Monday 16 July 2012

ေခတ္ကို ဖိနပ္လုပ္စီးၾကသူမ်ား


    ခင္ဗ်ား သိလား... ။ လူဆိုတာ မေန႕ကထက္ ဒီကေန႕ပိုသာရမယ္။ ဒီကေန႕ထက္ မနက္ျဖန္ ပိုသာရမယ္  ဆိုတာေလဗ်။က်ဳပ္ဘ၀လည္း အဲလိုပဲ။ အဲ... ဒါေပမယ့္ ေပးေတာ့ ေပးဆပ္ရတာေပါ့။
    ကိုထြန္းေက်ာ္ထက္က သူ႕စကားကို ရပ္ပစ္လိုက္ၿပီးအျဖဴတစ္လိပ္အား ပါးစပ္ထဲ ဟန္ပါပါ ပစ္ထည့္လိုက္သည္။သူ၏လႈပ္ရွားမႈက႐ုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းတစ္ခုထဲမွမင္းသားတစ္ေယာက္ကဲ့သို႕စနစ္က် ေသသပ္လွသည္။
    ခင္ဗ်ား ဇာတ္ရည္လည္ေအာင္ ရွင္းျပရမယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ဒီကို ထြက္လာခဲ့တာ  ဟိုးတစ္ခ်ိန္ကဆိုတဲ့ ေမ့ထားတဲ့ အစကို ျပန္ဆြဲထုတ္ျပရမွာပဲ။ ဒီလိုဗ်။ က်ဳပ္တို႕အမ်ဳိးထဲမွာ ဟိုနားဒီနား ၀င္ဆ့ံတဲ့ အေဖ့ညီမတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ေဒၚေလးသီတဲ့။
 တစ္ေန႕ေဒၚေလးသီက်ဳပ္တို႕အိမ္ကိုေရာက္လာတယ္။ခရီးေရာက္မဆိုက္သူ႕ေဘးလြယ္အိတ္ထဲက ေရာင္စံုေၾကာ္ျငာစာရြက္ေတြ ထုတ္ျပတယ္။ၿပီးေတာ့ေျပာလိုက္တဲ့စကားေတြကလည္းစံုလို႕။ ေဒၚေလးသီက ေရပက္မ၀င္ေအာင္ေျပာလိုက္၊ အေဖနဲ႕ အေမက ေခါင္းညိတ္လိုက္။ ေနာက္ဆံုး ေဒၚေလးသီလည္း ျပန္သြားေရာ၊ အေဖက က်ဳပ္ကို ေခၚေျပာတယ္။ မင္း ႏိုင္ငံျခားသြားရမယ္တဲ့... ။
    ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ က်ဳပ္က ဗြီဒီယိုကားေတြထဲမွာသာ ျမင္ဖူးတာ။ မင္းသားက အထက္ေအာက္ ၀မ္းဆက္ႀကီး၀တ္၊ မ်က္မွန္
အနက္ႀကီးတပ္လို႕။ မင္းသမီးက မ်က္ရည္ေလး စမ္းစမ္း စမ္းစမ္းနဲ႕ေလဗ်ာ။ သိပ္၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ အခန္း၊ သိပ္ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ အခန္းေပါ့။
    က်ဳပ္ နိုင္ငံျခားထြက္တဲ့ ဇာတ္၀င္ခန္းကေတာ့ ဘယ္ၾကည့္ေကာင္းပါ့မလဲဗ်ာ။ တစ္ခါမွ မ၀တ္ဖူးတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ၀တ္ၿပီး ငူတူတူႀကီး။ ငူတူတူ မျဖစ္ခံႏိုင္႐ိုးလားဗ်။ ၀တ္ထားသမွ်၊ ပါလာသမွ် အားလံုးက အတိုးနဲ႕ဆြဲခဲ့ရတာကိုး။ တစ္ရာ ႏွစ္ဆယ္တိုးတဲ့။
    အတိုးဆိုလို႕ေျပာရအံုးမယ္။ အဲဒီအတိုးက ေဒၚေလးသီက ထုတ္ေခ်းတာ။ ထုတ္ေပးတဲ့ေငြအတြက္ အတိုးေပးရတဲ့အျပက်ဳပ္ကို ရန္ကုန္က ပြဲစားနဲ႕ခ်ိတ္ေပးတဲ့အတြက္ သပ္သပ္ တစ္သိန္းေပးရေသးတယ္ဗ်။ အဲဒါကလည္းသူ႕ေပးရမယ့္ေငြထဲေပါင္းမွတ္ထားလိုက္တာပါပဲ။အဲဒီေတာ့က်ဳပ္မွာ ႏုိင္ငံျခားကို ေငြရွာဖို႕သာထြက္လာရတာ။ ေငြတိုး ဆိုတာႀကီးက ေခါင္းေပၚမွာ မီးဖိုႀကီး တစ္ဖိုလို ပါလာခဲ့ၿပီးသား။
    က်ဳပ္နဲ႕ေလယာဥ္တစ္စင္းတည္းစီးလာတဲ့ အေဖာ္ေတြက ဒီႏိုင္ငံေရာက္ကတည္းက ေအးဂ်င့္က ဘယ္ေခၚသြားမွန္း မသိဘူး။ က်ဳပ္ကေတာ့ ဂ်ဳိဟိုးဘာ႐ူး ျပည္နယ္ထဲက ေပပါ စက္႐ုံကိုေရာက္သြားတယ္။ ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတိုင္းပဲ။က်ဳပ္ကအိမ္မွာထမင္းေတာင္ကိုယ္တိုင္ခ်က္မွစားရမယ္ဆိုရင္မစားဘူး။ ေရာက္သြားတာက ေပပါစက္႐ုံဆိုေတာ့ တြက္သာၾကည့္ေပေတာ့။ ေန႕ရွိသေရြ႕ ထုေနေထာင္းေနရေတာ့တာ။ အိမ္တုန္းက ႏုဖတ္ေနတဲ့ က်ဳပ္လက္ေတြက ဘုေတြ ဒစ္ေတြနဲ႕ ျဖစ္ကုန္တယ္။
    ရေတာ့လည္း ၾကည့္ဦး။ ကုန္း႐ုန္းသာ လုပ္ေနရတာ။ရေတာ့ တစ္ပဲေျခာက္ျပား။ တစ္လလံုး လုပ္လို႕ ရွစ္ရာ မျပည့္ဘူး။ထမင္းစရိတ္နဲ႕၊ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္တာနဲ႕ ဆိုေတာ့ လြန္ေရာ က်န္ငါးရာ့ ငါးဆယ္၊ ေျခာက္ရာေပါ့။ အဲဒီထဲေအးဂ်င့္ဆိုတဲ့ေကာင္ကျဖတ္လိုက္ေတာက္လိုက္ေတာ့‘‘ဟဲ့..သား...ဘယ္ေလာက္လႊဲလိုက္သလဲ’’လို႕ေမးလိုက္တိုင္း က်ဳပ္မွာ ေခြးအႀကီး လွည္းနင္းသလိုျဖစ္ျဖစ္ေနတာ။ ေကာင္းေရာဗ်ာ၊ ဟား... ဟား... ။
    ကိုထြန္းေက်ာ္ထက္ကသူ ့စကားသူ သေဘာက်ဟန္နဲ ့အားရပါးရ ရယ္ခ်လုိက္ေတာ့ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ကုိ အုပ္မုိးထားသည့္ကုကၠဳိပင္ၾကီးထက္မွငွက္တစ္အုပ္အလန္ ့တၾကားထျပန္သြားၾကသည္။လမ္းမႀကီးထက္၌ ေရာင္စံု ကားတခ်ဳိ႕ ေျပးလႊားေနၾကသည္မွာ သက္ရွိ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္အား ၾကည့္ရသည္ႏွင့္ပင္ တူေနေတာ့သည္။ ကိုထြန္းေက်ာ္ထက္က ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ မာနႀကီးတစ္ခြဲသားႏွင့္ ရပ္ေနေသာ ကိုတာရာယာ ကုန္တိုက္ႀကီးအား သေဘာက် ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ၾကည့္ရင္း သူ႕စကားအား ဆက္ျပန္သည္။
    ၾကံရာမရတဲ့ အဆံုး က်ဳပ္ အဲဒီစက္႐ုံကေန ထြက္ေျပးလာခဲ့တယ္။ ေအးဂ်င့္ကိုလည္း မေျပာ၊ သူေဌးကိုလည္း မေျပာဘဲထြက္လာခဲ့တာဆိုေတာ့ က်ဳပ္ အိုဗာစေတး ျဖစ္သြားတာေပါ့။ အုိဗာစေတး ျဖစ္ၿပီးမွ က်ဳပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြ ေျပာရရင္ ခင္ဗ်ားပါေမာသြားလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒါေတြ အားလံုးက ေလွကားထစ္ေတြေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ကို အျမင့္ကို ပို႕ေပးတဲ့ ေလွကားထစ္ေတြေပါ့။
    စိတ္ႀကိဳက္မေတြ႕မခ်င္း က်ဳပ္အလုပ္ေျပာင္းလာလိုက္တာ ေနာက္ဆံုး ေလာင္းကစား႐ုံ တစ္႐ုံံမွာ က်ဳပ္ အလုပ္ျမဲသြားတယ္။ လုပ္ရတဲ့အလုပ္က (Marker) မာကာ ေပါ့ဗ်ာ။ ျမန္မာျပည္မွာဆို သံုးဆယ့္ေျခာက္ေကာင္ ပံုစံမ်ဳိးေပါ့။ တရားမ၀င္ ေလာင္းကစား႐ုံေပါ့ဗ်ာ။
    ပြဲေတာ္ေတြ ရွိတဲ့အခါ ပြဲေစ်းေတြမွာ လိုက္ဖြင့္တယ္။ မရွိရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဆိုင္ခန္းမွာ ကိုယ္ ျပန္ဖြင့္ရတယ္။ အလုပ္ကေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိတယ္မဟုတ္လား။ ေလာင္းကစား႐ုံဆိုေတာ့ လူဆိုးလူမိုက္ေတြ လာတယ္။ ရန္ပြဲေတြ ျဖစ္တယ္။ ေျပးရလႊားရတာေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြက ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ျပႆနာက... ။
  ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရွ႕တည့္တည့္ ကားလမ္းမႀကီးထက္၌ကန္႕လန္႕ျဖတ္ အေနအထားရွိေသာ ရထားလမ္းအတိုင္း မိုးပ်ံရထားတစ္စင္းကအရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ဒုန္းစိုင္းသြားသည္။ ရထားႏွင့္ လိုက္ပါသြားေသာ မ်က္လံုးတို႕အားျပန္ဆြဲယူၿပီးကိုထြန္းေက်ာ္ထက္အားၾကည့္လိုက္ေတာ့သူကေဆးလိပ္မီးအားမီးညႇိေနရာမွ ျပံဳးျပေနသည္။မေလးရွားေနကမ်ဳိသိပ္ထားခဲ့ရသမွ်ဖြင့္အန္ခ်ခြင့္ရသလိုအၿငိဳးအေတးျဖင့္အစြမ္းကုန္ပူျပေနသည္။ကၽြန္ေတာ္လြင့္ေနေသာစိတ္အား ကိုထြန္းေက်ာ္ထက္ထံ ျပန္ပို႕လိုက္သည္။
    ျပႆနာက က်ဳပ္ အဖမ္းခံရတာပဲ။ က်ဳပ္ အဲဒီေလာင္းကစား႐ုံမွာ လုပ္ေနတုန္း တစ္ႏွစ္မျပည့္ခင္ အဖမ္းခံရတာေပါ့။ အဖမ္းမခံရခင္ေတာ့ ရသေလာက္ က်ဳပ္ ပိုက္ဆံပို႕ေပးပါေသးတယ္။ပို႕သာ ပို႕ရတာပါဗ်ာ။ ပို႕သမွ်ေဒၚေလးသီအတြက္ခ်ည္းပဲ။အတိုးေလးအရင္ဆပ္၊အဲ...အရင္းလည္းဆပ္မယ္ၾကံေရာ ေထာင္ထဲေရာက္သြားတာပဲ။
    အရင္ဆံုး က်ဳပ္ကို စြန္ဂိုင္းဘူလို႕ေထာင္ကို ပို႕လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီေထာင္ႀကီးက မသိရင္ မန္ခ်က္စတာ ယူႏိုက္တက္ခ္ေဘာလံုးကြင္းႀကီးထဲပဲ ေရာက္သြားသလိုလိုဗ်။ အလယ္မွာ ကြင္းျပင္အက်ယ္ႀကီး ရွိၿပီးေဘးပတ္ခ်ာလည္ကပံုစံတူအေဆာက္အဦးေတြနဲ႕၀ိုင္းထားတာ။ကြင္းျပင္ထဲကို အေဆာင္ေတြေပၚကေန အလြယ္တကူ ျမင္ရတယ္။ အေဆာင္ေပါင္း အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူးရယ္။ မ်ားေတာ့ မ်ားတယ္။ တစ္ေဆာင္ကို အထပ္ သံုးထပ္။ တစ္ထပ္မွာ အခန္းေပါင္း ခုႏွစ္ခန္းဆိုေတာ့ တစ္ေဆာင္ကို
အခန္းေပါင္း ႏွစ္ဆယ့္တစ္ခန္းေပါ့။ တစ္ခန္းကို အနည္းဆံုး လူ ငါးေယာက္ေနရတယ္။
    အဲဒီေဆာင္ကို ေရာက္လာတဲ့ လူေတြကေတာ့ အစံုေပါ့ဗ်ာ။ ႀကိဳးမိန္႕က်မယ့္လူေတြ ပါတယ္။ မုဒိန္းမႈ က်ဴးလြန္တဲ့ လူေတြပါတယ္။ ေဆးမႈ၊ လုယက္မႈ စံုလို႕ေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ကေတာ့ ‘‘ကိုဆုန္း’’မႈတဲ့။ သေဘာကေတာ့ လက္ထဲ ဘာမွမရွိတဲ့ အမႈ၊ အိုဗာစေတးမႈေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေထာင္ထဲမွာ က်ဳပ္ တစ္လေနရတယ္။ ရမန္ယူတာတဲ့။အဲဒီေထာင္ကို ေရာက္လာတဲ့လူေတြက အမိန္႕မခ်ရေသးတဲ့ လူေတြ
ဗ်။ အမိန္႕ခ်ၿပီးေတာ့မွ တျခားေနရာကို ပို႕မွာတဲ့။ အဲဒီေထာင္ထဲမွာ ေနရတဲ့ ရက္ေတြကေတာ့ အဆင္ေျပပါရဲ႕ဗ်ာ။ မသိမ်ား မသိရင္ေတာ့ ေလ့လာေရးပဲ သြားေနရသလိုလို။
    အဲဒီကေန တစ္လျပည့္ေတာ့ က်ဳပ္ကို ကာဂ်န္းေထာင္ပို႕လိုက္တယ္။ အဲဒီေထာင္က်ေတာ့ တစ္မ်ဳိး။ အဂၤလိပ္အကၡရာ(T)‘‘တီ’’ပံုစံလိုမ်ဳိး။ ႏိုင္ငံသား၊ ႀကိဳးသမား၊ ေဆးသမား။ သူ႕လိုင္းနဲ႕သူ။ အဲဒီ ကာဂ်န္းေထာင္ကမွ တကယ့္ေထာင္ဗ်ဳိ႕။ ေထာင္ထဲကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း က်ဳပ္ဆံပင္ေမြး လက္တစ္ဆစ္ေလာက္ကို ေမာ္တာနဲ႕ထိုးခ်ပစ္ေတာ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကို လာေမးတယ္။ အလုပ္လုပ္
မွာလားတဲ့။ ေထာင္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္မွာလားဆိုေတာ့ က်ဳပ္ အံ့ၾသသြားတယ္။ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုေတာ့ လက္အိတ္စက္႐ုံျဖစ္ျဖစ္၊မီးေခ်ာင္းစက္႐ုံျဖစ္ျဖစ္၊မီးဖိုေဆာင္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ႀကိဳက္တာလုပ္တဲ့။တစ္ေန႕ ေလးက်ပ္ေပးမယ္တဲ့။
    က်ဳပ္ေနရတဲ့ အခန္းထဲက က်ဳပ္ရယ္၊ ေနာက္ထပ္ လူသစ္တစ္ေယာက္ရယ္ စာရင္းေပးလိုက္ၾကတယ္။ အလုပ္ကမီးဖိုေဆာင္အလုပ္ကိုပဲေရြးလိုက္တယ္။အလုပ္စဆင္းေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ေထာင္သားေတြ စားဖို႕ထမင္းခ်က္ရတာပါ။ဆန္ကေတာ့အျပင္ဆန္လိုပါပဲ။ဟင္းကေတာ့ပံုမွန္ငါးေၾကာ္တစ္တံုး၊ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ျဖစ္ျဖစ္၊ တျခား အသီးအရြက္ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခြက္ပါတယ္။
    ခင္ဗ်ား ေတြးမိလား... ။ ေလးက်ပ္ထဲနဲ႕မ်ား လုပ္ေနရေသးသလားလို႕။ မလုပ္ခ်င္လည္း ရတယ္ဗ်။ ကိစၥမရွိဘူး။ထမင္းေတာ့ ေကၽြးတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ေတာ့ ေထာင္သားေတြ ပို႕ၿပီးတာနဲ႕ အမုန္းဆြဲရေတာ့တာ။ ေထာင္သားခ်င္း အတူတူ က်ဳပ္တို႕က ဗိုက္ေခြးနမ္းတဲ့ ေထာင္သားေပါ့။
    ပထမဆံုးေန႕ကေတာ့ အလုပ္က ရႊန္းလို႕ဗ်ဳိ႕။ တစ္ေန႕ႏွစ္ႀကိမ္ ကြင္းျပင္ထဲမွာ တန္းစီလိုက္။ စားဖိုေခ်ာင္မွာခ်က္ျပဳတ္လုိက္ပုိ ့လုိက္။အလုပ္လုပ္ရတာပ်ာ္စရာေတာင္ေကာင္းေသး။ဒါေပမဲ့က်ဴပ္တုိ့ကလူသစ္ဆုိေတာ့နည္းနည္းေတာ့အေငါက္ခံရပုိလုပ္ရတာေပါ့ ။အသစ္ျဖစ္ရတာေထာင္ထဲမွာေတာင္မေကာင္းဘူးကုိယ့္လူေရ ။ေတြ ့ရတာကလည္း လူမ်ဳိးစုံဆုိေတာ့။
   ေနာက္ေန ့လည္းေရာက္ေရာျပႆနာတက္ေတာ့တာပဲ။က်ဴပ္နဲ ့တစ္ခန္းထဲေနတဲ့တစ္ေယာက္ကမလုပ္
ခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့။အခန္းထဲမွာေခြေနခဲ့တယ္။က်ဳပ္တုိ ့ေန ့လည္စာစားေသာက္ျပီးျပန္လာေတာ့အခန္းထဲမွာအဲဒီတစ္ေယာက္မေတြ ့တာနဲ ့ေမးၾကည့္ေတာ့
အခန္းထဲကလူေတြကေထာင္အလည္ကကြင္းျပင္ၾကီးကုိေမးေငါ့ျပတယ္။လား..လား...ေနပူထဲအမဲေျခာက္ကင္ေနတာဗ်ဳိး။က်ဳပ္လူတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူးစုစုေပါငါးခုႏွစ္ေယာက္ေတာင္။တမံတလင္းေျပာင္ေပၚမွာ ပက္လက္လွန္၊ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကုိဒေကာက္ေကြးကေနအထက္ေျမွာက္၊လက္နွစ္ဖက္ ေနာက္ပစ္ျပီးေခါင္းကုိျပန္မထားရေသးတယ္ ။ေခြ်းေတြ သံေတြနဲ ့တစ္ခ်က္မွ လွဳပ္ခြင့္မရဘူး ။
 က်ဳပ္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ေထာင္ထဲမွာယူေကဘီလုိ ့ေခၚတဲ့ ေဒါင္ေကာင္းေကာင္းခပ္ေတာင့္ေတာင့္လူေတြဝတ္စုံျပည့္နဲ ့ထြက္လာၾကတယ္ ။လက္ထဲမ်ာလည္းသံခ်ဳိင့္ၾကီးေတြတစ္ေယာက္တစ္လုံးနဲ ့။ခင္ဗ်ားျမင္ရင္ဒူးေတြတုန္ေနမွာျမင္ေယာင္ေသးတယ္ ။အက်ၤီခြ်တ္ျပီးခါးေတာက္းက်ဳိက္ေပးလုိက္လုိက္ေတာ့ဇာတ္ေတာ္ပန္းခ်ီကားထဲကငရဲသားၾကီးေတြလားက်လုိ ့။
 အဲဒီလူေတြကဟုိအမဲေျခာက္ေတြဆီသြားျပီးသံခ်ဳိင့္ထဲကအရည္ေတြနဲ ့ေလာင္းပါေရာဗ်ဳိ  ့။ ေလာင္းလည္းခ်လုိက္ေရာဟုိလူေတြက“ပါးနပ္...ပါးနပ္”လုိ ့ထေအာ္တယ္။ေၾသာ္..ပါးနပ္ဆုိတာလား ပါးနပ္ဆုိတာပူတယ္ လုိ ့ေအာ္တာ ။ ေအာ္လုိက္တာမွ အသံျပဲၾကီးေတြနဲ ့ေအာ္တာ။
     “ပါးနပ္...၊ ပါးနပ္ လားေရာ ့ ၊ ပါးနပ္လား ေရာ့ ” ဆုိျပီးပူတယ္ပူတယ္လုိ ့ေအာ္တာနဲ ့စီးထားတဲ ့ဖိနပ္နဲ ့နီးရာ က်ဳံးကန္ေတာ့တာပဲ ဗ်ဳိ း။ အရွင္လတ္လတ္ကုိ ေရေႏြးပူေလာင္းမွေတာ့ ေအာ္ျပီေပါ့ ။ဒါကုိ ေအာ္ရမလားဆုိျပီး ထပ္ကန္ေတာ့ ေသျပီေပါ့ ။
     ေလာင္းခ်လုိက္ ၊ ေအာ္ လုိက္ ၊ ကန္လုိက္နဲ ့ ၾကာေတာ့ ေနပူထဲက လူခု ႏွစ္ေယာက္လုံး အေသေကာင္
ၾကီးေတြလုိ အရုပ္ၾကဳိးျပတ္ျဖစ္သြားတယ္ ။ပုံက် သြားတဲ့ လူေတြ ကုိ ေနပူထဲ ဒီအတုိင္းပစ္ထားလုိက္တာဗ် ။
က်ဳပ္လည္းညေနပုိင္းမီးဖုိေခ်ာင္ဝင္၊စားေသာက္ျပီးျပန္လာလုိ ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ဘယ္ေရႊ  ့သြားလည္းမသိဘူး။ တစ္ေယာက္မွမရွိေတာ့ဘူး။တခ်ဳိ႕ကလည္းေသေရာေပါ့တဲ့။တခ်ဳိ႕ကလည္း ျမစ္ထဲ ေမွ်ာပစ္ၿပီတဲ့။ ေသခ်ာတာကေတာ့
ေထာင္ထဲကို အဲဒီလူေတြ လံုး၀ျပန္မလာၾကေတာ့ဘူး။
    က်ဳပ္လည္း ေတာ္ေတာ္ကၽြတ္သြားတယ္။ အလုပ္ကိုမွန္မွန္သြားတယ္။ အထဲမွာ လိမ္လိမ္မာမာေနတယ္။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ က်ဳပ္အမႈက သိပ္မႀကီးဘူးဗ်။ ပတ္စပို႕စ္ မရွိတဲ့ အမႈဆိုေတာ့ အမႈေသးေပါ့။ ဟင္... ရွိတာေပါ့ဗ်။ဒီႏိုင္ငံမွာဒီလိုပဲေရွာင္ရင္းတိမ္းရင္းေနၾကတဲ့လူေတြရွိတာေပါ့။ဖမ္းမိေတာ့လည္း ေထာင္ထဲ၀င္လိုက္
၊ ျပန္ထြက္လာေတာ့လည္း ျပန္လုပ္စားလိုက္ၾကေပါ့။
       အဲဒီကာဂ်န္းေထာင္ထဲမွာတစ္လနဲ႕ ႏွစ္ဆယ့္ငါးရက္ၾကာေတာ့က်ဳပ္ကို ေထာင္အရာရွိတစ္ေယာက္က
 ေခၚေတြ႕တယ္။ ဘာလူမ်ဳိးလဲတဲ့။ က်ဳပ္လည္း ျမန္မာပါေပါ့။ ဘာလာလုပ္တာလဲတဲ့။ အလုပ္လာလုပ္တာေပါ့။ ဘာလို႕ပတ္စပို႕စ္နဲ႕မလာတာလဲတဲ့။က်ဳပ္လည္းဘယ္ေနလိမ့္မတုန္း။လာတုန္းကေတာ့ပတ္စပို႕စ္နဲ႕လာတာပါတို႕ ဘာတို႕ ျပန္ေျပာတာေပါ့။ ျမန္မာျပည္ျပန္မလား၊ ဒီႏိုင္ငံမွာပဲဆက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္ေသးလားတဲ့။
    အဲဒီလို ေမးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္မ်က္လံုးထဲ တန္း၀င္လာတာက ဘယ္သူ႕မ်က္ႏွာႀကီးျဖစ္မလဲ ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ။ တခ်ိဳ႕ဆို အေဖ့မ်က္ႏွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အေမ့မ်က္ႏွာေပါ့။ ဒါမွ မဟုတ္ မိန္းမမ်က္ႏွာ၊ ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ကေတာ့ အဲဒါေတြ တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္ ျမင္လိုက္မိတာက... ။
    ေလပူတခ်ဳိ႕က ကုကၠိဳလ္ရြက္အေဟာင္းတို႕အား ဆြဲခါပစ္လိုက္သည္။ ေလေပြအေသးစားေလးႏွင့္အတူ အမႈိက္တခ်ဳိ႕ ေ၀့၍ ေ၀့၍ ေလထဲသို႕ ေျမာက္တက္ပါသြားၾကသည္။ လမ္းမႀကီးေပၚ၌ ကားတန္းႀကီးက ရထားႀကီးတစ္စင္းရပ္ထားသကဲ့သို႕ ယာဥ္ေၾကာက်ပ္လ်က္ရွိသည္။ ကိုထြန္းေက်ာ္ထက္က ေျပာလက္စ စကားကိုခဏရပ္ၿပီး ေဆးလိပ္ကို အငမ္းမရ ဖြာ႐ႈိက္ေနျပန္သည္။ သူ႕ပါးစပ္မွ မႈတ္ထုတ္လိုက္ေသာ မီးခို႕ေငြ႕တို႕က ၀လံုးပံုသ႑ာန္ အကြင္း အကြင္းမွ ႀကီး၍ ႀကီး၍ ေလထုထဲ၌ လြင့္ပ်ယ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
    က်ဳပ္ ျမင္လိုက္မိတာက က်ဳပ္ အေဒၚ ေဒၚေလးသီရဲ႕မ်က္ႏွာႀကီးဗ်။ မရယ္ပါနဲ႕ဗ်။ တကယ္ေျပာတာ။ ခင္ဗ်ားတြက္ၾကည့္ေလဗ်ာ။သူ႕ဆီကယူထားတဲ့ေငြတိုးေတြဘယ္ေလာက္အထိမ်ားေနၿပီလဲဆိုတာ။ ျပန္ခ်င္လိုက္သမွဗ်ာ။ အေဖရယ္၊ အေမရယ္က လြဲလို႕ က်န္တာေတြ ဘာမွမေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ ဆင္းရဲ ဆင္းရဲ၊ ေနာက္ဆံုး လွ်ာေပၚျမက္ပင္ ေပါက္ခ်င္ေပါက္ပါေစဗ်ာ။အိမ္ကို ျပန္လိုက္ခ်င္တာပဲ။
    ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ အဲဒီအရာရွိကို ေျဖလိုက္တယ္။ ဒီႏိုင္ငံထဲမွာပဲ ဆက္ေနခ်င္ေသးတယ္လို႕။ အဲဒီအရာရွိကလည္း စားေပါက္ထြင္ေနက်နဲ႕ တူပါရဲ႕ဗ်ာ။ ခ်က္ခ်င္း ဓာတ္ပံုတစ္ပံု ထုတ္ျပတယ္။မင္း အဲဒီသူေဌးဆီမွာအလုပ္လုပ္ရမယ္တဲ့။အလုပ္ကကားေရေဆးအလုပ္။ဒါေပမယ့္ပထမေျခာက္လစာကိုအရာရွိကသူထုတ္ယူရလိမ့္မယ္တဲ့။သူေျပာသလိုဆို ေျခာက္လက ေက်ာ္မွ က်ဳပ္ရမွာေပါ့ဗ်ာ။ စဥ္းစားေနခ်ိန္ မရပါဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္ ေခါင္းပဲတြင္တြင္ ညိတ္ခဲ့ရတာေပါ့။
    ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ က်ဳပ္ကို ကားတစ္စီးေပၚ တင္ေပးလိုက္တယ္။ ကားေရေဆးရမယ့္အလုပ္ကို က်ဳပ္ ေရာက္သြားေရာဆိုပါေတာ့။ တစ္လ၊ ႏွစ္လ၊ ေျခာက္လ၊ အဲဒီေျခာက္လမွာ သူေဌးက ထမင္းေကၽြးထားတယ္။ ေျခာက္လေက်ာ္မွ လစာေပးတယ္။ထမင္းဖိုးေတြ ျပန္ေပးရတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ က်ဳပ္ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ ကံမေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္ ဖုန္းဆက္ေတာ့ အေဖ ဖုန္းလာေျပာတယ္။ ‘‘မင္းအေမ မရွိေတာ့ဘူး’’တဲ့။ က်ဳပ္အေမ ဆံုးၿပီတဲ့ဗ်ာ။
    ေဟာ... ခင္ဗ်ား စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသလား။ မျဖစ္ပါနဲ႕ဗ်ာ။ က်ဳပ္လည္း မေျပာမျဖစ္လို႕ ေျပာရတာပါ။ အဲဒါပဲ။ အေဖ့ဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး က်ဳပ္လည္း ေပါက္တဲ့နဖူး မထူးေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ဒီမွာပဲ ဆက္လုပ္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ လူ႕ကံဆိုတာ ခက္ေတာ့ အခက္သားလားဗ်ာ။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ က်ဳပ္အလုပ္ရွင္သူေဌးလည္းေသသြားတယ္။အဲဒီမွာက်ဳပ္ကံေကာင္းလာတယ္ ေျပာရမွာေပါ့။သူေဌးမရွိေတာ့တစ္ေယာက္တည္းေသာအလုပ္သမားျဖစ္တဲ့က်ဳပ္ကသူေဌးမိန္းမအတြက္ လူယံုျဖစ္လာတာေပါ့။
    ေၾသာ္... သူေဌးမိန္းမက အင္ဒိုနီးရွားမဗ်။ မလုပ္တတ္၊မကိုင္တတ္နဲ႕ သူနဲ႕က်ဳပ္နဲ႕ ႏွစ္ပါးသြားရတာေပါ့။ ဟဲ... ဟဲ... ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ သူနဲ႕က်ဳပ္နဲ႕ ညားၾကေလသတည္းေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္ရမလဲဗ်။ ဒီႏိုင္ငံသူေတြမ်ားေတာ့ က်ဳပ္တို႕လိုေကာင္ေတြက ေမာ့ေတာင္ ၾကည့္လို႕ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ... အင္ဒိုနီးရွားမမို႕လို႕ေပါ့။
    က်ဳပ္လည္း သူတို႕ ကားေရေဆးတဲ့ လုပ္ငန္းကို ျဖဳတ္ပစ္ၿပီး က်ဳပ္ကၽြမ္းက်င္တဲ့အလုပ္ကို ေျပာင္းပစ္လိုက္တယ္။ ဗ်ာ... ။ကၽြမ္းက်င္တယ္ ဆိုတာထက္ ခံရပါမ်ားလာေတာ့ သိလာတာေပါ့ဗ်ာ။ဟုတ္တယ္။ဟုတ္တယ္။အခုခင္ဗ်ားျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ။က်ဳပ္ေအဂ်င္စီတစ္ခု ေထာင္ထားတယ္။ တကယ္လို႕ ခင္ဗ်ားအသိ တခ်ဳိ႕ လာခ်င္ရင္ က်ဳပ္ ေခၚေပးလို႕ရပါတယ္။
    ဘာလုပ္ခ်င္သလဲ၊စက္႐ုံလား။စားေသာက္ဆိုင္လား။စိူက္ပ်ဳိးေရးလား။ႀကိဳက္တာေျပာ။
 ေငြထုတ္ေပးလို႕လည္း ရတယ္။တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ က်ဳပ္အေဒၚလို အတိုးနဲ႕မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ဳပ္ကဒီေရာက္မွၾကည့္က်က္လုပ္တာ...။ေရာ့...ဒါကက်ဳပ္ဘီးစီးနင္းကဒ္။အခုေတာ့က်ဳပ္သိသြားၿပီဗ်ာ။ေလာကႀကီးထဲ လက္မေထာင္နိုင္ဖို႕ ေခတ္ကို ေကာင္းေကာင္း အသံုးခ်တတ္ဖို႕ပဲ ဆိုတာ... ။
    ကဲ... သြားၿပီေနာ္ စာေရးဆရာ၊ တာ့ တာ... ။

                                                                            လူခါး
                                                 စာပြင့္လႊာ ရသစုံမဂၢဇင္း၊ မေလးရွား 
                                                         ၂၀၁၂ ၊ ဇူလုိင္၊ အတြဲ (၁)

1 comment:

စံပယ်ဖြူ said...

စာပြင့္လႊာမွာ မဖတ္ျဖစ္လို႔ ဘေလာ့မွာ လာဖတ္သြားတယ္ေနာ္။
ေနာင္တစ္ခ်ိန္ေပၚလာမဲ့ ဆရာလူခါးဆိုတဲ့ စာေပဂုရုၾကီးကို ျမင္ေယာင္ေနမိပါရဲ႕ ...