတောင် မဖွင့်ဘူး။ ပါမောက္ခချုပ်ဆရာတော် ဘုရားကြီးရဲ့ တရား ဖွင့်ရင်ဖွင့်၊ မဟုတ်ရင် ဦး ဇောတိကပဲ။
ရိုးသားလိုက်တာကလည်း ဖုန်းတောင် ပါ့ဝါ့မခံဘူး။သူ့
ဖုန်းကို ဘယ်သူပဲ ယူကြည့်ကြည့် ဒီအတိုင်းထားတာ။
အိုင်ဖုန်းကြီး ကိုင်ပြီး အဲလိုတော့ မလုပ်နဲ့ဗျ လို့ ကျနော်က အကြံပေးမှ ပါ့ဝါ့ကို ၇၇၇၇ ဆို ပြီး ၇ လေးလုံးထားတာ။
ကျနော်တို့နေတဲ့ ဂူးမားကို လာလည်လို့ မြန်မာတွေ့ရင်
ဖုန်းခဏငှါးပြီး ပါ့ဝါ့ရိုက်ထည့် ကြည့်၊ ၇၇၇၇ နဲ့ ပွင့်
တယ်ဆိုရင် အဲဒီ ဖုန်းပိုင်ရှင်ဟာ မစ္စတာမိုးပဲ။
ဂူးမားမှာ မစ္စတာမိုးက ပျိုတိုင်းကြိုက်တဲ့ ဂျပန်ယန်းပဲ။ ကိုရီယားက ဟန်ဂုရွာတို့၊ တိုကျိုက လစ်တဲလ်ရန်ကုန်တို့
မှာ မြန်မာပေါတယ်ဆိုတာ ကျနော်တို့ ဂူးမားက ရယ်တာ
ပေါ့။ ယောက်ျားချည်းကို ပရီးမီးယားလိဒ် အသင်းအား
လုံးက ဘောလုံးသမားတွေထက် ပိုများတယ်။
အဲဒီလို များလှတဲ့ မြန်မာတွေ ကြားထဲမှာမှ မစ္စတာမိုးက
မျက်နှာအတော်ပွင့်တယ်။ ကားလိုင်စင်ကလည်းရှိ၊ စီးတဲ့
ကားကလည်း Alphard ဆိုတော့ မျက်နှာပွင့်တာ ဆန်းတော့ မဆန်းဘူးပေါ့။ ဒါပေမဲ့ မစ္စတာမိုးက ခပ်ချေချေပဲ။
မ,ဆို ဖုန်းကီးဘုတ်က မ , အက္ခရာတောင် မရိုက်ဘူး။
အဲဒီလိုလူက ဂျပန်အစိုးရရဲ့ ကလေးတယောက် သောင်း
(၄၀) ထောက်ပံ့မယ့် အစီအစဉ်လည်း ကြားရော ကောင်
မလေးတယောက် ဂူးမားကို ကောက်မ လာပါလေရော။
ဖိတ်စာတွေ ဝေ၊ မင်္ဂလာဆွမ်းတွေကျွေးနဲ့ ဂူးမားတရွာလုံး
မီးခိုးတိတ်ပဲ။ သူကသာ နေထူးနိုင်ရုပ်ဗျ၊ ကောင်မလေး
က အိချောပို ကျနေတာပဲ။
၁နှစ်-၂နှစ်-လောက်နေတဲ့ အထိ ကလေးလည်း မရရော
မစ္စတာမိုးတယောက် ဆင်ကြံ ကြံပါလေရော။
အဲဒါက ဒီလို။
ဂူးမားရွာထဲက ကွီးဇော်ဆိုတဲ့ အစ်ကိုကြီးကို သူ့အိမ်ကို ထ
မင်းစားဖိတ်တယ်။ ကွီးဇော်က မြန်မာပြည်မှာ မိသားစု ရှိ
တယ်။ ကလေးက အမွှာပူး အမွှာပူး လေး ခါမွေးထားတာ
ဆိုတော့ ရှစ်ယောက်ပေါ့။
ကွီးဇော်ကို ထမင်းစားဖိတ်ပြီး ထမင်းစားနေတုန်း မစ္စတာ
မိုးက သူ့ကောင်မလေး အိချောပိုနဲ့ ကွီးဇော်ကို အခန်းထဲ
နှစ်ယောက်တည်း ထားခဲ့ပြီး အခန်းအပြင်က သော့ခတ်ပစ်ခဲ့တယ်။
တနာရီနဲ့လည်း ပြန်မလာ နှစ်နာရီနဲ့လည်း ပြန်မလာတော့
ကွီးဇော်က ကျနော့်ဆီ ဖုန်းဆက်တယ်။ အစ်ကိုရေ မစ္စတာ
မိုးအိမ်လာခဲ့ပါဦး၊ အရေးကြီးလို့တဲ့။
ကျနော်ရောက်သွားတော့ အေးလှတဲ့ ဆောင်းထဲ အခန်း
အပြင်ဘက်မှာ မစ္စတာမိုးက ကွေးကွေးလေး။ နှုတ်ခမ်း
တွေလည်း ပြာလို့။
ဟေ့လူ ဘာလုပ်နေတာတုန်းဆိုတော့ ရှူး..တဲ့။ ဟာ ဘာရှူး
တာတုန်း၊ ကွီးဇော်က ခင်ဗျားအခန်းကို အရေးတကြီးလာ
ခဲ့ပါဆိုလို့ လာတာဆိုတော့ သွားပြီဗျာ၊ အကြံအစည်တွေ
ပျက်ပြီ ဆိုပြီး သူ့ အခန်းသော့ကို ထဖွင့်တယ်။
အခန်းထဲမှာ ကွီးဇော်က မစ္စတာမိုးကို နားမလည်တဲ့
မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြည့်လို့။ အိချောပိုကဆို ဒေါသတွေထွက်လွန်းလို့ အံတကြိတ်ကြိတ်နဲ့။
ကွီးဇော်လည်း ပြန်သွားရော အိချောပို က ချုံးပွဲချ ငိုပါ
လေ ရော။ သူ့ကို သူစိမ်းယောက်ျားတယောက်နဲ့ တခန်း
တည်းထားပစ်ခဲ့လို့ ဆိုပြီး သူ့ရင်ဘတ်သူ ထုထုပြီး ငို
တယ်။
ကျနော်လည်း မစ္စတာမိုးကို လက်ကုပ်ပြီး အခန်းပြင် ခေါ်
ထုတ်ရတယ်။
ခင်ဗျား ဘာလို့ အဲ့သလို လုပ်ရတာလဲ။
အခန်းအပြင်ရောက်တော့ ကျနော်က တည့်ပဲ့မေးချပစ်
လိုက်တယ်။ မစ္စတာမိုးက သူ့ခေါင်းသူ ကုပ်ရင်း ဖြေ
တယ်။
ဂျပန်အစိုးရကို စိတ်နာလို့ဗျာ..တဲ့ ။
ဂျပန်အစိုးရကို စိတ်နာတာနဲ့ ခင်ဗျားကောင်မလေးကို
သူများနဲ့ ထားခဲ့တာ ဘာဆိုင်လို့လဲဗျာ လို့ ကျနော်က အား
မလို အားမရနဲ့ မေးတော့..
ဂျပန် ရောက်ကတည်းက ကိုယ်ကပဲ အခွန်ဆောင်နေရတာ။ အလကားရဖူးတာ ဆိုလို့ ရှင်ဇိုအာဘေး လက်ထက်က ရဖူးတဲ့ နှာခေါင်းစည်း နှစ်ခုပဲ ရှိတယ်။
ဒီတခါတော့ ကလေးတယောက် သောင်းလေးဆယ်ဆိုလို့ သောင်းရှစ်ဆယ် ရပြီလို့ တွက်ထားတာ ခင်ဗျား လာရှုပ်
လို့.. တဲ့။
အောင်းမငီးဗျာ။
ကျနော်လည်း ကိုယ့်နဖူးကို ရိုက်ရုံမှတပါး။
#လူခါး
၂၀၂၃-၀၆-၁၅၊ဂျပန်
နေက မြင်ကွင်းထဲသို့ ထင်ထင်ရှားရှား ရောက်မလာမီမှာပင် အပူရှိန်က ကမ္ဘာမြေမျက် နှာပြင်ပေါ်သို့ အရှိန်ပြင်းပြင်းကျရောက်လာသည်။ အလုပ်သမားအကြိုအပို့လုပ်သည့် ဘတ်စ် ကားအပြာကြီးများက အလုပ်သမားများနေထိုင်ရာ အဆောင်ဘက်သို့ အခွံချည်းသက်သက် ပြန်ရောက်လာကြသည်။ အလုပ်သမားများအား စက်ရုံအလုပ်ရုံများရှိရာသို့ ပို့ဆောင်ကာ ပြန် လာကြခြင်းဖြစ်သည်။
အဆောင်ရှေ့မျက်နှာစာ ပြတင်း၀မှာ ထိုင်ရင်း ကားလမ်းမကြီးအတိုင်း သူငေးနေမိ သည်။ လမ်းဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်မှ မလေးရှားပိတောက်ပင်များက လိုအပ်သည်ထက် ကြီးထွားကာ လမ်းမပေါ်သို့ အဖျားချင်းဆိုင်၍ ညွတ်ကျနေကြသည်။ ကားငယ်ကလေးများ အတွက် ပြဿနာမရှိနိုင်သော်လည်း ကွန်တိန်နာကဲ့သို့သော ကားကြီးများအတွက်မူ ပိတောက်ပင်များက အတားအဆီးတစ်ခုပမာဖြစ်နေသည်။ လမ်းမပေါ်၌လည်း ကားနှင့်ပွတ် တိုက်မိသဖြင့် ကျိုးကျနေသော ကိုင်းဖျားကိုင်းနားများက မြင်မကောင်းအောင် ရှုပ်ပွနေကြ သည်။ ကတ္တရာလမ်းသည် အမှိုက်သရိုက်များဖြင့် ရုပ်ဆိုးအကျည်းတန်လျက်ရှိသည်။
သူကြည့်နေစဉ်မှာပင် အခြားရပ်ကွက်အတွင်းမှ ထွက်လာသော ကရိန်းကားအဝါကြီးတစ်စီးက မြင်ကွင်းထဲသို့ ဝင်လာသည်။ ကားကြီးက သူမြင်တွေ့ဖူးနေကျ ကရိန်းကားအမျိုးအစားပင်ဖြစ်သည်။ လူတစ်ယောက် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ထိုင်နိုင်ရုံ အခန်းကျဉ်းကလေးတစ်ခုပါသည်။ အထက်အောက်အတက် အကျလှုပ်ရှား၍ ရနိုင်သောလက်တံအရှည်ကြီးတစ်ခုပါသည်။
ထိုကရိန်းကားကြီးက လမ်းမပေါ်သို့ညွတ်ကျနေသော ပိတောက်ပင်များအောက်တွင် တုံ့ခနဲရပ်သွားသည်။ ကားပေါ်မှ လူနှစ်ယေက် ဆင်းလာကြသည်။ တစ်ယောက်သည် ဒရိုင် ဘာဖြစ်၍ တစ်ယောက်သည် အကူဖြစ်ရမည်ဟု သူတွေးလိုက်မိသည်။
ထိုနှစ်ယောက်က အကိုင်းအခက်ဝေ၀ဆာဆာဖြင့်ရှိသော သစ်တောအသေးစား ကလေးနှင့်တူသည့် ပိတောက်ပင်များကို ကြည့်ကာ လက်ညှိုးတထိုးထိုးနှင့်ရှိသည်။ ကရိန်း ကားကြီးများက လေးလံသောအရာ၀တ္ထုများအား ရွှေ့ရန်အတွက်သာ သုံးသည်ကို တွေ့ခဲ့ရ ဖူးသောသူက ထိုနှစ်ယောက်၏ လှုပ်ရှားမှုကိုကြည့်၍ အံ့သြနေမိသည်။ ပိတောက်ပင်များ အား အမြစ်မှထိုးကော်ဖြစ်ရန်အတွက်လားဟုပင် မဖြစ်နိုင်သည့်ကိစ္စအား တွေးလိုက်မိသည်။
သို့သော် သူ့အထင်တက်တက်စင်အောင် လွဲသွားခဲ့သည်။ သူစိတ်၀င်တစားကြည့်နေ စဉ်မှာပင် အကူဖြစ်ဟန်တူသောသူက ကရိန်းကားကြီး၏ လက်တံအဖျားဆီမှ လက်ငါး ချောင်း ပုံသဏ္ဍာန်ခွက်ကြီးအတွင်းသို့ ၀င်ထိုက်လိုက်သည်။ သူ့လက်ထဲ၌လည်း သစ်တုံးများ ဖြတ်ရာတွင် အသုံးပြုသည့်မော်တာတပ်လွှစက်တစ်လုံးအား ကိုင်ထားသည်။
ထိုသူခွက်ကြီးအတွင်း နေသားတကျဖြစ်သည်နှင့် ဒရိုင်ဘာက ကားစက်အားနှိုးလိုက် သည်။ ကရိန်းကားကြီးက ရေကြံကြီးတစ်ကောင် နှာမှုတ်လိုက်သကဲ့သို့ မီးခိုးလုံးကြီးမှုတ် ထုတ်ကာ တဝေါဝေါဖြင့် အသက်၀င်လာသည်။ လက်တံရှည်ကြီးက အထက်သို့တစ်စတစ်စ မြင့်တက်သွားသည်။ ခွက်ကြီးထဲမှ လူကို ကြည့်ရသည်မှာ လွှစက်ကြီးကတစ်ဖက်၊ သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ထိန်းထားရသည်ကတစ်ဖက်နှင့် အသည်းယားစရာကောင်းလှသည်။
ကရန်းကားကြီး၏ လက်တံမှာ မြင့်တက်သွားလိုက်၊ ဘယ်ညာယိမ်းသွားလိုက်ဖြင့် ပါးပြင်ထောင်နေသော မြွေဟောက်တစ်ကောင်နှင့် တူလှသည်။ လက်တံရှည်ကြီးက ပိတောက်ကိုင်းများနှင့် အနီးဆုံးနေရာတွင်ရပ်သွားသည်။ ခွက်ကြီးထဲမှလူက လွှစက်ကြီးကို အားနှင့်ဆွဲနှိုးလိုက်သည်။ အရောက်လက်နေသော လွှသွားများက တဗျီးဗျီးအသံပေးကာ စတင် လည်ပတ်လာကြသည်။
လွှကိုင်ထားသောသူက သူနှင့်အနီးဆုံး၌ရှိသော ပိတောက်ကိုင်းအား ဖြတ်ချလိုက် သည်။ ပိတောက်ကိုင်းနှင့် ကတ္တရာလမ်းရိုက်လိုက်သည့် "ဝုန်း" ဟူသော အသံက ပတ်၀န်း ကျင်တစ်ခုလုံးကို ကိုင်လှုပ်ပစ်လိုက်သည်။ ထိုအခါ ဒရိုင်ဘာက လက်တံရှည်ကြီးအား အခြားကိုင်းရှိရာသို့ ရွှေ့ပေးလိုက်သည်။ လွှကိုင်ထားသောလူက ထိုကိုင်အားလည်းဖြတ်ချ ပစ်လိုက်ပြန်သည်။ ဒရိုင်ဘာက အခြားကိုင်းဆီသို့ လက်တံရှည်ကြီးအား ရွှေ့ပေးလိုက်ပြန် သည်။ ထိုကိုင်းကိုလည်း လွှကိုင်ထားသောသူက ဖြတ်ချပစ်လိုက်ပြန်သည်။ ထို့နောက် တစ်နေရာပြီးတစ်နေရာ၊ တစ်ကိုင်းပြီးတစ်ကိုင်း။ တစ်ယောက်ရွှေ့ပေးလိုက်၊ တစ်ယောက်က ဖြတ်ချလိုက်။
ထိုအခါမှ သူ လုံးလုံးသဘောပေါက်သွားရတော့သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်သည်သစ်ပင် ချိုင်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။
......................................................................................................
မလေးရှားညသည် ထိန်ညီးနေသော မာကျူရီမီးတိုင်များအောက်တွင် ခံ့ညားစွာအ်ိပ် မောကျနေသည်။ ဘတ်စ်ကားအပြာကြီးက အိန္ဒိယလူမျိုး ဒရိုင်ဘာ၏ လက်ထဲတွင် နွားရိုင်း တစ်ကောင်ကဲ့သို့ ဒုန်းစိုင်းပြေးနေရသည်။ ကားစီးရသည်မှာ အဖုအထစ်မရှိသော လမ်းပေါ် မှာပင် ခယောင်းတောထဲ၌ လှည်းစီးရသကဲ့သို့ သူထင်မိသည်။ ဘင်္ဂလား၊ နီပေါ၊ ဗီယက်နမ်၊ မြန်မာ လူမျိုးစုံပါသောကားထဲတွင် အနံ့အသက်က စူးရှမွန်းကျပ်၍ အသက်ရှူရန်ပင် ခက်လှသည်။ ခုံခြောက်ဆယ်ခန့်ပါသော ကားပေါ်တွင် လူပေါင်းတစ်ရာခန့် တင်လာသဖြင့် ကားကြီးက စိတ်ဆိုးနေဟန်ရှိသည်။
တစ်ချို့ ဖုန်းပြောနေကြသည်။ တစ်ချို့က သီချင်းအကျယ်ကြီးဖွင့်၍ နားထောင်နေ ကြသည်။ တစ်ချို့က ခုံနောက်မှီကို အားပြုကာ အိပ်ငိုက်နေကြသည်။ ကားကြီးက လမ်းမ ပေါ်တွင် ကဆုန်စိုင်းလျက်ရှိသည်။ သူ့မှာ အထက်ကတန်းကိုကိုင်ရင်း ဘုရားတနေရသည်။
ဘုရားသာ တနေရသည်၊ သူ့စိတ်က အဆောင်သို့ မြန်မြန်ပြန်ရောက်ချင်လှပြီ။ သည်နေ့ မလေးသို့ သူနှင့်အတူတက်လာသော ညီဝမ်းကွဲတစ်ယောက် နေမကောင်းသဖြင့် အဆောင်မှာ ကျန်နေခဲ့သည်။ မနေ့ကတည်းက အလုပ်ဆင်းပြီး အဆောင်ပြန်ရောက်သည် နှင့် တအင်းအင်းဖြစ်နေရှာသဖြင့် အိမ်မှ ထည့်ပေးလိုက်သော ဆေးတစ်ချို့တိုက်ကာ ချော့မော့၍ ထားခဲ့ရသည်။
ထားသာပစ်ခဲ့ရသည်။ သူ့စိတ်ထဲ၌ တစ်နေ့လုံး တထင့်ထင့် ဖြစ်နေခဲ့မိသည်။ မထားခဲ့၍လည်းမဖြစ်။ တိုင်းတစ်ပါးမှာ လူတစ်ယောက်အား ထိုင်ပြီး စောင့်ရှောက်နေရလောက်အောင် ကံတရားက သူတို့ကို မျက်နှာသာမပေးခဲ့။
သူတို့ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် မလေးရှားသို့ရောက်သည်မှာ သုံးလခန့်ရှိပြီ။ ညီအစ်ကို နှစ်ယောက်စလုံး အကြွေးစနစ်ဖြင့် ရောက်လာကြခြင်းဖြစ်သည်။ ရောက်စက နှစ်ယောက် စလုံး အိမ်လွမ်းစိတ်ဖြင့် မစားနိုင်၊ မသောက်နိုင်ဖြစ်မိကြသေးသည်။ တစ်လခန့်ကြာတော့ အကြီးဖြစ်သောသူက နေတတ်ထိုင်တတ်ရှိလာခဲ့သည်။ သူ့ညီကတော့ မျက်ရည်နှင့်မျက်ခွက် ပြတ်သည်မရှိ။ အိမ်နှင့် မခွဲစဖူးခွဲခဲ့ရသဖြင့် လူးလိမ့်နေအောင် ခံစားနေရသည်။
ရောက်စဆိုတော့ ထွက်သမျှလစာက အေးဂျင့်လက်သို့ ထိုးအပ်နေရသည်။ လက်ထဲ တွင် စားစရိတ်နှင့် မာကြောင်းသာကြောင်း ဖုန်းဆက်ဖို့လောက်သာကျန်သည်။ သူတို့ အရင် ရောက်နှင့်နေသော ရွှေမြန်မာတွေက ဖုန်းတစ်ယောက်တစ်လုံးဖြင့် ဘဝမေ့နေကြပြီ။ ဤတွင် သူ့ညီဝမ်းကွဲလေးက တစ်စခန်းထလာသည်။ ဖုန်းကိုင်ချင်လာသည်။ အကောင်းစားကြီး မဟုတ်တောင် ဖုန်းတစ်လုံးတော့ မဖြစ်မနေ ဝယ်ပေးဖို့ပူဆာသည်။
ညီငယ်၏ဆန္ဒအား ဖြည့်စွမ်းပေးချင်သည့်စိတ်က သူ့အား ကိုရဲနိုင်နှင့်တွေ့ဆုံရန် အကြောင်းဖန်လာသည်။ ကိုရဲနိုင်ဆိုသည်က သူတို့အလုပ်သမားများနှင့် မလေးအေးဂျင့် ကြားထဲမှ ပြဿနာများကို ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းပေးနေသော မြန်မာပွဲစား။
မုတ်ဆိတ်မွေးကလေး လက်နှစ်လုံးခန့်ဖြင့် အမြဲသပ်သပ်ရပ်ရပ် နေတတ်သူဖြစ်သည်။ စကားပြောလျှင် ခေါင်းကိုညိတ်ကာညိတ်ကာဖြင့် သူ့ကိုယ်သူ ယုံကြည်မှုအပြည့်ရှိသူဖြစ် သည်။ သူဌေးပေးထားသော နောက်ဆုံးပေါ် ကားအကောင်းစားကြီးကိုလည်း ပိုင်ထားသေး သည်။ အိမ်ထောင်မရှိသူ။ မြာစွံသူ။ မလေးနိုင်ငံသားတစ်ယောက်နှင့်ပင် လွဲမှားရလောက် အောင် နှံ့စပ်ကျွမ်းကျင်သူ။
ထိုနေ့က ကိုရဲနိုင်နေထိုင်သော တိုက်ပုကလေးသို့ သူရောက်သွားတော့ ညဉ့်နက် လှပြီ။ တိုက်ကလေးထဲမှ မီးရောင်မှိန်မှိန်ကလေးက မှန်တံခါးများကိုထွင်းကာ အပြင်သို့ ရပ်ထားသော ကားကလေးကိုမြင်သည်နှင့် တိုက်ပုကလေးထဲတွင် ကိုရဲနိုင်ရှိနေကြောင်း သူသိလိုက်သည်။
လူရိပ်လူယောင်တွေ့မလားဟူသော အတွေးဖြင့် သူခဏရပ်ကြည့်နေမိသေးသည်။ တိုက်ပုကလေးက အချိန်အတော်ကြာသည်အထိ ငြိမ်နေဆဲ။ လူခေါ်ဘဲလ်ကို နှိပ်သင့် မနှိပ်သင့် သူစဉ်းစားမိသေးသည်။ ကိုရဲနိုင်က ညဘက်များတွင် ကောင်းကောင်းအနားယူ တတ်ကြောင်း သူသိထားသည်။
သူ လူခေါ်ဘဲလ်ကို နှိပ်လိုက်သည်။ စမ်းရေစီးသကဲ့သို့ ညင်သာသောဘဲလ်သံကလေး က တိုက်ပုကလေးအပြင်သို့ စိမ့်ထွက်လာသည်။ နောက်တစ်ခါ ထပ်နှိပ်လိုက်သည်။ ဘဲလ်သံက သာတောင့်သာယာ ထွက်၍လာပြန်သည်။ တိုက်ကလေးကတော့ ငြိမ်သက် နေဆဲ။ နောက်ဆုံးအကြိမ်နှိပ်ရန် သူလက်ရွယ်လိုက်စဉ်မှာပင် တိုက်ပုကလေးထဲမှ မီးက ဖျတ်ခနဲလင်းလာပြီး တံခါးပွင့်လာသည်။
''ဘယ်သူလဲ''
ကိုရဲနိုင်၏အသံက လုံးလုံးထွေးထွေးနှင့် ဖြစ်သည်။
''ကျွန်တော်ပါ၊ ထွန်းမောင်''
ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းတွင် ပဝါပိုင်းလေးတစ်ခုသာ ပတ်ထားသော ကိုရဲနိုင်အား ရှက်ရွံစွာကြည့်ရင်း သူဖြေလိုက်သည်။
''ဟို၊ ကျွန်တော် ပိုက်ဆံသုံးရာလောက် ကြိုထုတ်ချင်လို့''
''ကျွတ်''
သူအရဲစွန့်၍ ပြောချလိုက်တော့ ကိုရဲနိုင်ပါးစပ်က စုပ်သံတစ်ချက်ထွက်လာသည်။ ကိုရဲနိုင်က ပွယောင်းယောင်းဖြစ်နေသော သူ့ဆံပင်ကို လက်နဲ့ထိုးကာ နောက်သို့သပ်တင်လိုက်သည်။
''မင်းတို့အကြွေးတောင်မကျေသေးတာ၊ ငါက ဘယ်လိုထုတ်ပေးရမလဲ''
လက်ရှိဖြစ်နေသော ကိစ္စအား မုသားနည်းနည်းစွက်ကာ သူပြောပြလိုက်သည်။ သူ့စကားဆုံးချိန်တွင်ကြည့်သော ကိုရဲနိုင်၏အကြည့်ကို သူကောင်းကောင်း သဘောပေါက် လိုက်သည်။ မင်းတို့တောသားတွေ ရူးပဲရူးနိုင်လွန်းတယ်ဆိုတဲ့ အကြည့်မျိုး။
''ခဏစောင့်''
ကိုရဲနိုင်က ခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောကာ သူ့အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ ဟနေသော တံခါးမှတစ်ဆင့် ကိုရဲနိုင်အခန်းထဲမှ အစိမ်းနုရောင်မီးရောင်ကလေးကို လှမ်းမြင်နေရသည်။
“ကိုကြီးကလည်း…ခစ်…ခစ်”
အမှတ်မထင်ကြားလိုက်ရသော ညုတုတုရယ်သံကြောင့် သူ့မျက်လုံးတို့ကဟနေသော တံခါးဆီသို့ရောက်သွားသည်။
“ဟင်...မြနှင်း”
ထင်မှတ်မထားသော မြင်ကွင်းကြောင့်သူ့ပါးစပ်မှ အာမေဍိတ်သံထွက်သွားရသည်။ မြနှင်းသည်အခန်းထဲကို ဘယ်လိုရောက်နေတာလဲ။ သူမဖြေရခင်မှာပင် ကိုရဲနိုင်ကအခန်းထဲ မှထွက်လာသည်။
“ရော့”
ကိုရဲနိုင်ထိုးပေးသော ပိုက်ဆံသုံးရာကိုယူလိုက်သော သူ့လက်များကတုန်ယင်နေကြ သည်။ အဆောင်ကိုပြန်ရောက်တော့ သူတော်တော်နှင့်အိပ်မပျော်။ မြနှင်းအကြောင်းစဉ်းစာ နေမိသည်။
မြနှင်းသည် လှသည်။ သွက်သည်။ ရယ်လိုက်လျှင် ပေါ်ပေါ်လာတတ်သော ပါးချိုင့် လေးနှစ်ဖက်က တစ်ခါမြင်ဖူးရုံဖြင့် မှတ်မိနေစရာကောင်းသည်။ အလုပ်ထဲမှာမှမဟုတ်လျှင် အမြဲတမ်းမြန်မာ၀တ်စုံကလေးနှင့်သာ နေတတ်သူကလေးဖြစ်သည်။ ယခုမူ မြနှင်းသည် ညအိပ်၀တ်စုံပါးလျလျကလေးနှင့်ဖြစ်သည်။
မြနှင်းကမြစ်၀ကျွန်းပေါ်ဘက်က ရွာကလေးတစ်ရွာမှဖြစ်သည်။ သူတို့ထက်သုံးလခန့် စောကာ မလေးရှားသို့ရောက်နေသူကလေးဖြစ်သည်။ သူတို့ရောက်ပြီး တစ်လခွဲခန့်တွင် မြနှင်းအဖေဆုံးပြီးဟူသော သတင်းရောက်လာသည်။ မြနှင်းရွှေတောင်ကြီးပြိုသွားသည်။ လုပ်အားခကလေး အေးဂျင့်ပေးနေရစဉ်မှာပင် အိမ်ကအဖေ့အသုဘအတွက် ငွေလိုလာ သည်။ ထို့အကြောင်းများက အများပြောစကားများကို တစ်ဆင့်ပြန်ကြားရခြင်းဖြစ်သည်။
ယခုတော့ ထိုလှသော၊ သွက်သော မြနှင်းသည် ကိုရဲနိုင်အခန်းထဲရောက်နေသည်။ အဖေ့အသုဘမြေမြှုပ်ဖို့အတွက် မြနှင်းကသူမဘ၀ကို အရင်းမြေမြှုပ်ပစ်လိုက်သည်ဟု အကြောင်းသိတွေက ပြောကြသည်။
“မြနှင်းက ကိုးဆယ်ကိုးယောက်မြောက်”
ပျက်ရယ်ပြုသော စကားသံများက သူ့နားနှင့်မဆံံ့အောင်ကြားနေရသည်။ တိုင်းတစ်ပါး တွင်ငွေသည် အမျိုးကောင်းသမီးလေးများအား မီးလောင်တိုက်သွင်းသည့် အဓိကတရားခံ ဖြစ်သည်ဟု သူကတစ်ထစ်ချမှတ်ယူထားသည်။
အဆောင်နှင့်မလှမ်းမကမ်းသို့ ကားထိုးရပ်လိုက်တော့ သူ့ထက်ငါတို့းဝှေ့၍ ဆင်းကြ သည်။ သူထမင်းဘူးကလေးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကာခြေလှမ်းများကို ခပ်သွက်သွက် လှမ်းလိုက်မိသည်။ မလေးလူမျိုးအများစု နေထိုင်သော ရပ်ကွက်ကလေးသည် အိပ်မောကျ နေပေပြီ။ လမ်းဘေးကခရေပင်အပုကလေးများဆီမှ ခရေပန်းရနံ့ကနှာခေါင်းထဲသို့ ခပ်သင်း သင်း၀င်လာသည်။ သူယခုမှလေကို တဝြကီးရှူသွင်းပစ်လိုက်သည်။
အဆောင်အား ထိပ်တိုက်မြင်ရသည့်လမ်းအတိုင်း သူကွေ့၀င်လိုက်သည်။ အဆောင် ရှေ့တွင် ကားတစ်စီးကရှေ့ခန်းတံခါးများကိ ဖွင့်ကာရပ်ထားသည်။ ရှေ့ဖုံးပေါ်တွင် ကိုရဲနိုင်က အကျီင်္ရင်ဘတ်ကွဲဖြင့် ခပ်ထွေထွေထိုင်နေသည်။ ကားထဲမှအင်ဒိုနီးရှားအဆိုတော် ဝါလီ၏ကျာရီဂျိုဒိုသီချင်းသံက ခပ်အုပ်အုပ်ကလေးခထွက်လာနေသည်။
“ထွန်းမောင်”
ကားကလေးကိုပတ်၍ အဆောင်ထဲသို့၀င်လိုက်စဉ် ကိုရဲနိုင်ကခေါ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုရဲနိုင်အသံ့က တစ်စုံတစ်ခုကို အလိုမကျသည့်အသံမျိုး။ သူအထိတ်တလန့်ဖြစ်သွားမိ သည်။ နေမကောင်းသဖြင့်ထားခဲ့ရသော ညီဖြစ်သူဆီသို့စိတ်ရောက်သွားပြီး လူကထူပူ သွားသည်။
“ငါ့ အိုင်စီကတ်ပျောက်သွားပြီ”
ကိုရဲနိုင်ကပြောပြောဆိုဆို ကားအဖုံးအားလက်သီးနှင့် တစ်ချက်ထုလိုက်သည်။ ကိုရဲနိုင်မှာ အိုင်စီကတ်ရှိတာသူသိသည်။ ကိုရဲနိုင်သည်မလေး၌ ဆယ်စုနှစ်တစ်စုကျော် ကြာပြီးဖြစ်၍ အကပ်အရပ်ကောင်းသဖြင့် နိုင်ငံသားကတ်ဟုခေါ်သော အိုင်စီကတ်ရထား သည်။ ယခုထိုအိုင်စီကတ်ပျောက်သွားပြီးဆိုသောကြောင့် သူအံ့အားသင့်မိသည်။
“မင်းညီရဲ့ဖုန်းလည်းပါသွားတယ်”
“ဗျာ”
သူအဆောင်ထဲသို့မြန်နိုင်သမျှ မြန်အောင်၀င်သွားလိုက်မိသည်။ သူတို့နေရသော နှစ်ယောက်အိပ်ခုတင် အေ့ပ်ါထပ်တွင် သူ့ညီကစိတ်ပျက်အားလျော့စွာခွေနေသည်။ သူကမမေးမီမှာပင် သူ့ညီကနောင်တရသည့်အမူအရာဖြင့် ပြောပြလာသည်။
သည်ကနေ့အဆောင်သို့ ကိုရဲနိုင်ရောက်လာသည်။ သူ့ညီနှင့်ကိုရဲနိုင်စကားပြောနေစဉ် ကိုရဲနိုင်က သူ့၌ပါလာသော အရက်ပုလင်းအားဖွင့်သည်။ အစတော့သူ့ညီက ငြင်းသေးသည် ဟုဆိုသည်။ ငြင်းမရသည့်အဆုံး နည်းနည်းနည်းနည်းနှင့် တစ်ပုလင်းကုန်သွားသည်။ ကိုရဲနိုင်က နောက်တစ်လုံးသွား၀ယ်သည်။ ထိုအချိန်တွင် အလုပ်တွင်အိုင်တီမဆင်းဘဲ ပြန်လာသည့်ရန်ကုန်သား ကိုမောင်ကြည်ပြန်ရောက်လာသည်။ သို့နှင့်သူတို့ဝိုင်းက လူသုံးယောက်ဖြစ်သွားသည်။ ထိုပုလင်းကုန်သွားသောအခါ ကိုရဲနိုင်က နောက်တစ်လုံးသွား ၀ယ်ပြန်သည်။
ထိုတစ်လုံးကုန်သွားချိန်မှာတော့ လူတွေကခပ်ထွေထွေဖြစ်လာကြသည်။ သီချင်းလေး ဘာလေးဖွင့်ကွာဟု ကိုရဲနိုင်ကဆိုသဖြင့် သူ့ညီကဖုန်းကလေးထုတ်ကာ သီချင်းဖွင့်သည်။ လိုက်ဆိုကြသည်။ ခဏကြာတော့ သူ့ညီကဝိုင်းထဲတွင်ပင် မှောက်သွားသည်။ အချိန်အတော်ကြာမှ ပြန်နိုးလာတော့ ဖုန်းကမရှိတော့။ ကိုမောင်ကြည်ရော ကိုရဲနိုင်ကပါ မှောက်နေကြပြီ။ နှစ်ယောက်စလုံးကို နှိုးပြီးရှာတော့ ကိုရဲနိုင်ပိုက်ဆံအိတ်က ကိစ္စမရှိ။ ထိုအထဲတွင် ကိုရဲနိုင်က သူ့အိုင်စီကတ်ပါသွားသည်ဟုဆိုသည်။ ဤတွင် ကိုရဲနိုင်ပွဲကြမ်း တော့သည်။ သုံးယောက်တွင် နှစ်ယောက်ကပစ္စည်းပျောက်၍ တစ်ယောက်ကဘာမှ မပျောက်ဟုဆိုကာ ကိုမောင်ကြည်အားယိုးစွပ်တော့သည်။
အသက်ငါးဆယ်ကျော်နေပြီဖြစ်သော ကိုမောင်ကြည်သည် သူ့သားလောက်သာရှိ သော ကိုရဲနိုင်၏အထိုးအကြိတ်ကို ခံရတော့သည်။ ထိုးကြိတ်ရုံနှင့်မပြီး။ နောက်ဆုံးရဲခေါ်၍ ထည့်လွှတ်လိုက်သည်။
အဆောင်ရှေ့ကားထဲမှ သီးချင်းသံကတစ်စတစ်စ ကျယ်လာသည်။ ကိုရဲနိုင်၏သံသေး သံကြောင် အော်ဟစ်သံကသီချင်းသံနှင့်ရော၍ ထွက်လာသည်။
“ရဲနိုင်က ဒီလိုလုပ်စားနေတာကြာပြီ”
သူတို့ထက် နှစ်နှစ်ခန့်စောရောက်နေသော ပဲခူးဘက်မှကို၀င်းလွင်က ပြောလာခြင်း ဖြစ်သည်။
“သူက ငါတို့အပေါ်က မသိမသာရိတ်လို့ရရင်ရိတ်။ မရရင် ဒီလိုအကြံအဖန်ရှာပြီး ရိတ်တာ။ ဘဏ်ကတ်လုပ်တော့လည်းရိတ်။ ရေဖိုးမီးဖိုးပေးတော့လည်းရိတ်။ ရက်မှန်ကြေး ပေးတော့လည်းရိတ်။ အိုတီကြေးပေးတော့လည်းရိတ်။ ဒီလိုရိတ်လာတာကြာပြီ”
ကို၀င်းလွင်က ဆက်မပြောနိုင်တော့သလိုမျိုးနှင့် သူ့စကားကိုရပ်ပစ်သည်။
“ကျွန်တော် အေးဂျင့်ကိုပြောမယ်ဗျာ”
သူ့အသံက ဒေါသသံဖြစ်သည်။ မခံမရပ်နိုင်လွန်း၍သာ သူပြောလိုက်မိခြင်းဖြစ်သည်။ အေးဂျင့်နှင့်စကားပြောရလောက်အောင် သူ့ဘက်ကလည်လည်၀ယ်၀ယ် ရှိလှသည်မဟုတ်။
“အေးဂျင့်ကို ပြောလည်းမရဘူးထွန်းမောင်၊ ရဲနိုင်ကနတ်နေကိုင်း”
“ဗျာ”
“ရဲနိုင်က နတ်နေကိုင်းလို့။ သစ်ပင်များချိုင်ရင် မဖြစ်မနေချန်ထားရတဲ့ကိုင်းလေ”
ကို၀င်းလွင်က သူ့စကားကိုအဆုံးသတ်ပြီး အခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်သွားသည်။ သူတို့ အခန်းကလေးက အချုပ်ခန်းတစ်ခုနှင့်မခြား ချောက်ချားဖွယ်ပြန်ဖြစ်သွားသည်။ သူဦးနှောက် ကိုခပ်မြန်မြန်အလုပ်ပေးလိုက်သည်။ ကျေနပ်လောက်သော အနေအထားရောက်မှ အခန်းအပြင်သို့ထွက်လိုက်သည်။
သူအဆောင်ရှေ့ရောက်တော့ ကိုရဲနိုင်က လူမှန်းသိရုံကလေးသာရှိတော့သည်။
“ကိုရဲနိုင်၊ ကျွန်တော် ကိုမောင်ကြည်နဲ့တွေ့ချင်တယ်။ သူရှိတဲ့နေရာပို့ပေးပါ”
သူကပြောပြောဆိုဆို ကားထဲ၀င်ထိုင်လိုက်သည်။ ကိုရဲနိုင်ကသူ့အား နားမလည် သလိုဖြင့်ကြည့်ကာ ကားထဲ၀င်ထိုင်ရင်းမေးသည်။
“မင်းက ဘာလုပ်မလို့လဲ”
“သူ့ကို မေးစရာရှိလို့ပါ”
ကိုရဲနိုင်က ကားစက်ကိုနှိုးလိုက်ပြီး အဆောင်ရှေ့မှ အရှိန်နှင့်ဆောင့်ထွက်လိုက်သည်။ ကားလမ်းပေါ်တွင် သူတို့ကားကလေးမှအပ အားလုံးရှင်းလင်းနေသည်။ ကားကကျည်တစ် တောင့်ပမာ မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပြေးနေသည်။ ကိုရဲနိုင်က မျက်လုံးကိုအနိုင်နိုင်ဖွင့်ရင်းမာင်းနေသည်။ ကားမီးရောင်စူးစူး၏ အလင်းထဲတွင် ရှေ့ကိုက်တော်တော်ဝေးဝေးကို လှမ်းမြင်နေရသည်။ သူသတိကြီးကြီးဖြင့်ပတ်၀န်းကျင်ကို အကဲခတ်၍လိုက်ပါလာခဲ့သည်။
ကာကလေးက တံတားကြီးတစ်ခုပေါ်သို့ ဖြတ်တက်လိုက်ချိန်တွင် ကိုရဲနိုင်ကိုင်ထား သောစတီယာရင်တိုင်းအား ရုတ်တရက်သူဆွဲချပစ်လိုက်သည်။ ကိုရဲနိုင် အံ့အားသင့်ပြီး ကြောက်အားလန့်အားအော်လိုက်စဉ်မှာပင် ကားကလေးကတံတားနံရံကြီးအား အရှိန်နှင့်၀င် ဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။
......................................................................................
သူငယ်စဉ်ကျောင်းပိတ်ရက်များက အဖေနှင့်အတူ ယာတောထဲသို့လိုက်သွားခဲ့ဖူး သည်။ သူကအရိပ်ကောင်းကောင်းသစ်ပင်ရိပ်တွင် ကစားနေစဉ် အဖေကယာစည်းရိုးမှ သစ်ပင်တွေကို ချိုင်ချနေသည်။ သူရှိနေသောအပင်ရိပ်သို့ အဖေရောက်လာချိန်တွင် သူကသစ်ပင်တွေကို လက်ညှိုးထိုး၍ မေးခဲ့ဖူးသည်။
“အဖေ၊ ဟိုးအထက်ဆုံးကိုင်းတွေကို ဘာလို့ချန်ထားတာလဲဟင်”
သူကအဲသည်လိုမေးတော့ အဖေကသဘောကျစွာရယ်သည်။
“အဲဒီကိုင်းက ချိုင်လို့မဖြစ်ဘူးသားရဲ့၊ အဲဒါ နတ်နေကိုင်း။ မချိုင်ကောင်းဘူး”
ထိုစဉ်ကသစ်ပင်ချိုင်ခြင်းကို သူ့ဘ၀တွင် ပထမဆုံးကြုံခဲ့ဖူးခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့စိတ် ထဲတွင်လည်း သစ်တစ်ပင်၏ခေါင်းကိုင်းသည် နတ်နေကိုင်းဖြစ်၍ မချိုင်ကောင်းသောကိုင်း ဟူ၍ မှတ်ထားမိခဲ့သည်။
ယခု သူ၏မြင်ကွင်းထဲတွင် လူနှစ်ယောက်သစ်ပင်ချိုင်နေကြပြန်သည်။ သို့သော် ထိုလူနှစ်ယောက်ကတော့ သူ့အဖေလိုမဟုတ်။ ပိတောက်ပင်များအား မည်သည့်ကိုင်းမှ မချန်ဘဲလုံး၀တုံးတိ ချိုင်ပစ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ လမ်းမပေါ်သို့ကိုင်းကျနေသော အဖျားများ ကလည်း ထိုကဲ့သို့ချိုင်ချပစ်မှသာ အန္တရာယ်ဖြစ်စေမှုမှ ကင်းဝေးစေလိမ့်မည်ဖြစ်သည်။
အဖေကတော့ နတ်နေကိုင်းကို မချိုင်ကောင်းဘူးဟု ပြောခဲ့သည်။ ယခုလူနှစ်ယောက် ကတော့ နတ်နေကိုင်းဆိုသည်ကို မသိ၍ဘဲလားမပြောတတ်။ အကုန်ချိုင်ချပစ်နေသည်။ သိသိကြီးနှင့်ချိုင်ချနေခြင်းလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်လမ်းမပေါ်တွင် အန္တရာယ် ကင်းစင်သွားတာ သေချာပါသည်။
သူသည်လည်းကိုရဲနိုင်ဟူသော နတ်နေကိုင်းအား ထိုနည်းတူစွာချိုင်ချပစ်ခဲ့သည်။ ထို့အတွက် သူနှင့်ဘ၀တူ အလုပ်သမားများ ဘေးဒုက္ခအပေါင်းမှ ကင်းစင်သွားခဲ့ကြသည်။
အဖေကတော့ ထိုလုပ်ရပ်အတွက် အပြစ်တင်ကောင်းတင်ပါလိမ့်မည်။ သူကတော့ နတ်နေကိုင်းအားချိုင်ချပစ်လိုက်ဖို့ သူ့ခြေထောက်နှစ်ဖက်ပေးလိုက်ရသည်ကို တန်သည်ဟု တထစ်ချယုံကြည်ပါသည်။
လူခါး
(မဟေသီမဂ္ဂဇင်း၊2012)y
အမေက ထိုင်းမှာ
အဖေက မလေးရှားမှာ
လေယာဉ်ပျံကြီးနဲ့ ပြန်လာမယ်ဆိုလို့ မျှော်နေတာ
ရောက်မယ့် ရောက်လာတော့ “ဗုံး” တွေ ။
Pa Van Duh သို့
#လူခါး
၂၀၂၃-၀၃-၃၁၊နံနက်-၀၂:၅၈၊ဂျပန်
(၁)
ဝတ္ထုမရေးဖြစ်တာ ကြာပြီ။ ဝတ္ထုရေးမည်ကြံလိုက်တိုင်း ကျွန်တော့်ဝတ္ထုများကို ဖတ်ဖူးသူတို့၏ ပြောစကားများက နားထဲ ပြန်ပြန်ဝင်လာတတ်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။
‘မင်းဝတ္ထုတွေကလည်း မင်းသမီးလည်း မပါဘူး။ ပြီးတော့မွဲတဲ့အကြောင်း၊ ဒုက္ခရောက်တဲ့အကြောင်း၊ အနိုင်ကျင့်ခံရတဲ့အကြောင်းတွေချည်းပဲ။ဝတ္ထုဆိုတာ ရေခဲရေတစ်ခွက် လည်ချောင်းထဲ လောင်းထည့်လိုက်သလို အေးခနဲ ဖြစ်သွားမှ ကြိုက်တာကွ’
သို့နှင့် ကျွန်တော့်မှာ ရေးမည်ဟန်ပြင်ထားသည့် ဝတ္ထုတို့ကို ရပ်ပစ်ခဲ့ရတာ်ချည်း ဖြစ်သည်။ ယခုတော့ ကျွန်တော် ဝတ္ထုရေးတော့မည်။ စာရေးစာပွဲမှာ ထိုင်မိပြီ။ စာရေးစာပွဲတဆို၍အကောင်းစား စားပွဲကြီးမဟုက်။ အင်းစိန် ရွာမထဲက လက်သမားဆရာဆီမှ ဝယ်လာခဲ့သော လေးထောင့်ငါးရာတန်အထပ်သား စားပွဲပုကလေးဖြစ်သည်။ သို့သော် ၊ကိစ္စမရှိ။ စားပွဲက အဓိကမဟုက်။ ဝတ္ထုပြီးမြောက်ဖို့က အဓိက။
ယခု ဝတ္ထုကို ဖက်ကာ ကျွန်တော်ဝတ္ထုကိုဖတ်ဖူးသောသူတို့ ‘ ကျွန်တော်ရေးတာမှ ဟုက်ပါလေစ’ ဟုအံအားသင့်သွား စေရမည်။ယခင်က ‘မင်းဝတ္ထုတွေဖတ်ရတာ ဘာမှမရဘူး’ ဟု ဆိုခဲ့သူတို့ ယခုဝတ္ထုကို ဖတ်ကာ တလုံးတခဲကြီး ရသွားစေရမည်။ ‘မင်းဇာတ်ကောင်တွေကလည်း ကျောမွဲလူတန်းစားတွေချည်းပဲ’ ဟု ဆိုသူတို့အဖို့ ယခုဝတ္ထုထဲမှ ကျွန်တော့်ဇာတ်ကောင်တွေကိုကြည့်ကာ ဘာလူတန်းစားဟုပင် ပြော၍ရတော့မည်မဟုက်။ အဲ့သည်လောက်ထိ ဖြစ်သွားစေရမည်ရေးကို ရေးရတော့မည်။
ရေးတော့မည်ဆိုမှ သူတို့ပြောသော စကားများကို သတိရမိပြန်သည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ကျွန်တော်လည်း ကားအကောင်းစားကြိးစီး၊ နိုက်ကလပ်သွား၊ ပန်းကုံးစွပ်၊ အထင်ကရ ကရိတ်မန်းကြီးကဲ့သို့ နေထိုင်စားသောက်သည့် ဇာတ်ကောင်များ ပါဝင်မည့် ဝတ္ထုများကို ရေးချင်ပါသည်။ သို့သော် ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ကမှ မွဲနေပါလျှင် ကျွန်တော်ဖန်တီးသော ဇာတ်ကောင်တို့သည်လည်း အဘယ်မှာလာ၍ ချမ်းသာနိုင်လိမ့်မည်နည်း။ ဝတ္ထုဆိုတာ ကိုယ်ပိုင်တွေ့ကြုံရတာကို ဖန်တီးပြုလုပ်မှုနည်းနည်းဖြင့် ပေါင်းစပ်ပြုလုပ် ထားသည့် အနုပညာပစ္စည်းဟု ဆိုကြသည်။ ဝတ္ထုတွင် ဇာတ်လမ်းပါရမည်။ ဇာတ်ကွက်ပါရမည်။ အဖိ၊ အဖော့၊ အတင်၊ အချ ပါရမည်။ ‘မပြောနဲ့ပြ’ ဟု ဆိုကြသည်။ နောက်ဆုံးဇာတ်သိမ်းလိုက်ချိန်တွင် လက်ထဲကစာအုပ် လွတ်ကျသွားရမည်ဟု ဆိုကြသည်။
ကျွန်တော်ကတော့ ကျွန်တော့ဝတ္ထုတို့ကို ဖတ်လိုက်မိလျှင် နိဗ္ဗာန်ရောက်သွားနိုင်လောက်အောင် သိမြင်ပွင့်လင်းသွားလိမ့်မည်ဟုတော့ အာမဘန္တေ မခံရဲသည်က အမှန်။ ကျွန်တော်ကိုယ်၌ကပင် ဘယ်ဝတ္ထုတိုသင်တန်း၊ ဘယ်ဝတ္ထုတိုကျောင်းဆင်းမှ မဟုက်သည့်နည်းတူ ကျွန်တော့်ဝတ္ထုများကလည်း ဆိုက္ကားသမားများမှပေးသော၊ ကုန်တင်ကုန်ချ အလုပ်သမားများမှ ပေးသော၊ အဖိနှိပ်ခံ လူတန်းစားများမှ ပေးသော ဝတ္ထုတိုများချည်းသာ ဖြစ်၍နေသည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ကျွန်တော့်ဇာတ်ကောင်တွေကို ဘရပ်ပစ်တို့ စီရော်နယ်ဒို တို့ စီးသော ကားများပေါ်တွင် နန်းခင်ဇေယျာတို့ ချစ်စနိုးဦးတို့လို ချောမောသူများနှင့် တွဲစေကာ ရန်ကုန်မြို့ကြီးတွင် ရှော့ပင်းထွက်စေချင်ပါသည်။
သို့သော် ကျွန်တော်မရေးနိုင်။ အခြားနိုင်ငံများမှာ ဝတ္ထုများကို မှီးကာ ရေးသားရလောက်အောင်လည်း ကျွန်တော်၏ အရည်အချင်းမှာ“ဣတိပိသော ဘဝဝါ” လောက်သာရှိသဖြင့် ဘယ်လိုမှ မတတ်နိုင်။ ယခုတော့ ထိုသို့သော အခက်အခဲတွေကို ကျော်လွှားဖို့ ကျွန်တော်ကိုယ်ပိုင် ဇာတ်ကောင်တွေ့ထားပြီး။ ကျွန်တော်ရေးတော့ မည်။ ကျွန်တော်၏ ယခင်ဝတ္ထုများတုန်းကလို ဘာလူတန်းစား ညာလူတန်းစားဟု ခေါင်းစဉ်တပ် အပြစ်တင်၍ ရတော့မည်မဟုက်။ပါးချိုင့်ကလေးနှစ်ဖက်နှင့် တင် ရင် ဖွံ့ထွားပြီး ကြေးရတက်ဖြစ်ကာ ကိုယ်ပိုင်ကားမောင်းသည့် မင်းသမီးမျိုးလည်း ရမ်းကျိတ်ပြီး ထည့်စရာမလိုတော့။ ကျွန်တော် မဝတ်ဖူးသည့် သိန်းကျော်တန်အဝတ်အစားများ လည်း ကျွန်တော့်ဇာတ်ကောင်များအား ဝတ်ခိုင်းစရာ မလိုတော့။ ယုတ်စွအဆုံး ကျွန်တော့်ဇာတ်ကောင်သည် ဘာလုပ်စားပါသည်ဟုပင် ယုတ္ထိ ယုတ္ထံဖြစ်စရာများကို ထည့်သွင်းရေးပြစရာ မလိုတော့။ အကြောင်းမှာ ကျွန်တော့်ဇာတ်ကောင်သည် လူတစ်ယောက် မဟုက်သောကြောင့်တည်း။
(၂)
ကျွန်တော့်ဇာတ်ကောင်သည် ခွေးတစ်ကောင် ဖြစ်သည်။
ထိုကောင့်ကို ကျွန်တော်တွေ့ထားသည်မှာ ကြာပြီ။ တွေ့တွေ့ချင်း ထိုကောင့်နာမည်ကို အရင်ဆုံးစိတ်ဝင် စားမိလိုက်သည်။ ထိုကောင့်နာမည်က ‘ ရုပ်ဆိုး’ ။ လူတို့သည် မိမိတို့အိမ်၌ မွေးထားလေ့ရှိသော တိရ စ္ဆာန်များကို ဖြူဖွေး၊ ရွှေဝါ၊ ရန်လုံ၊ ခြံလုံ စသဖြင့် ချစ်စဖွယ် နာမည်များကိုသာ မှည့်ခေါ်လေ့ရှိသည်ကို တွေ့ခဲ့ရဖူးသော ကျွန်တော်က ထိုကောင်၏ နာမည်ကို ကြားလိုက်စကပင် စိတ်ဝင်စားသွားသည်။ ထိုကောင်၏ အသက်မှာ ခွေးတစ်ကောင်နေရမည့် သက်တမ်း၏ လေးပုံသုံးပုံခန့် ရှိပြီဟု ခန့်မှန်းရသည်။ ထိုကြောင့် ထိုကောင်သည် ခွေးအိုတစ်ကောင်ဖြစ်ကြောင်း ကျွန်တော်မပြောလည်းသိလောက်ပါပြီ။ ထိုကောင့်မှာ သွားများမရှိတော့။ ညာဘက်မျက်လုံးပေါ်မှ ကန့်လန့်ဖြတ်ဓားဒဏ်ရာ အမာရွတ်ကြီးကြောင့် ထိုကောင့်နာမည်မှာ ပို၍အသက်ဝင်လှ သည်။ အရောင်က အဝါရောင်၊ အရပ်က ပုသည်။ ထိုကောင်၏ လှုပ်ရှားမှုမှာ ဆယ်ထပ်တိုက်ပေါ်မှ ဟန်ဘာဂါစား ရသော ခွေးတစ်ကောင်ကဲ့သို့ တက်တက်ကြွကြွ မရှိ။
သို့သော် ထိုကောင်သည် အလွန် ဣန္ဒြေရသည်။ ကျွန်တော်ရေးမည့်ဝတ္ထုတွင် ထိုအကြောင်းက အဓိကကျောရိုး။ ခေါင်းစဉ်ကိုလည်း လှလှလေးပေးမည်။ ‘သည်မောင့် ဣန္ဒြေ’။ နှိပ်ပြီ။ ခေါင်းစဉ်ကအစ စာဖတ်သူကို ဖမ်းစားနိုင်တော့မည်။ ထို့နောက် ဝတ္ထုအဖွင့်ကို ရေးရမည်။ ဝတ္ထုတစ်ပုဒ်၏ အဖွင့်သည် မင်္ဂလာ စကားပြောမည့် ဘိတ်သိတ်ဆရာ၏ စကားကဲ့သို့ အလွန်အရေးကြီးကြောင်း ကျွန်တော်ဖတ်ထားဖူးသည်။ အချို့ကလည်း ဝတ္ထုတစ်ပုဒ်၏ အဖွင့်က စာဖတ်သူကို ရှေ့ဆက်ဖတ်ချင်လာအောင် ဆွဲဆောင်နိုင်မှု ရှိရမည်ဟု ဆိုကြသည်။ စဉ်းစားရင်း ၊ စဉ်းစားရင်း လီယိုတော်လ်စတွိုင်း၏ ‘စစ်နှင့် ငြိမ်းချမ်းရေး’ ဝတ္ထုကြီး၏ အဖွင့်က ခေါင်းထဲဝင်လာသည်။ ‘Eh bien, mon Prince’ ဆိုပြီး စထားသည်။ ဘာသာစကားမှန်းမသိ။ အင်္ဂလိပ်စကားတော့ မဟုတ်။ သို့သော် ထိုဝတ္ထုကြီးမှာ ဂန္တဝင် ဝတ္ထုကြီးဖြစ်သွားသည်။ ထိုအတိုင်း ဖွင့်ရမည်လား။ ထိုအတိုင်း ဖွင့်ရမည်ဆိုလျှင် ‘ကိန် -- ကိန်’ ဟု ရေးပြီး စလိုက်ရမလား။ မဖြစ်သေးဘူး ထင်ရဲ့။ ခေါင်းစဉ်ထဲမှာ ခွေးဆိုသည့် အသုံးအနှုန်းမပါပေမယ့် ‘ကိန် -- ကိန်’ ဟု ဖတ်လိုက်ရသည်နှင့် ‘ဟင်--ခွေးအကြောင်းကြီးပါကွာ’ ဟု တွေးကာ စာအုပ်ကို ပစ်ချလိုက်ကြမည်မှာ မလွဲ။ ဝတ္ထုထဲတွင် ခွေးက ဇာတ်ကောင်ဖြစ်ကြောင်း ဝှက်ထားရမည်။ စာဖတ်သူ သိ၍မဖြစ်။ ဇာတ်ကလွယ်လွယ်ရထားတာမဟုတ်။
ထိုအကောင့်အကြောင်းကို ရေးဖို့ကျွန်တော့်မှာ နှစ်လလောက် လေ့လာခဲ့ရသည်။ ထိုကောင်သည် စားသည့်အချိန်မှ လွဲလျှင် အချိန်ပြည့် တုံးလုံးလှဲနေတတ်သည့်အကောင် ဖြစ်သည်။ ဒါတောင် အိပ်ပြီး စားလို့ရလျှင် စားချင်သည့်ဆန္ဒသည်ကောင့်မှာ ရှိနေလောက်သည်။ ဒါကို ကျွန်တော့်က ဣန္ဒြေကြီးသည်ဟု အမွှန်းတင်ထားမည်။
ထိုကဲ့သို့ ဣန္ဒြေလှသော အကောင်ကြီး လှုပ်ရှားလာရသောနေ့မှာ ကျွန်တော်တို့ ပတ်ဝန်းကျင်သို့ ခွေးပျိုဖျန်းမကလေး ရောက်လာသော နေ့ဖြစ်သည်။ ထိုကောင်မလေးမှာ အမွေးဖွှားကလေး ဖြစ်သည်။ သူ့သခင်များ အိမ်ပြောင်းရာတွင် လိုက်ပါလာခြင်း ဖြစ်သည်။ ထိုနေ့က ထိုကောင်နှင့် ထိုကောင်မလေး တွေ့ကြုံပုံကို ကျွန်တော်အလွတ်နီးပါး ရသည်။ ဟိုနား တတွဲတွဲ၊ သည်နား တတွဲတွဲ။ ပြေးလိုက် လွှားလိုက်။ ကလူ၏သို့ မြူ၏သို့။ ပျော်နေကြသည်။
ပြဿနာက ထို့ကဲ့သို့ တွေ့ကြပြီး နှစ်ပါတ်လောက်တွင်မှ ဖြစ်သည်။ ချစ်သူတွေဖြစ်ပြီး လက်ထပ်မည်ကြံ ကာမှ မိဘက ခွဲခွာခြင်း ခံလိုက်ရသော သမီးရည်စား စုံတွဲကဲ့သို့ ထိုနှစ်ကောင်ကွဲသွားတော့သည်။ ထိုကောင်မလေး၏ သခင်များက ခြံစည်းရိုးပေါက်များကို ဖာထေးပစ်လိုက်ကြပြီး ထိုကောင်မလေးကိုလည်း ခြံထဲသွင်းထား လိုက်ကြတော့သည်။ ခွေးမဆိုထားနှင့် ကြောင်တစ်ကောင်ပင် ဝင်ထွက်သွားလာ၍ မရတော့။
ကျွန်တော့် ဇာတ်လိုက်ကြီး ဘယ်လိုဖြစ်နေသည် ထင်သနည်း။ ထိုအမွှေးဖွားမလေး ထွက်လာလေ့ရှိသော အပေါက်နားတွင် အချိန်ရှိသ၍ သွားစောင့်နေသည်။ အစပိုင်းရက်များကတော့ ကျွန်တော့် ဇာတ်ကောင်ကြီးမှာ အစာစားသေးသည်။ နောက်ပိုင်းအစာပင် မစားတော့။ ခေါ်ကျွေး၍လည်းမစား။ သွားပွေ့လျှင်လည်း ပြန်ပြေးသွားတတ်သည်။ သူရှိနေသော နေရာတွင် အစာခွက် သွားချပေးပါကလည်း နမ်းရုံသာ နမ်းကြည့်ပြီး တို့မကြည့်ချေ။
ဒါကို ကျွန်တော်က ဝတ္ထုဖွဲ့မည်။ ထိုကဲ့သို့ နွားအိုမြက်နုကြိုက်သော ဝတ္ထုတွေ အခြားဆရာများဖွဲ့ဖူး သော်လည်း ကျွန်တော့်ဝတ္ထုလောက် အသက်ဝင်ပီပြင်လိမ့်မည် မဟုက်။ နောက် ကျွန်တော့်ဝတ္ထုက အားသာသည့် အချက်မှာ ဇာတ်ကောင်က ခွေးဖြစ်နေခြင်းပင်။ လူအကြောင်း ရေးရတာ ခွေးအကြောင်း ရေးရသလောက် ခက်သည်ဟုကျွန်တော်မထင်။ လူတွေ ဣန္ဒြေပျက်ကာ ဖောက်ပြန်သည့်အကြောင်းကို လူက ရေးသည်မှာ သိပ်စိတ်ဝင်စားဖို့ ကောင်းမည်မဟုက်။ ကလောင်သစ်ဆိုလျှင် ကျော်၍ပင် ဖတ်သွားခြင်းခံရလိမ့်ဦးမည်။
ယခုကျွန်တော်ရေးမည်က ဣန္ဒြေသိက္ခာကြီးမားသော ခွေးအိုကြီးက လှပသော ခွေးပျိုမလေးနှင့် တွေ့ပြီး အရာအားလုံး ဖောက်လွဲဖောက်ပြန်ဖြစ်သွားသည့်အကြောင်း။ လူစိတ်မဝင်စားသော ဆီမီးခွက်ကလေးအကြောင်း ကို စိတ်ဝင်စားအောင် ရေးတတ်သူသာ စာရေးကောင်းသူလို့ ဆိုထားသည့်အဆိုအမိန့်နှင့်လည်း ကွက်တိ။ သက်ရှိနှင့်သက်မဲ့သာ ကွာသည်။ ဝတ္ထုနှင့် စာဖတ်သူ၏ အကွာအဝေးတို့ ဘာတို့လည်း ပြောစရာ မရှိတော့။ ရေးမှာကခွေးအကြောင်း။ ခွေးမှ နေရာတိုင်း၊ လမ်းတိုင်းတွင် တွေ့ရလေ့ရှိသော ခွေးအိုကြီး တစ်ကောင် အကြောင်း။ စာဖတ်သူနှင့် ဝေးစရာ မရှိ။ နောက်ဆုံး ဇာတ်သိမ်းခန်းတွင် ထိုခွေးအိုကြီးနှင့် ခွေးပျိုမလေးတို့ ပြန်ဆုံခွင့် မရတော့ဘဲ မျှော်တလင့်လင့်ဖြစ်ရင်း ခွေးအိုကြီး၌ ရောဂါစွဲကပ်ကာ သေလုမျောပါး ဖြစ်လာပုံကို စာဖတ်သူ ရင်ထဲ နင့်ခနဲဖြစ်သွားအောင် ရေးဖွဲ့ပစ်လိုက်မည်။ ကိုယ်တွေ့ကြုံတွေ့နေရသူတွေက ငါနှင့် တူလှပါကလားဟု စုပ်သပ်ကြမည်။ ကိုယ့်မိန်းမကို အဆီပိတ်ကြီးတစ်ယောက်က ငွေနှင့် မျှားတာကို ခံခဲ့ရဖူးသူတို့က ဒီခွေးကြီးသေမှ အေးမည်ဟု ဝိုင်းပြီးသြဘာပေးကြမည်။ စာဖတ်ပရိတ်သတ် မည်မျှ ကြိုက်လိုက် မည်နည်း
။
ထိုကဲ့သို့ ဇာတ်မသိမ်းခင် ထိုခွေးအိုကြီးမှာ မကြာသေးခင်ကမှ အများပြည်သူရှေ့မှ ပျောက်သွားကာ သင်္ခါရသဘောတရားတွေကို မလွန်ဆန်နိုင်ရှာဘဲ တစတစ အိုမင်းရင့်ရော်လာသော လူ့ချဉ်ဖတ်ကြီးတစ်ယောက် ဖြစ်သည်ဟု ပါးပါးကလေး ပြခဲ့မည်။ ထိုခွေးအိုကြီး အစွဲလန်းကြီး စွဲလန်းခဲ့သောခွေးပျိုမလေးမှာ လူ့ဘဝ၏ မက်မော တွယ်တာဖွယ်ရာ ဂုဏ်ဒြပ်၊ ခြွေရံသင်းပင်းများပင် ဖြစ်သည် ဟူ၍လည်း စာဖတ်သူ တွေး၍ ရအောင် အစကလေးတစ်စ ထုတ်ပြခဲ့မည်။
ကဲ ဘယ်လောက်ကောင်းလိုက်မည့် ဝတ္ထုလဲ။ ကံဇာတာ စန်းထလျှင် စာဖတ်သူအကြိုက်ဆုံးဆုတွေ ဘာတွေပင် ရနိုင်သေးသည်။ တစ်ပုဒ်ဆို တစ်ပုဒ်မှန်း သိသိကွာ ဟူ၍လည်း စာဖတ်သူတို့ နှစ်ထောင်အားရ ရှိကြပေလိမ့်မည်။ ခေတ်ပြိုင်ခံစားမှုဟု သုံးနှုန်းကြသော နိုင်ငံရေးအခြေအနေများလည်း ပါသည်။ မည်သည့်ဂုဏ်ဒြပ်တို့ကို မဆို နောက်ဆုံး၌ ထားခဲ့ရမည်သာ ဖြစ်သည်ကိုလည်း အနိစ္စ၊ ဒုက္ခ၊ အနတ္တ ဟူသော တရားသဘောတို့နှင့် ယှဉ်၍ သိသွားစေနိုင်သည်။ ဇာတ်ကောင်များက စကားမပြောတတ်ဘဲ ဟန်အမူအရာနှင့်သာ လှုပ်ရှားတတ်သောတိရိစဆာန်များ ဖြစ်နေခြင်းကြောင့်လည်း မင်းဇာတ်ကောင်တွေက စကားကြီး စကားကျယ် မပြောတတ်ဘူး ဟူသော အသံများလည်း တိတ်သွားပေလိမ့်မည်။
ထို့ထက် သေချာသော အချက်မှာ ထိုဝတ္ထုကြီး ပြီးမြောက်သွားလျှင် ရုပ်ရှင်ရိုက်ချင်သော နာမည်ကြီး ဒါရိုက်တာများက အလုအယက် လာဝယ်ကြလိမ့်ဦးမည်။ ထိုအခါ ကျွန်တော်က ထိုဝတ္ထုကြီးမှာ ရုပ်ရှင်ရိုက်ဖို့ ရေးခဲ့ခြင်း မဟုက်ကြောင်း ပြောပြီး ငြင်းပစ်လိုက်မည်ဟု စိတ်ကူးထားပါသည်။
လူခါး
Faces, January, 2014
